بمناسبت سالگرد درگذشت احمد شاملو در دوم مردادماه سال ۱۳۷۹
احمد شاملو
احمد شاملو، شاعر بزرگ قرن بیستم ایران، در ۲۱ آذر ۱۳۰۴ در تهران به دنیا آمد و زندگی‌اش به مثابه شعری بلند، سرشار از تبعید، تعهد، عشق و خلاقیت، تا واپسین روزهای قرن ادامه یافت. او فرزند حیدر شاملو، افسر ارتش، و کوکب عراقی بود و کودکی‌اش را در سایه مأموریت‌های پدر، میان شهرهایی چون رشت، اصفهان، سمیرم و شیراز گذراند؛ جابجایی‌هایی که بعدها در جهان‌بینی و زبان پویای او نمود یافت. شاملو از نخستین دفتر شعرش «هوای تازه» در ۱۳۳۶ تا واپسین اثرش «در آستانه» در ۱۳۷۶، تحولی شگرف در زبان و نگاه شعر معاصر ایران رقم زد؛ شعری که نه‌فقط روایتگر درون، بلکه آینه‌ای از رنج و امید جمعی بود. او در قالب‌هایی چون شعر آزاد، ترجمه، پژوهش، ترانه و حتی روزنامه‌نگاری، حضوری فراگیر و جریان‌ساز داشت و با چهره‌هایی چون «آیدا»، به شعر فارسی بعدی، جان و جهان تازه‌ای بخشید. شاملو نه‌تنها شاعر بود، بلکه صدای اعتراض، وجدان بیدار، و حافظ زبان انسان‌گرایی در دوران تاریکی و سانسور بود. در دوم مرداد ۱۳۷۹، این صدای رسای معاصر برای همیشه خاموش شد، اما طنینش هنوز در زبان، شعر و وجدان فرهنگی ما جاری‌ست.
