چه کسی به ناجی غریق نیاز دارد، مردم یا...؟

این در حالی است که به گفته مدیر کل بنادر و دریانوردی استان هرمزگان، اسکله شهید حقانی بسته و این کار غیرقانونی بوده است، در صورتی که یکی از نجات یافتگان این شناور، می‌گوید: «نزدیک ساعت ۱۶ روز شنبه از هرمز سوار اتوبوس دریایی شدیم...» دقت کنید: از هرمز نه از بندر شهید حقانی!

اما نکته اینجاست که علی اکبر صفایی که با ایرنا مصاحبه می‌کرد، شمار نجات یافتگان حادثه را هفت نفر اعلام کرد و افزود: از سرنوشت ۲۲ سرنشین دیگر این کشتی اطلاعی در دست نیست. اما این آمار در دیگر منابع خبری، پنج نجات یافته، شانزده جان باخته و یک نفر ناپدید ذکر شده است.

تا همینجا کافی است که این ابهام را در کنار اشتباه نخستی گذاریم که با شروع سفر آخر این شناور در شرایط جوی نامساعد آغاز شده است تا ناخودآگاه ذهن به سوی مدیریت نادرست در این اسکله و یا سطوح بالا‌تر امر هدایت شود. اینجاست که ذکر تعطیل بودن اسکله و یا غیر قانونی بودن استفاده از آن، نه تنها باری از مسئولیت مدیران خاطی کم نمی‌کند، بلکه می‌تواند سرچشمه پرسش‌های بیشتری هم باشد.


مدیرانی که وظیفه نظارتی هم دارند، ولی تا زمان حادثه انگار که نیستند، تا جایی که پس از ساقط شدن یک شناور فرسوده که از جنس فایبر گلاس بوده، همه را مقصر می‌دانند، جز خودشان که مجوز رفت‌وآمد آن را صادر کرده‌اند!

حوادث مشابهی که نخستین راه مقابله با آن‌ها، می‌تواند آموزش و تربیت نیروهای کارآزموده در این زمینه باشد و در موازات آن، توجه به مقوله ایمن‌سازی شناورهای گوناگون؛ بدین ترتییب که تدابیری بیندیشیم که شناورهای فرسوده، هر چه زودتر از چرخه استفاده بیرون شده تا مردم مجبور نباشند، برای مسافرت‌های دریایی، از وسایلی بدون ایمنی و فرسوده استفاده کنند.