بگذارید نگاهی متفاوت به حوادث پیرامون انتخابات اخیر بیاندازیم.
هر چند هنوز به خط‌کشی دقیق اصلاح طلبانه یا اصولگرایانه بین آراء مردم در ادوار مختلف باور ندارم.اما با تسامح و بناگزیر از این دو سلیقه سیاسی برای مصداق گفتار خود بهره می گیرم.
سیر تطور اصلاح طلبی از دوم خرداد سال ۷۶ به گونه ای بوده که لایه افراطی این جریان تا سردادن شعارهای براندازانه هم پیش رفت و در مواردی دقیقا در مقابل نظام و مفاد صریح قانون اساسی ایستاد.
تحصن نمایندگان مجلس ششم، اردوکشی خیابانی سال ۸۸ و نوشتن نامه های سرگشاده به رهبری از جمله این موارد هستند.
وقتی این جریان سیاسی با روی کار آمدن احمدی نژادی ها مواجه و از عرصه سیاست حذف گردیدند؛ متوجه اشتباهات و افراطی گریهای خود شدند.
آنها در یک چرخش آشکار از مواضع سیاسی و رادیکال گذشته خود؛ در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ به نامزدی قناعت کردند که قرابتی با شعارهای براندازانه اصلاح طلبان افراطی نداشت. رای به آقای روحانی یک پوست اندازی در جریان اصلاح طلبی بحساب می آید.
آنها پس از دو انتخابات گذشته مجلس شورای اسلامی نیز وقتی مجددا دچار نوعی انسداد و عدم اقبال مردم به لیست ها و نامزدهای خود شدند، در ورود به انتخابات ریاست جمهوری اخیر نرمش دیگری از خود نشان دادند.
آقای پزشکیان کسی است که بصراحت تمام تبعیت خود از رهبری و سیاست‌های کلی نظام و قواعد حاکم بر سیستم حکمرانی کشور را با صدای رسا بیان کرده است.
حمایت اصلاح طلبان از آقای پزشکیان کجا؛ اردوکشی خیابانی و نوشتن نامه جام زهر به رهبری کجا؟!
بنابرآنچه گذشت اصلاح طلبان مرتب در حال پوست اندازی و تطبیق خود با شرایط جدید و قواعد بازی یا هنجارهای حاکم بر مناسبات سیاسی کشور بوده اند.
این بدان معنا نیست که مدل رفتاری اصلاح طلبان صد در صد صحیح بوده است و اشکالی به این حد از افراط و تفریطها وارد نیست.
اما در نقطه مقابل اصولگرایان در تمام ادوار گذشته روندی متصلب و عاری از هرگونه تغییر و انعطاف را تجربه کرده اند.روند اصولگرایی بگونه ای بوده که ریزشهای آشکاری در بین چهره های شاخص این جریان سیاسی اتفاق افتاده است.ناطق نوری، علی لاریجانی و محمدرضا باهنر از جمله این موارد هستند.ظهور جبهه پایداری و احمدی نژاد در واقع یک کودتا علیه روند غیر منعطف حاکم بر اصولگرایی بودگرچه به نوعی برگشت به عقب بود
اما اصولگرایان سنتی بر مواضع سخت خود باقی ماندند و حاضر نشدند کمترین انعطافی از خود نشان دهند.این جریان سیاسی سرنوشت خود را به حوادث سپرده است، و هیچ برنامه مشخصی برای آینده اصولگرایی ندارد.این بدان معنا نیست که جریان مقابل دارای سازمان منسجم و کارآمدی است. بلکه آنها برای نیل به اهداف خود، اهل تعامل و انعطاف هستند.مرتب تاکتیک های خود را تغییر می دهند و از برخی مواضع غیر منطقی فاصله می گیرند.رویکرد بدون انعطاف جناح اصول گرا دلایلی دارد که شرح آن در این نوشتار نمی گنجد. در وقت و مجال دیگری به آن خواهیم پرداخت.
