مشکل ممنوع‌الکاری محمدرضا شجریان برطرف شده است؟
علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، امروز و در حاشیه بازدید از نمایشگاه مطبوعات حرف‌های جالبی زد؛ حرف‌هایی که هرچند می‌توان از آن این برداشت را داشت که زمینه فعالیت هنری برای هنرمندی چون محمدرضا شجریان موجود است، همان طور که بهتر می‌دانیم به دلیل وجود مشکلات در بخش‌های دیگر، امکان عملی شدن این ادعا وجود ندارد.
علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، امروز و در حاشیه بازدید از نمایشگاه مطبوعات حرف‌های جالبی زد؛ حرف‌هایی که هرچند می‌توان از آن این برداشت را داشت که زمینه فعالیت هنری برای هنرمندی چون محمدرضا شجریان موجود است، همان طور که بهتر می‌دانیم به دلیل وجود مشکلات در بخش‌های دیگر امکان عملی شدن این ادعا وجود ندارد.
به گزارش «تابناک»، جنتی امروز در نمایشگاه مطبوعات اعلام کرد: ما در بخش موسیقی سنتی اصلا مشکلی با عنوان ممنوع الکاری نداریم و در مورد موسیقی‌های پاپ هم مشکل منوع الکاری نداریم. منتهی برخی از گروه‌ها هستند که احیانا ممکن است در خارج از کشور، برخی از موسیقی‌های مبتذلی را اجرا کرده باشند و یا در داخل کشور ـ علی رغم تذکراتی که به آنها داده می‌شود ـ باز هم رعایت برخی اصول را نمی‌کنند.
اما پرسش این است که آیا می‌توان بخش نخست حرف‌های وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را دلیلی بر این ادعا دانست که محمدرضا شجریان، مهم‌ترین هنرمند حوزه موسیقی سنتی ایران، مشکلی برای فعالیت در ایران ندارد؟ محمدرضا شجریان نزدیک به شش سال است اجازه اجرای موسیقی روی صحنه را نیافته و بعد از اتفاقات سال 88 هر بار مطرح شدن موضوع فعالیت‌های هنری‌اش با حاشیه‌های فراوانی همراه شده است.
حرف‌های جنتی در حالی بیان می‌شود که محمدرضا شجریان، بارها قضیه ممنوعیت خود را عنوان کرده است، او در همایشی که اردیبهشت امسال برای نکوداشت حافظ برگزار شد، در پاسخ به درخواست حاضران برای خواندن، گفت: «من در کشوری زندگی می‌کنم که چند سال است حق خواندن برای مردم خودم را ندارم.»
اما مدیران فرهنگی و هنری، بارها مسأله ممنوع الکاری هنرمندان را تکذیب کرده اند. کتمان مسئولان فرهنگی درباره ممنوع الکاری هنرمندان به خصوص شجریان، در واقع چشم پوشی از حقایقی است که همه از آن آگاهند، اگر شجریان می تواند در کشورش به راحتی بخواند، پس چرا مجبور شده بود به جای ایران کنسرت‌هایش را در ترکیه برگزار کند؛ کنسرتی که البته برگزار هم نشد؟
اما جالب ترین موضوع درباره مسأله ممنوع الکار بودن شجریان تناقضاتی است که میان مدیران فرهنگی در این مورد وجود دارد، حسین نوش‌آبادی، سخنگوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران اردیبهشت امسال در یک نشست خبری گفت: برگزاری کنسرت محمدرضا شجریان، با «ممنوعیت قانونی» مواجه است. نوش‌آبادی تأیید کرده که استاد شجریان برای برگزاری کنسرت محدودیت‌هایی دارد که از سوی برخی نهادهای خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برقرار شده است، این مقام وزارت ارشاد نام نهادهایی که برگزاری کنسرت توسط محمدرضا شجریان را ممنوع کرده‌اند، اعلام نموده است. نوش آبادی از یک طرف ممنوع الکار بودن هنرمندان را از حوزه اختیارات وزارت فرهنگ ساقط می کند، اما از سوی دیگر در دی ماه سال گذشته در همین باره گفت: محمدرضا شجریان برای برگزاری کنسرت موسیقی «باید به آرمان‌ها و برنامه‌های نظام نزدیک‌تر شود».
حسن روحانی که در زمان انتخابات سال 92 از صدای شجریان در کلیپ تبلیغاتی اش استفاده کرده بود، در آن زمان با اشاره به ممنوع الکاری شجریان گفته بود که از ممنوعیت صدای شجریان در تلویزیون گله مند است. با این حال و با گذشت بیش از دو سال از عمر دولت او، هنوز تنها صدایی که از شجریان در رسانه ملی پخش شده همان قطعه کوچک پس زمینه فیلم تبلیغاتی اوست؛ اما با گذشت این مدت از عمر دولت روحانی، وزیر ارشاد دولت او همچنان هیچ هنرمند ممنوع‌الکاری نداریم و جالب است که باز در همه این مدت آنها نتوانسته‌اند مسائل کوچکی از این قبیل را حل کنند. شاید آن عبارت «من صدای شجریان را دوست دارم» روحانی در مناظره تلویزیونی‌اش فقط و فقط یک جنبه تبلیغاتی داشت.
به گزارش «تابناک»، جنتی امروز در نمایشگاه مطبوعات اعلام کرد: ما در بخش موسیقی سنتی اصلا مشکلی با عنوان ممنوع الکاری نداریم و در مورد موسیقی‌های پاپ هم مشکل منوع الکاری نداریم. منتهی برخی از گروه‌ها هستند که احیانا ممکن است در خارج از کشور، برخی از موسیقی‌های مبتذلی را اجرا کرده باشند و یا در داخل کشور ـ علی رغم تذکراتی که به آنها داده می‌شود ـ باز هم رعایت برخی اصول را نمی‌کنند.
اما پرسش این است که آیا می‌توان بخش نخست حرف‌های وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را دلیلی بر این ادعا دانست که محمدرضا شجریان، مهم‌ترین هنرمند حوزه موسیقی سنتی ایران، مشکلی برای فعالیت در ایران ندارد؟ محمدرضا شجریان نزدیک به شش سال است اجازه اجرای موسیقی روی صحنه را نیافته و بعد از اتفاقات سال 88 هر بار مطرح شدن موضوع فعالیت‌های هنری‌اش با حاشیه‌های فراوانی همراه شده است.
حرف‌های جنتی در حالی بیان می‌شود که محمدرضا شجریان، بارها قضیه ممنوعیت خود را عنوان کرده است، او در همایشی که اردیبهشت امسال برای نکوداشت حافظ برگزار شد، در پاسخ به درخواست حاضران برای خواندن، گفت: «من در کشوری زندگی می‌کنم که چند سال است حق خواندن برای مردم خودم را ندارم.»
اما مدیران فرهنگی و هنری، بارها مسأله ممنوع الکاری هنرمندان را تکذیب کرده اند. کتمان مسئولان فرهنگی درباره ممنوع الکاری هنرمندان به خصوص شجریان، در واقع چشم پوشی از حقایقی است که همه از آن آگاهند، اگر شجریان می تواند در کشورش به راحتی بخواند، پس چرا مجبور شده بود به جای ایران کنسرت‌هایش را در ترکیه برگزار کند؛ کنسرتی که البته برگزار هم نشد؟
اما جالب ترین موضوع درباره مسأله ممنوع الکار بودن شجریان تناقضاتی است که میان مدیران فرهنگی در این مورد وجود دارد، حسین نوش‌آبادی، سخنگوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران اردیبهشت امسال در یک نشست خبری گفت: برگزاری کنسرت محمدرضا شجریان، با «ممنوعیت قانونی» مواجه است. نوش‌آبادی تأیید کرده که استاد شجریان برای برگزاری کنسرت محدودیت‌هایی دارد که از سوی برخی نهادهای خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برقرار شده است، این مقام وزارت ارشاد نام نهادهایی که برگزاری کنسرت توسط محمدرضا شجریان را ممنوع کرده‌اند، اعلام نموده است. نوش آبادی از یک طرف ممنوع الکار بودن هنرمندان را از حوزه اختیارات وزارت فرهنگ ساقط می کند، اما از سوی دیگر در دی ماه سال گذشته در همین باره گفت: محمدرضا شجریان برای برگزاری کنسرت موسیقی «باید به آرمان‌ها و برنامه‌های نظام نزدیک‌تر شود».
حسن روحانی که در زمان انتخابات سال 92 از صدای شجریان در کلیپ تبلیغاتی اش استفاده کرده بود، در آن زمان با اشاره به ممنوع الکاری شجریان گفته بود که از ممنوعیت صدای شجریان در تلویزیون گله مند است. با این حال و با گذشت بیش از دو سال از عمر دولت او، هنوز تنها صدایی که از شجریان در رسانه ملی پخش شده همان قطعه کوچک پس زمینه فیلم تبلیغاتی اوست؛ اما با گذشت این مدت از عمر دولت روحانی، وزیر ارشاد دولت او همچنان هیچ هنرمند ممنوع‌الکاری نداریم و جالب است که باز در همه این مدت آنها نتوانسته‌اند مسائل کوچکی از این قبیل را حل کنند. شاید آن عبارت «من صدای شجریان را دوست دارم» روحانی در مناظره تلویزیونی‌اش فقط و فقط یک جنبه تبلیغاتی داشت.
