‌جايزه انتقاد از احمدي‌نژاد را چه كسي مي‌برد؟

شنبه شب گذشته، رئيس‌جمهور در جلسه مشترك دولت و مجلس، در ابتكاري غيرمنتظره، از برگزاري قريب‌الوقوع نشستي براي تشويق منتقدان دولت خبر داد.

رئيس‌جمهور با تأكيد به استقبال دولت از انتقادات سازنده، يادآور شد: «يادمان نرفته است كه در دوره‌هاي قبل كوچكترين انتقاد از دولت در روزنامه‌هاي مختلف با عنوان «توطئه و كودتا» تيتر مي‌شد و گروهي بودند كه اجازه نمي‌دادند كوچكترين انتقادي از مجموعه دولت صورت گيرد، اما دولت نهم هميشه از انتقادات استقبال كرده و بناست دولت در آينده نزديك در مراسمي منتقدان خود را مورد تشويق قرار دهد».
احمدي‌نژاد اضافه كرد: «فضاي كشور فضاي صميمانه است كه همه آزادانه حرف‌هاي خود را مي‌زنند».

با بيان اين وعده از سوي رئيس‌جمهور، اكنون افكار عمومي در انتظار آنند كه منتقدان مورد تشويق احمدي‌نژاد را بشناسند، اما پيش از آن‌كه منتقدان مورد تشويق شناخته شوند، بايد طيف‌هاي گوناگون منتقدان احمدي‌نژاد را برشمرد.

فارغ از ميزان انتقادپذيري دولت دكتر احمدي‌نژاد، بايد اذعان كرد همان‌گونه كه رئيس‌جمهور و نزديكانش، بارها تأكيد كرده‌اند، وي قطعا يكي از مقامات تاريخ جمهوري اسلامي است كه در دو سال مسئوليت خود، آماج بيشترين نقدها از سوي گروه‌هاي گوناگون قرار گرفته است.

منتقدان داخلي رئيس‌جمهور را مي‌توان به گروه‌هاي مختلف دسته‌بندي كرد و دسته‌بندي حاضر، هرچند كامل نيست، به ادامه بحث كمك مي‌كند.

منتقدان رئيس‌جمهور و دولت نهم را مي‌توان در قالب گروه‌هاي زير برشمرد:

1ـ روزنامه‌نگاران

2ـ شخصيت‌‌هاي نظام

3ـ نمايندگان مجلس

4ـ نخبگان

5ـ احزاب و گروه‌هاي سياسي

6ـ دانشجويان

گروه روزنامه‌نگاران را نيز مي‌توان به سه دسته:

الف ـ اصلاح‌طلب منتقد دولت

ب ـ اصولگراي منتقد دولت

ج ـ و اصولگراي نزديك به دولت

تقسيم كرد.


....از اينها گروه سوم هم براي خود چند روزنامه، خبرگزاري و سايت اينترنتي دارد كه سياسيون، آنها را رسانه‌هاي حامي دولت مي‌دانند، اما به هر حال هر از چند گاهي، مي‌توان نقد بسيار ملايمي را نيز از بدنه يكي از دستگاه‌هاي اجرايي يا يكي از مسئولان دولتي، در گوشه اين رسانه‌ها مشاهده كرد. از اين رو، اين دسته را نيز مي‌توان به اعتبار همين نقدهاي كم‌شمار، جزو منتقدان دولت نهم دانست. بسياري از اين نقدها از منظر دلسوزي دولت و با هدف رفع نقايص آن مطرح مي‌شود، هرچند ممكن است برخي از آنها، ناظر به برخي اختلافات داخلي در طيف‌ها و اشخاص حاضر در دولت باشد.

پس از دسته نخست، نوبت به شخصيت‌هاي ارشد نظام مي‌رسد كه گاه نقدهايي را متوجه عملكرد دولت كنوني كرده‌اند. در اين دسته پس از نقدهاي مقطعي، شماري از مراجع معظم تقليد كه بيشتر توجه به احكام شرعي و رسيدگي به مشكلات مردم را مدنظر داشته‌اند، بزرگاني چون آيات مهدوي كني، هاشمي رفسنجاني، هاشمي شاهرودي و آقايان خاتمي و ناطق نوري و شماري ديگر را مي‌توان نام برد كه البته از حيث ميزان انتقاد يا خاستگاه آن، تفاوت‌هايي دارند، اما به هر حال، همگي به دليل آن‌كه جايگاه خاصي در نظام جمهوري اسلامي دارند، معمولا تلاش كرده‌اند حتي زماني كه نقدي را متوجه دولت مي‌كنند، مراقب باشند از رهگذر آن، خللي به نظام وارد نشود. 

احمدي‌نژاد در سخنراني خبرساز خود در دانشگاه اميركبير گفت: مهرورزي؛ يعني اين‌كه احمدي‌نژاد همه روزنامه‌ها، افراد و سياسيوني كه به احمدي‌نژاد بد و بيراه مي‌گويند، از ته دل دوست دارد.

اين جمله اوج تحمل و نقدپذيري را مي‌رساند.

از سوي ديگر، رهبر انقلاب در ديدار هفته دولت با دولتمردان، با اشاره به مسئله انتقاد اظهار داشتند، گاهي در انتقادهاي خصمانه هم حقايقي هست؛ شما از همان‌ها هم استقبال كنيد.

با اين مقدمات به نظر مي‌رسد دولت نهم هم‌اكنون در تشويق منتقدان در يك انتخاب از سه طيف قرار دارد كه نوع انتخاب آن، ميزان صداقت دولت در تشويق منتقدان را نمودار مي‌كند.

اما پرسش ديگر آن‌كه بهترين تشويق منتقدان چيست؟
 

ادامه يادداشت را در ستون سمت راست بخوانيد.