بهنام از دست خانواده فرار کرد و به خرمشهر برگشت!

سرويس دفاع مقدس ـ در ادامه نشر خاطرات و ناشنيده‌هايي از دل دوران پر شور و حماسه دفاع مقدس ملت شريف ايران، که هر کدام ذکري است براي زنده نگه داشتن آنچه پدرانمان براي آن جنگيدند، به خاطره جالبي برخورديم از مجري رزمنده سيما ـ که پاي مجروحش، يادگاري است از آن روزها ـ درباره بهنام محمدي، نوجوان سیزده ساله خرمشهري که پيش از اين درباره آن به طور مفصل گفته بوديم.

به گزارش «تابناک»، خاطره جانباز عزيز «محمدرحمان نظام اسلامي» به شرح زير است:

..........................................................

 آن روزها همکلاسي ما بهروز و فرامرز مرادي‏، سيد صالح موسوي و شماری ديگر‏ از شکارچيان تانک بودند. آنها براي جلوگيري از پيشروي تانک‌ها از صبح به ميدان راه‌آهن، فعليه و شلمچه مي‌رفتند و آنقدر آرپي‌جي مي‌زدند که از گوششان خون سرازير مي‌شد!

صالحي پيراهن را از تن درمي‌آورد و با سينه‌اي لخت و ستبر به دل دشمن مي‌زد و وقتي ديرتر از همه به پايگاه برمي‌گشت، گمان مي‌کرديم شهيد شده است. يک روز جلوي مسجد اصفهاني‌ها، بهنام محمدي را ديدم که سرنيزه‌اي در دست داشت و با خشم، آسفالت را مي‌کند. علت را پرسيدم، در حالي که اشک در چشمانش حلقه زده بود، گفت: «مگر خبر نداري کاکا؟ بچه‌ها مي‌گويند «صالي» را کشته‌اند ... با همين سرنيزه از عراقي‌ها انتقامش را مي‌گيرم ... من و «صالي» با هم خيلي رفيق بوديم، منو خيلي دوست داشت...».

او را دلداري دادم و گفتم: «انشاءالله اين خبر دروغ است. صالي برمي‌گردد».

آن روزها ميدان راه‌آهن، کربلا بود. در آن جنگ و گريز چهل روزه بچه‌ها دست خالي، تنها با کوکتل مولوتف مقابل تانک‌ها ايستاده بودند و بر سر هر کوي و برزن مثل برگ خزان به زمين مي‌افتادند.

بهنام محمدي سيزده سال بيش نداشت؛ با برادر بزرگش «مهدي» در خرمشهر همکلاسي جلسات قرآني بوديم. بهنام آرام و قرار نداشت، خوب به ياد دارم که وقتي بهنام را به همراه خانواده به اهواز فرستادند تا زير آتش نباشند، از دست خانواده فرار کرد و به خرمشهر برگشت و به جمع پچه‌ها پيوست!

آن روزها هيچ‌کس گمان نمي‌کرد که عراق بتواند شهر را تصرف کند‏‏‏‏‏‏‏‏، بیشتر خانواده‌ها ماندند و دفاع کردند. از جمله عموي من بود که حاضر نشد شهر را ترک و يک قلم جنس از مغازه‌اش خارج کند.

يک بار خمپاره‌اي جلوي منزلش منفجر شد و يک خرمشهري را به شکل دردناکي شهيد کرد به گونه‌ای که تکه‌هاي بدنش به خانه‌هاي اطراف پرتاب شد. به او گفتند: مگر تکه‌هاي بدن همشهري‌ات را بر در و ديوار نمي‌بيني؟ زن و بچه‌ات چه گناهي کرده‌اند؟ آنها را از شهر ببرد.

روزها مي‌گذشت‏، گل‌هاي خرمشهر يکي پس از ديگري پيش چشمان ما پرپر مي‌شدند. يک روز دوستي مجروح شد و براي معالجه‌اش به تهران آمدم. از پله‌هاي بيمارستان مصطفي خميني‏ در که بالا مي‌رفتم،‏ در طبقه دوم، ديدن يک عکس من را متوقف کرد و قدرت بالا رفتن را از من گرفت؛ چهره آشنايي که درون طرح يک نارنجک به تابلو نصب شده بود و زير آن نوشته شده بود: «بهنام محمدي کودک سيزده ساله خرمشهری که در زادگاهش ماند و تا آخرين نفس، مقاومت کرد و شهرش را ترک نکرد».