ادب و اخلاق ایرانی ـ اسلامی چگونه حکم می کند!؟

کم ندیده ایم و نشنیده ایم در این سال ها از خوی و رفتار حیوانی مدعیانی که با ادعای حقوق بشر و... انسانیت و فطرت پاک بشری را به مسلخ منافع مادی خود برده و در جای جای این کره خاکی، دست پلیدشان را به خون هزاران هزار بی گناه ـ اعم از مسلمان و غیر مسلمان ـ آلوده کرده اند تا شاید چند صباحی بیشتر از عمر نکبت بارشان را به عشق سروری بر عالم! سپری کنند و رجز بخوانند که ما آقای جهانیم؛ و چه کور خوانده اند این ابناء شیطان... که سرور کائنات خود فرموده است: «زمین به مستضعفین به ارث خواهد رسید.»

به گزارش «تابناک»، نوروز 90 شاید از جهاتی بسیار متفاوت تر از سال های گذشته باشد، چه، ایران و دیگر کشورهای فارسی زبان در حالی قرار است جشن نوروز را برپا کنند که مسلمانان کشورهای عربی در پی حق خواهی و خداجویی قتل عام می شوند.

از سویی ظاهرا قرار است در ایران جشنی به مناسبت نوروز برپا شود و تنی چند از سران کشورهای اسلامی و احتمالا غیر اسلامی نیز به این جشن دعوت شده یا خواهند شد، بگذریم از این که این جشن تداعی کننده جشن های کذایی در سال های نه چندان دوری است که هنوز هم به عنوان یکی از نمرات منفی رژیم منفور پهلوی از آن یاد می شود.

نوروز 90 در حالی قرار است در ایران جشن گرفته شود که ـ پس از سال ها کشتار و غارت خاک، جان و ناموس هم کیشان ما در فلسطین، افغانستان، عراق، جنوب لبنان و... ـ امسال مردم مظلوم لیبی، هم کیشان ما در یمن و شاید مهم تر از این ها شیعیان مظلوم بحرین زیر آتش ظالمان و دیکتاتورهای دیوانه و اذناب آنها ـ و البته به دستور اربابان غربی شان ـ قتل عام می شوند.

پیشنهاد این نیست که جشن نگیریم بلکه اخلاق اسلامی و ادب ایرانی حکم می کند که امسال دلهایمان را با دل های هم کیشان خود گره بزنیم، برای آنها دعا کنیم و شادی را برای زمانی بگذاریم که مسلمانان و بلکه همه مردم جهان نیز شاد باشند و این همه خون به دل آزادگان جهان نباشد.

ما ایرانی هستیم و سال هاست که به مدد الطاف پیدا و پنهان الهی و نفس پاک خمینی روح خدا، الگوی آزادیخواهان جهانیم و شک نکنیم که نگاه آنان به ایران اسلامی است. ما شیعه امیرالمومنین(ع) هستیم، هم او که همه مسلمانان را به همدلی فراخواند و اکنون زمان همدلی، مهربانی و همدردی است، تا با وحدت کلمه و بر محور توحید، زمینه های ظهور آن منجی موعود را فراهم آوریم، که چه لحظه غریب و قریبی خواهد بود آن زمان که نوای آسمانی و دلنشین «اناالمهدی» اش از کنار کعبه مشام جانمان را بنوازد و ندای «انا بقیةالله» به گوش جهانیان برسد.

و سخن آخر اینکه شاید برای نظام ایران اسلامی نیز زیبنده نباشد که جشن نوروز را در چنین شرایطی برگزار کند. برای دولت اسلامی و نظام مکتبی ما نیز شایسته نیست که در غم مسلمانان جهان، شادی کند، ما اظهار شادی کنیم و دیگر عزیزان مسلمان در کشورهای اسلامی غم سنگین ستم را در قلب های خود احساس کنند!

به امید روزی که همه دلسوختگان عالم چشمانشان به جمال یار روشن گردد و رایحه خوش عدالت و آزادی ـ به معنای واقعی کلمه ـ سراسر این کره خاکی را معطر سازد.

اللهم عجل لولیک الفرج