صحبتهای محمد صالح غذدر، دبیرکل فدراسیون همبستگی کشورهای اسلامی درباره برگزاری بازیهای همبستگی در همان تاریخ قبلی، دوباره کام اهالی ورزش را تلخ کرد.
به نوشته خبرآتلاین؛ دو روز پیش، دبیر اجرایی کمیته ایرانی برگزاری بازیها در صحبتهایی تعجبآور گفته بود گروهی که در ایران حضور دارند نقشی در تصمیمگیریها و برنامهریزیهای کلان فدراسیون همبستگی ندارد در حالی که دبیر کل بازیها در تهران بود و پس از شنیدن زمزمههایی درباره تعویق خودسرانه بازیها از سوی ایران از مهر به اردیبهشت، مجبور شد در کنفرانس مطبوعاتی دیروز، لغو بازیها را شایعه بداند.
غذدر در حالی این ادعا را دارد که مدیران ورزش ایران که رنسانسی عظیم را به زودی تجربه خواهند کرد، از مدتها پیش تصمیم گرفتهاند بازیها را به تاریخ شگفتآور اردیبهشت منتقل کنند و میخواهند این تصمیم را در همایش 9 و 10 اردیبهشت اعضای فدراسیون در ریاض، علنی کنند. این مورد از چند زاویه قابل بررسی است:
1- دیروز قرعهکشی رشتههای گروهی بازیها انجام شد و اتفاقات تلخی افتاد که باعث شد همه اهالی ورزش در ایران بگویند کاش میزبان این مسابقات نمیشدیم.
رقابتهای فوتبال که 14 تیم برای شرکت در آن نامنویسی کرده بودند با 11 تیم قرعهکشی شد در حالی که تیم فوتبال عربستان ما را لایق ندانست که در بازیها حضور داشته باشد.
رقابتهای هندبال که 13 تیم در آن ثبت نام کرده بودند با 10 تیم، والیبال که 16 تیم در آن حضور داشتند با 13 تیم و بسکتبال که 19 تیم برای حضور در آن اعلام آمادگی کرده بودند با 13 تیم قرعهکشی شد تا همه رشتهها ریزش داشته باشند. این قرعهکشی البته تیمهایی را شامل نمیشود که فهرست نهاییشان را برای ما ارسال کرده باشند.
این مراسم بر اساس قول شفاهی کشورها انجام شده و مشخص نیست که این تعداد تیم هم در مسابقات حضور داشته باشند. آیا عزتی که سازمان تربیت بدنی به دنبال آن بود در این قرعهکشی تأمین شده و آیا با برخورد نامناسب و دور از شأن کشورهایی مثل عربستان و مصر، اصلاً صلاح هست مسابقات را میزبانی کنیم؟ آیا این گونه، عزت ایرانی حفظ میشود؟
2- اگر قرار بود بازیها به اردیبهشت موکول شود، چرا اجازه ندادیم همه چیز در همان اجلاس حل و فصل شود؟ اگر با تعویق بازیها موافقت میکردند، بازیها موکول میشد وگرنه میتوانستیم نامه وزارت بهداشت را سپر بلای نبود امکانات کنیم تا ناآماده بودن اماکن ورزشی ما به چشم همه نیاید. در آن صورت شاید فردی در اجلاس به ما ایراد نمیگرفت که شما به دلیل ناآماده بودن تأسیسات ورزشیتان بهانه میآورید.
3- چرا در حالی که میدانیم بازیها قرار نیست در مهرماه برگزار شود، از تیم نظارتی فدراسیون و سرپرستان کاروانها و نمایندگان فدراسیونهای جهانی و کنفدراسیونهای آسیایی پذیرایی میکنیم؟ قطعاً این برای حفظ آبروی ما نیست که آبروی ورزشی ما در قرعهکشی نادیده گرفته شد.
هم با کاهش تیمهای شرکتکننده و هم با بیاعتنایی کشورهای صاحب اعتبار در رشتههای این مسابقات. کویت در هندبال و عربستان در فوتبال که هیچ یک شرکت نکردند. مصر هم که بحثش جای خود دارد. آیا در چنین شرایطی میتوان باور کرد برای حفظ عزتمان این میزان هزینه کردیم؟
4- مسئول نظارت بر هزینهکرد اعتبارات مالی ورزش چه نهادی است؟ اگر معاونت برنامهریزی و نظارت راهبردی رئیسجمهور میتواند تفحص از سازمان ورزش را هم در دستور کار بگیرد، به طور قطع باید به این مسابقات به شکلی جدی نگاه کند. اگر مسابقات به همان شکلی که 4 سال پیش برگزار شد، در ایران برگزار میشد، بدون تردید هر اعتباری برای این مسابقات کم بود، اما در حالی که مسابقات با بیاعتنایی مشکوک برخی کشورها روبهرو شده و اصلاً قرار نیست در این تاریخ برگزار شود، چرا باید هزینههای بیهوده متحمل و متقبل شویم؟ تیم 70 نفرهای که برای بازدید بیهوده از 3 شهر به ایران آمده بودند، در مدت اقامت، هزینهای بالغ بر 4 میلیارد ریال به ما تحمیل کردند.
دلیل تحمیل چنین اعتباری قابل توجهی چیست؟ نماینده فدراسیون جهانی کاراته از بنین به چه دلیل باید هزینه 140 میلیون ریالی هواپیما از ما طلب کند یا نماینده جیبوتی که یکی از کشورهای میهمان مسابقات است چرا باید برای بلیت هواپیمای یک نفر فاکتور 120 میلیون ریالی مقابل ما بگذارد؟
در شرایطی که بازیها برگزار نمیشود، چرا باید 500 میلیون ریال برای حضور تیم نظارتی در اصفهان و 300 میلیون ریال برای حضور نیمروزه سرپرستان کاروانها در مشهد هزینه و بلافاصله توسط مدیر مالی (که همراه هیأت بود) پرداخت شود؟ آیا هزینهکرد این گونه بیتالمال، به صلاح کشور و نظام ماست؟
میدانیم که سازمان ورزش در بدترین شرایط مدیریتی است و مدیران این سازمان هم میدانند که فردا شاید نباشند اما آیا این دلیل میشود که این گونه عمل کنند و آیا نهادی نیست که از آنها برای خرج بیتالمال جواب بخواهد؟