چه راهکار مناسبی برای حل مشکل «کارتن‌خواب‌ها» پیشنهاد می‌کنید؟

اواسط مهرماه امسال شهردار تهران در شورای شهر، از برنامه‌هایی برای ارتقا کیفیت زندگی در محله هرندی تهران خبر داد. یک ماه و نیم بعد از این وعده مردمی که از همجواری با خیل عظیم کارتن‌خواب‌ها در محله هرندی به ستوه آمده بودند، خودشان دست به کار شدند و کارتن‌خواب‌ها حمله کردند. حالا با گذشت چند هفته از اتفاق محله هرندی، معضل انبوه بسیار کارتن‌خواب‌های تهران حل نشده است.

به گزارش «تابناک»، جمعیت کارتن‌خواب‌های پارک هرندی را چیزی نزدیک به دو هزار نفر تخمین می‌زنند. این عدد خودش با جمعیت یک محله کوچک برابری می‌کند. تجمع این تعداد کارتن‌خواب، معتاد و بی‌سرپناه در یک محله تهران، موجب شده تا اهالی این محله خودشان برای حل این معضل دست به کار شوند؛ اقدام همراه با خشونتی که البته مشکلی از این محله حل نکرده است.

حالا اما شهرداری از کمپین «اینجا جای خواب نیست» برای مبارزه با این معضل اجتماعی سخن می‌گویند. کمپینی که به نظر می‌رسد باز هم راهکاری برای حل معضل کارتن‌خواب‌ها در آن دیده نشده است. پیش از این هم طرح‌هایی نظیر «گرم‌خانه»‌های تهران هم به صورت بنیادین شکست خورده بودند. در واقع طرح‌هایی که شهرداری و نهادهای مسئول برای حل این معضل انجام می‌دهند، بیشتر در حد رفع تکلیف است تا انجام امور بنیادین برای حل مشکل کارتن‌خواب‌ها و بی‌خانمان‌ها. در واقع کارکرد گرم‌خانه‌ها در تهران این است که در روزهای سرد زمستان جنازه بیشتری روی دست شهرداری نماند، وگرنه در این اماکن از دادن خدمات مشاوره‌ و بهره بردن از مددکاران اجتماعی خبری نیست و بیشتر محلی است برای دورهمی‌های کارتن‌خواب‌ها و معتادان.

کمک‌های مردمی و سازمان‌های مردم نهاد هم اگر نگوییم همه بخش قابل توجهی از آن در راستای زدودن چهره زشت بی‌خانمان‌ها و کارتن‌خواب‌هاست. در واقع عده‌ای در این میان با کمک‌های از سر دلسوزی‌شان تنها به دنبال این هستند که با دادن لباس یا وعده غذایی چهره زشت کارتن‌خواب‌ها را از بین ببرند ولی به دنبال این نیستند که مشکل آنها را حل کنند. این دست خدمات هم البته به مشوقی برای کارتن‌خواب‌ها تبدیل شده تا به بی‌خانمانی خود ادامه دهند.