با توجه به اين كه رزمندگان ايراني در دوران دفاع مقدس، با دستان خالي و بدون هيچ گونه پشتوانه‌اي، پيروزي‌هاي بزرگي را براي کشور آفريدند، هم‌اکنون ديپلمات‌هاي ايراني که با قلم و مذاكره سروکار دارند، بايد بتوانند پس از پنجاه سال، کرسي قاره آسيا در شوراي امنيت را از آن خود كنند و دست‌كم در اين گيرودار قطعنامه‌هاي شوراي امنيت عليه ايران، از خود اقداماتي نشان دهند.
به گزارش خبرنگار «تابناك»، بنا بر سيستم «ROUTING» (چرخشي) که به تأييد شوراي امنيت سازمان ملل متحد هم رسيده و مبتني بر چرخش اعضاست، هم‌اکنون ايران با يک فاصله زياد نسبت به ديگر کشورهاي آسيايي و بنا بر وحدت رويه «چرخشي»، حق عضويت در شوراي امنيت سازمان ملل متحد براي دو سال را دارد.
بنا بر رويه سازمان ملل، کشورهاي قاره، پيش از نشست مجمع عمومي سازمان ملل متحد ـ که اعضاي غيردايم شوراي امنيت را تعيين مي‌نمايد ـ مي‌توانند بر پايه توافق و بدون رأي، يک کشور را براي عضويت در شوراي امنيت از قاره خود معرفي نمايند.
بنا بر اين گزارش، مجمع عمومي سازمان ملل متحد در سه ماه آينده، با دوسوم آرا، پنج عضو غيردايم شوراي امنيت را براي مدت دو سال برمي‌گزيند، اما اگر اعضاي هر قاره به توافق رسيدند كه اين مجمع به صورت خودکار اعضاي برگزيده از سوي هر قاره را به شوراي امنيت معرفي مي‌نمايد.
ژاپن که کمک‌هاي مالي به سازمان ملل متحد مي‌كند، بارها عضو غير دايم شوراي امنيت بوده و آخرين بار در سال 2006 ـ 2005 عضويت شوراي امنيت سازمان ملل را داشته است، اما ايران که از اعضاي کليدي پديدآورنده سازمان ملل بوده، از سال 1955-1956 تاکنون، هيچ گونه کرسي در شوراي امنيت سازمان ملل متحد نداشته است.
ويتنام که دومين نماينده آسيا در شوراي امنيت سازمان ملل متحد است، از ماه جولاي به شورا اضافه شد و در ماه دسامبر سال 2009، عضويت اين کشور در شوراي امنيت سازمان ملل متحد پايان مي‌يابد.
پس از طرح اين موضوع از سوي منوچهر متكي، وزير خارجه كشورمان، زلماي خليل‌زاد، سفير آمريكا در سازمان ملل، با اشاره به قطعنامه‌هاي صادره در شوراي امنيت با عضويت ايران مخالفت كرد.
اما هيچ گونه قانوني نه در منشور سازمان ملل متحد و نه در آيين‌نامه داخلي شوراي امنيت در مورد عدم عضويت کشوري که هم‌اكنون شوراي امنيت عليه آن کشور قطعنامه تحريم صادر نموده است، وجود ندارد و با در نظر گرفتن عضويت کشورهايي مانند «آنگولا» در زمان قطعنامه‌هاي تصويب و اجراي قطعنامه‌هاي شوراي امنيت عليه اين کشور و همچنين ليبي و ديگر کشورهاي مشابه، هيچ گونه ممنوعيتي در اين زمينه براي ايران متصور نيست.
