وقتی تریبون، ابزار تفرقه‌افکنی می‌شود!

امروز با جماعتی خود مطلق پندار مواجهیم که غیر خویش را باطل می‌شمارند و به خود حق می‌دهند که درهرکس چون آنان فکر نمی‌کند هر باطلی را روا دارند. تریبون هم دارند. صدای شان هم بلند است. با همین صدای بلند هم قلت عددی خود را جبران می‌کنند. رسانه در اختیارشان هم همان حکایتِ" تیغ در کفِ زنگی مست" است که به هرسو می‌چرخاند. به هرکس بخواهند زخم می‌زنند و فرصت مرهم گذاشتن هم نمی‌دهند.

باید تدبیر کرد این شرایط را. باید تریبون را برداشت از جلوی دهن‌هایی که بی‌پروا، پارو می‌شوند در آبروی مردم. باید به حاشیه راند جماعتی را که متن وحدت ملی را هدف گرفته‌اند.اگر چنین نشود آنان میدان را به معرکه‌ای تبدیل خواهند کرد که سودش را دشمنان قسم خورده این ملک و ملت می‌برند. به دست اینان تیغ در صفوف ملت می‌گذارند و راه را برای خود باز می‌کنند. 

ما تا کنون رسول اعظم الهی را، رحمت للعالمین می‌دانستیم و می‌دانیم. امام مجتبی را صاحب صائب‌ترین تصمیم در قهرمانانه‌ترین نرمش تاریخ می‌دانستیم و می‌دانیم. ما منطق و منهج طی شده امامت در شکوه رفتار همه امامان را حق مطلق می‌دانستیم و می‌دانیم. تصویرسازی‌های نادرست را به هیچ می‌گیریم اما هشدار می‌دهیم که این گونه حق را قلب واقعیت کردن، نه تنها راه به حقیقت نمی‌برد که به توسعه باطل می‌انجامد. این جاست خطر که باید جلویش را گرفت.