عکس: پنجره‌ای به گذشته؛ زندگی پناهندگان لهستانی در ایران
در جریان جنگ جهانی دوم، هنگامی که آتش تهاجم آلمان نازی و شوروی، لهستان را در سال ۱۹۳۹ در هم کوبید، این ایران بود که در میانه‌ی آشوب جهانی، در‌های خود را به روی بیش از ۱۲۰ هزار پناهنده‌ی لهستانی گشود؛ مردمانی که از طریق بندر انزلی وارد کشور شدند و در شهرهایی، چون اصفهان، تهران، مشهد و اهواز پناه یافتند. ایرانیان در آن روزگارِ سخت، با میزبانی انسانی و کریمانه، صفحه‌ای درخشان از همبستگی و نوع‌دوستی را در تاریخ دو ملت رقم زدند. اکنون اما، پس از گذشت دهه‌ها از آن روز‌های پررنج، اظهارات مداخله‌جویانه و بی‌اساس «رادوسلاو سیکورسکی» وزیر خارجه لهستان، در تضاد با همان میراث انسانی، رنگی از فراموشی گرفته است؛ او که ایران را به «هدر دادن منابع» و لزوم «تبدیل شدن به کشوری عادی» متهم کرده، در حالی چنین سخن می‌گوید که خود به‌جای دیپلماسی، از ادامه‌ی جنگ و ارسال تسلیحات سخن می‌راند. در پاسخ، سید عباس عراقچی با یادآوری آن گذشته‌ی درخشان تأکید کرد: ملت ایران در سخت‌ترین روز‌های تاریخ، پناه و یاری‌گر مردم لهستان بود و امروز نیز مسیر پیشرفت و تعامل سازنده را ادامه می‌دهد؛ دوستی‌ای که ریشه در انسانیت دارد و سزاوار پاسداری است، نه فراموشی.
ولی نوادگان اینها برعلیه ایرانی ها موضع می گیرند. گمانم یک تجدید نظری در مورد دشمنی لهستانی ها نسبت به ما لازم باشد.