عمر «جوانی»تان را بیشتر کنید!

محسن بابادی: درددلی بادوستانم:

هرگاه صحبت ازجوانی به میان می آید، ناخودآگاه موی مشکی وقامتی افراشته و قدرت و نیروی زایدالوصف یک انسان در ذهنمان متجلی می‌شود و چیزی جز تحرک و پویایی و نیرو و استعداد و میل به پیشرفت و کارکردن بدون خستگی به ذهن ما خطور نمیکند.

ابتدا میخواهم با مقدمه ای به اصل موضوع برسم. همانگونه که خداوندمتعال به ماسلامتی روحی و جسمی عطا فرموده، یکی از مهمترین راه‌های تشکر و قدردانی از این نعمت حفظ آن و تلاش در جهت بهبود و یا جلوگیری از زوال آن خواهد بود. همچنان که اگر کسی به ما هدیه ای بدهد، هم از وی تشکر زبانی و هم سعی در جبران محبت وی به هرشکل ممکن خواهیم داشت. حال آنکه سلامتی بالاترین هدیه و موهبتی است که به هیچ‌وجه با هیچ چیزی قابل قیاس نیست. به عنوان مثال اگر همین حالا شخصی به شما یک دوربین 16 مگاپیکسلی پیشرفته هدیه بدهد،چقدر از وی تشکر می‌کنید؟ حال آنکه خدای متعال دو دوربین حداقل 35 مگاپیکسلی ابرپیشرفته به ما داده که نتنها تشکر نمی‌کنیم بلکه هرآن چیزی که نباید انجام دهیم با این دو چشم که گوشه ای از نعمتهای بیشمار خدای متعال هستند توسط ما صورت می‌گیرد.

به بحث اصلی خود برگردیم. ورزش و تحرک جزء لاینفک وجود هر موجود زنده و خصوصا انسان میباشد و همانطوری که در آموزه های دینی ادیان مختلف آمده برای جوانان لازم و برای افراد سالمند واجب است. لذا با توجه به مشغله کاری و لزوم کسب درآمد در این اوضاع و احوال اقتصادی جامعه، خیلی کمتر به این موضوع پرداخته می‌شود. توصیه من به جوانان و افرادی که در شبانه روز برای کار و تلاش به بیرون می‌روند این است که فارغ از هر چیزی که در فکرشان می‌گذرد، در انتخاب کفش خود دقت نمایند و با انتخاب کفشی مناسب زمینه ای را فراهم نمایند که بتوانند حین پیگیری کارهای روزانه حداقل کار ممکن که همان پیاده روی است را در برنامه خویش داشته یاشند که ضمن رسیدگی به کارهای خود فعالیت ورزشی را هم لحاظ کرده باشند تا بدون هیچ گونه آسیبی به پاها و کمر و زانوهای خود از این موهبت برخوردار شده باشند.

توصیه بعدی من این است که در صورت استطاعت مالی یک دوچرخه ساده خریداری نمایند و مسیرهای کوتاه و قابل دسترسی را با دوچرخه طی نمایند که با این کار ضمن ورزش به امورات خود نیز رسیدگی کرده باشند و اصلا برای ورزش خجالت نکشید. زیرا همانگونه که بارها در جامعه دیده اید، خیلی کارهای زشت و رفتارهای خلاف عرف صورت می‌گیرد و مجریان آن بدون توجه به زشتی و معایب آن این کارها را انجام می‌دهند، حال آنکه شما ورزش میکنید که کاری پسندیده است. نکته بعدی این است که اکثر افراد از صرف صبحانه که مهمترین وعده غذایی است، به علت کمبود وقت یا کم اشتهایی در صبح خودداری می‌کنند و تا موقع برگشت به منزل، خود را گرسنه نگه می‌دارند و با دستان خویش تبر به ریشه سلامتی خود میزنند. مگرنه هدف از کاروتلاش و پول و همه چیز در زندگی، آرامش و رفاه و سلامتی است؟ پس چرا به این نکته مهم توجه نمی‌کنیم؟ تا کی به خود اینقدر ظلم و ستم روا داریم؟

توصیه بعدی این است که تفکرات سنتی و خجالت را کنار بگذارید و حتی شدهنان خالی رو در کیف خود، همراهتان داشته باشید و موقع گرسنگی در خیابان و سرویس و تاکسی و محل کار یا هر جای دیگری آن را به صورت ساندویچ پیچ میل نمایید. ولی تأکید می‌کنم: گرسنه نمانید. با خود بیندیشید که کسانی که سیگار می‌کشند با اینکه خودشان به خیلی تبعات اجتماعی آن واقفند در جامعه به راحتی این کار را انجام می‌دهند، حال آنکه شما از خوردن یک نان ساندویچ شده در خیابان کم تردد یا حین نشستن بر صندلی اتوبوس خالی خجالت می‌کشید.

پس کمی با خود بیندیشیم و با خویش مهربانتر باشیم و ازخودبیگانگی و کم رویی را لااقل در مباحث ورزش و تغذیه کنار بگذاریم و این روشهایی را که خود من سالهاست انجام می‌دهم و نتیجه نیز گرفته ام را برای یک بار هم که شده لحاظ کنید.

ارادتمندشما........محسن بابادی