دولتی که می‌خواست زمین را بی‌ارزش کند!

وعده خانه دار کردن ایرانیان از آن وعده هایی بود که تحقق پیدا نکرد. با گذشت ۷سال و ۷ ماه از ریاست جمهوری او، نه تنها تمام ایرانیان مسکن دار نشدند بلکه قیمت مسکن نیز شتابان بالا رفت به طوریکه خانه دار شدن را برای ایرانیان تبدیل به رویا کرد. هر چند که مسکن مهر قرار بود دوای درد گرانی مسکن شود، اما نتوانست از تب گرانی بکاهد. احمدی نژاد بارها گفته بود: "هنر دولت بی‌ارزش كردن زمين است. اگر قيمت زمين را به صفر برسانيم شاهد خواهيم بود منابع بسياري آزاد مي‌شوند." اما هم اکنون که هنر دولت جنبه معکوس پیدا کرده و قیمت ها افزایش ۳۰۰درصدی را تجربه کرده اند، باز هم بر خانه دار شدن تمام ایرانیان تاکید می شود؛ تاکیدی که بیشتر به اصرار غیرکارشناسانه شباهت دارد.

در سال ۸۶ با افزایش ناگهانی قیمت ملک، محمد سعیدی‌ کیا، وزیر مسکن و شهر‌سازی دولت نهم، طرحی را به نام «مسکن مهر» پیشنهاد داد تا با اجرای آن، دولت ۲هدف مهم را محقق کند: اول قیمت مسکن کنترل شود و دوم «آرزوی همه مستاجرها برآورده شود». دو هدفی که سرابی بیش نشد.

خانه دار شدن از ۸۴ تا ۹۲!
با اینکه قرار بود از سال ۸۴ تمام ایرانیان خانه دار شوند، وعده خانه دار شدن تمام افراد ابتدا به سال ۹۱ و سپس به سال ۹۲ موکول شد.

 اسفند سال گذشته بود که معاون وزیر مسکن ابوالفضل صومعلو، گفته بود: "تا پایان سال ۹۲ هیچ ایرانی بدون خانه نخواهد بود." این ادعا در حالی مطرح می شود که در دولت نهم همواره ادعاهایی از این دست مطرح شده بود؛ ادعاهایی از سوی رئیس جمهور که در نهایت به سرانجام نرسیدن آن به گردن مافیا افتاد. آنجایی که احمدی نژاد گفت: " افزایش قیمت در بازار مسکن کاذب است و به زودی اطلاعات آن را وزیر اطلاعات به شما می‌‏دهد که چه شبکه‌‏ای طراحی کرده‌است و جلوی آن را خواهد گرفت."

پیش از آن نیز، احمدی‏ نژاد گفته بود: دولت در سال ۹۱ برای تهران برنامه‏های بسیار گسترده‏ای تنظیم کرده است که بنده امیدوارم هیچ متقاضی مسکن ساکن در استان تهران وجود نداشته باشد که تکلیف مسکن آنها در سال ۹۱ مشخص نشود؛ یعنی به نوعی وارد چرخه برنامه‏ریزی، ساخت و تحویل مسکن قرار نگیرد.

این وعده در حالی مطرح شد که نه تنها بلاتکلیفی مستاجران ادامه دارد و قیمت ها رشد شتابان خود را در پیش گرفته اند، بلکه متقاضیان مسکن مهر نیز با صدور قانون ها و قیمت های جدید و مشکلات دیگر، سرگردان شدند.


جای تعجب است دولتی که در ۷ سال نتوانست ایرانیان را خانه دار یا حداقل مسکن را از کالای سرمایه ای خارج و قیمت را ثابت نگه دارد، چگونه می تواند در دو سال تمام بی خانه ها را صاحب خانه کند.

گرانی مسکن ایرانی در رسانه های خارجی
سوژه گرانی مسکن در دولت احمدی نژاد به حدی بحث برانگیز شده بود، که به رسانه های خارجی نیز کشیده شد.

خبرگزاری فرانسه در سال ۲۰۰۸، طی گزارشی به مقایسه قیمت مسکن در تهران و پاریس پرداخت: قیمت مسکن در تهران قابلیت رقابت با قیمت مسکن در پاریس را دارد به طوری که در پایتخت فرانسه هر متر مربع خانه ۱۰ تا ۱۰۰ میلیون ریال (شش هزار و ۵۰۰ تا ۱۰ هزار و ۷۰۰ دلار) معامله می‌شود.

یک آژانس املاک در تهران با اعلام اینکه متراژ خانه‌های شمال شهر تهران به طور میانگین ۲۰۰ متر مربع است، گفت: برای خرید خانه در مناطق شمالی شهر باید دست کم یک میلیون دلار پرداخت کنید.یک پنت‌هاوس لوکس هزار و ۴۰۰ متری در شمال تهران اخیرا ۲۱ میلیون دلار به فروش رفت که قیمت هر مترمربع آن حدود ۱۵هزار دلار بوده‌است، این در حالی است که میانگین حقوق ماهانه ایرانیان معادل ۳۰۰ تا ۴۶۰ دلار در ماه است.

در حالی که اقتصاد ایران تحت فشار تورم قرار دارد ثروت مالکان خانه در این کشور به واسطه حباب بازار مسکن به سرعت در حال افزایش است به طوری که خرید خانه را از وسع شهروندان عادی خارج کرده‌است.... قیمت‌ها ظرف چند ماه در شهرک پرند و هشتگرد در ۵۰ کیلومتری تهران دو برابر افزایش یافته و همزمان در اصفهان، مشهد و تبریز نیز قیمت ملک ظرف یک سال دو برابر شده‌است. یک صنعتگر ایرانی که در آستانه ورشکستگی قرار داشت نیز می‌گوید سرمایه گذاری در ملک باعث نجات کسب و کار وی شده‌است.

وی در این باره اظهار داشت؛ «ما در طول بیش از یک سال حدود۸۰۰هزار دلار ضرر کردیم اما تصمیم گرفتیم اطراف تهران در بخش «زمین» سرمایه گذاری کنیم و ظرف دو ماه توانستیم معادل ضرر و زیان‌های خود سود کنیم.«شاید رونق بی سابقه بازار مسکن لبخند را روی صورت برخی نشانده باشد اما این اصلاً خبر خوبی برای۴۰درصد جمعیت ۷۰ میلیونی ایران که با کرایه خانه‌های فزاینده دست به گریبان هستند و رویای آنها برای برخورداری از خانه شخصی روز به روز کم رنگ تر می‌شود، تلقی نمی‌شود.

اکنون درحالی به روزهای پایانی دولت نزدیک می شویم که مسکن شرایط رکود تورمی را تجربه می کند و قیمتها به شدت افزایش یافته است. پروژه های مسکن مهر نیز افزایش قیمت داشته اند. بسیاری از آنها به نتیجه نرسیده اند و برخی نیز شرایط سکونت را دارا نیستند.