علت مصون ماندن نطنز از حمله استاكس‌نت
يك كارشناس ارشد به «ايران هسته‌اي» گفت: «تنها راه انتقال اين ويروس به تاسيساتي مانند نطنز وارد كردن يك فلش مموري يا سي دي آلوده به اين تاسيسات و قرار دادن آن در سيستم رايانه مركزي اين تاسيسات است كه چنين چيزي غيرممكن است.»
يك شركت معتبر امنيت اينترنتي در تازه‌ترين تحقيق خود درباره ويروس استاكس نت تاكيد كرد كه به دليل عدم اتصال تاسيسات نطنز به اينترنت، اين ويروس قادر نبوده «به طور مستقيم» به آن وارد شود.
به گزارش خبرگزاري فارس به نقل از سايت ايران هسته‌اي، بنا به گزارشي كه جان ماركوف روز جمعه 22 بهمن 1389 (11 فوريه 2011) در روزنامه نيويورك تايمز منتشر كرده، شركت امنيتي سيمانتك در گزارش سالانه خود تاكيد كرده كه حمله مستقيمي به نطنز وجود نداشته است.
مو چو، يكي از مديران اين شركت مي‌گويد: «اين احتمال وجود دارد كه يك مركز سري مانند نطنز مستقيما به اينترنت متصل نباشد، بنابراين يك مهاجم ممكن است سعي كند سازمان‌هاي صنعتي را آلوده كند كه احتمالا با نطنز تبادل اطلاعات دارند و بنابراين انتقال ويروس نرم‌افزاري بين آنها وجود دارد.»
به عقيده كارشناسان آگاه در تهران اين موضوع نوعي اعتراف تلويحي به اين مطلب است كه استاكس نت به نطنز راه نيافته است.
يك كارشناس ارشد به «ايران هسته‌اي» گفت: «تنها راه انتقال اين ويروس به تاسيساتي مانند نطنز وارد كردن يك فلش مموري يا سي دي آلوده به اين تاسيسات و قرار دادن آن در سيستم رايانه مركزي اين تاسيسات است كه چنين چيزي غيرممكن است.»
در اين گزارش همچنين ادعا شده است كه بين ژوئن 2009 و مه 2010، 5 مركز صنعتي در ايران بارها مورد حمله اين ويروس قرار گرفته‌اند.
كارشناسان در تهران مي‌گويند مسلما اين اطلاعات اغراق‌آميز است و به همين دليل هم هست كه سيمانتك اسامي مراكز مورد ادعاي خود را منتشر نكرده است.
در بخشي از اين تحقيق با اشاره به ناكامي‌هاي پروژه استاكس نت آمده است: «محققان سيمانتك همچنين گفتند كه دريافتند اين ويروس نرم‌افزاري حامل دو مدل متفاوت براي حمله بر ضد مجموعه‌هاي متفاوتي از سانتريفيوژها بود، اما يكي از آنها از كار افتاده بود.»
به گزارش خبرگزاري فارس به نقل از سايت ايران هسته‌اي، بنا به گزارشي كه جان ماركوف روز جمعه 22 بهمن 1389 (11 فوريه 2011) در روزنامه نيويورك تايمز منتشر كرده، شركت امنيتي سيمانتك در گزارش سالانه خود تاكيد كرده كه حمله مستقيمي به نطنز وجود نداشته است.
مو چو، يكي از مديران اين شركت مي‌گويد: «اين احتمال وجود دارد كه يك مركز سري مانند نطنز مستقيما به اينترنت متصل نباشد، بنابراين يك مهاجم ممكن است سعي كند سازمان‌هاي صنعتي را آلوده كند كه احتمالا با نطنز تبادل اطلاعات دارند و بنابراين انتقال ويروس نرم‌افزاري بين آنها وجود دارد.»
به عقيده كارشناسان آگاه در تهران اين موضوع نوعي اعتراف تلويحي به اين مطلب است كه استاكس نت به نطنز راه نيافته است.
يك كارشناس ارشد به «ايران هسته‌اي» گفت: «تنها راه انتقال اين ويروس به تاسيساتي مانند نطنز وارد كردن يك فلش مموري يا سي دي آلوده به اين تاسيسات و قرار دادن آن در سيستم رايانه مركزي اين تاسيسات است كه چنين چيزي غيرممكن است.»
در اين گزارش همچنين ادعا شده است كه بين ژوئن 2009 و مه 2010، 5 مركز صنعتي در ايران بارها مورد حمله اين ويروس قرار گرفته‌اند.
كارشناسان در تهران مي‌گويند مسلما اين اطلاعات اغراق‌آميز است و به همين دليل هم هست كه سيمانتك اسامي مراكز مورد ادعاي خود را منتشر نكرده است.
در بخشي از اين تحقيق با اشاره به ناكامي‌هاي پروژه استاكس نت آمده است: «محققان سيمانتك همچنين گفتند كه دريافتند اين ويروس نرم‌افزاري حامل دو مدل متفاوت براي حمله بر ضد مجموعه‌هاي متفاوتي از سانتريفيوژها بود، اما يكي از آنها از كار افتاده بود.»
