معجزه معلمان برای دانش اموزان

جام جم در مطلبی از مجله داستان‌های اخلاقی moral short stories نوشت:

یک استاد جوان جامعه‌شناسی، دانشجویان خود را برای انجام یک کار پژوهشی به یک محله فقیرنشین​ اعزام کرد. قرار بود​ دانشجویان در مورد شرایط زندگی، پیشینه‌های خانوادگی، گرایش‌ها، استعدادها، آرزوها و احتمال بروز موفقیت‌های آتی 200 کودک ساکن این محله‌های فقیر نشین مطالعه و تحقیق کرده، آینده احتمالی آنان را با توجه به قواعد علمی پیش‌بینی کنند.

دانشجویان با 200 پسر مصاحبه کردند و پیشینه و مشکلات جامعه شناختی و اقتصادی آنان را مورد بررسی و دقت قرار دادند. آنها پس از تجزیه و تحلیل‌های دقیق خود پیش‌بینی کردند حداقل 90 درصد ( یعنی 180 نفر ) از این کودکان در آینده مرتکب جرم شده ، سرنوشت آنان به زندان ختم خواهد شد.

گزارش نتایج این تحقیق و 200 کارتی که در آنها جزئیات مربوط به هر یک از این کودکان درج شده بود، در دانشگاه بایگانی شد. 25 سال بعد همین استاد دانشگاه به طور اتفاقی این کارت‌ها را پیدا کرد و از روی کنجکاوی تصمیم گرفت درباره سرنوشت ​ 200کودک پرس و جو کند. او برای این کار از گروه دیگری از دانشجویان خواست تا افراد مورد تحقیق را پیدا کرده، درباره وضعیت فعلی آنان پرس‌و‌جو کنند و میزان صحت پیش‌بینی​ دانشجویان قبلی را مورد ارزیابی قرار دهند.

آنها توانستند با 90 درصد (حدود 180 نفر) از آن 200 کودکی که حالا جوانانی برومند و موفق بودند، ملاقات کنند. دانشجویان از این 180 نفر درباره عواملی که به موفقیت آنها منجر شده بود، سوال کردند. در بین همه جواب‌ها، یک پاسخ مشترک بود. آنها با احترام و قدردانی به خدمات خالصانه و جانفشانانه یک بانوی معلم که در مدرسه محلی به آنان تدریس می‌کرد، اشاره داشتند.

دانشجویان درباره این معلم اسرار‌آمیز که تغییرات معجزه اساسی را در سرنوشت دانش‌آموزان خود ایجاد کرده بود، پرس‌و‌جو کردند و سرانجام او را در​ خانه سالمندان یافتند. این معلم فداکار حدود هفتاد سال داشت، اما بخوبی می‌توانست چهره دانش‌آموزان قبلی خود را به خاطر آورد. وقتی از او درباره تاثیر فراوان و سرنوشت‌سازی که روی دانش‌آموزانش داشت، سوال شد، به آرامی پاسخ داد: «من هیچ معجزه‌ای نکردم، فقط همه دانش‌آموزان را مثل بچه‌های خود دوست داشتم.»

این دانش‌آموزان روش‌ها و رفتار اخلاقی را از آموزگار خود آموخته بودند و تحت حمایت‌های دلسوزانه، راهنمایی‌های مداوم و مشاوره‌های مادرانه و مشوقانه وی توانستند با شهامت و شجاعت با مشکلات زندگی مواجه شوند و مسیر زندگی خود را شکل دهند. معلمی یک هنر، علم، ماموریت و یک شغل الهی است. معلمی تنها آموزش و تعبیر هوشمندانه عقاید، نظریات و تئوری‌ها نیست. هدف از معلمی ارتقای جسمی، فکری، اخلاقی، عاطفی و هوشی دانش‌آموزان است. اطلاعاتی که به دانش‌آموزان انتقال داده می‌شوند باید اطلاعات شخصیتی، استعداد، عواطف، فعالیت‌ها، عبادت‌ها و روش زندگی آنان را تحت تاثیر قرار دهد. هنری آدامز می‌گوید: «تاثیر معلم تاثیری جاودانه و زوال ناپذیر است. نمی‌توان معلوم کرد تاثیر یک معلم کجا و کی تمام می‌شود.»