بازدید 2293
سه گانه رفتارهای انتخاباتی
سیدامین مقدم حسینی
مردم واکنش های متفاوتی به انتخابات دارند. دسته اول " بی تفاوت ها" هستند. این افراد در هیچ شرایطی و در هیچ کدام از انتخابات از شورا شهر گرفته تا ریاست جمهوری شرکت نمی کنند.
بی تفاوت ها با توجیهات متحجرانه دینداری می گویند " ما که هیچ کدام از این ها را نمی شناسیم و بعداز رای آوردن ما هم باید به خاطر آن ها در قیامت جواب پس بدهیم" و یا می گویند " ما که از اول هم رای نمی دادیم حالا هم نمی دهیم" و.... . نه تکلیف شرعی می تواند این ها را تکانی بدهد و نه مسئولیت در قبال جامعه و آینده و حتی فرزندان شان هم نمی تواند یخ این بی تفاوتی را آب کند. برای این ها فضای سیاسی باز و بسته ندارد.
دسته دوم را می توان " خودخواه ها" نامید. هر وقت جریان مطلوب سیاسی آن ها بر سرکار ویا حضور پر رنگی در صحنه داشته باشد در انتخابات حضور پیدا می کنند. در غیر این صورت کناری ایستاده و با پز روشنفکری دیگران را عوامی دانسته که تحت تاثیر تبلیغات رادیو و تلویزیون قرار گرفته اند. خودخواه ها فراموش می کنند که همه مردم نباید مانند آن ها فکر کنند و همه کشور جریان سیاسی مطلوب ان ها نیست. در شیپور داشتن کشوری پیشرفته می دمند و پیشرفت های صورت گرفته را نمی بینند، اما حاضر نیستند برای رسیدن به تحقق این پیشرفت قدمی اساسی بردارند.
هر موقع جریان سیاسی مورد میل شان در اقلیت باشد به سراغ نظام رفته و می گویند قبول نداریم ، اما فراموش می کنند دوره هایی که در کرسی های مجلس و صحن شورای اسلامی شهر و روستا در اکثریت بودند و چندین دوره بر مسند ریاست جمهوری نشسته بودند.
اما دسته سوم؛ این ها افرادی هستند که با گرایش اصول گرایی در فضای اطلاح طلبی مجلس ششم و ریاست جمهوری هفتم به کاندیدهای مورد نظرشان رای دادند. این ها با گرایش اطلاح طلبی در فضای سیاسی اصول گرایی مجلس و ریاست جمهوری هشتم و مجلس نهم پابه پای مردم در انتخابات آمدند و می ایند. اگر موافق اصول گرایی هستند اما اکثریت با اطلاح طلبان بود، اگر اطلاح طلب هستند و اکثریت با اصول گرایان بود، به منتخبان مردم احترام می گذارند.
عده ای اولویت اول را واجب دانستن حضور و اعتلای اسلام ناب محمدی(ص) می دانند. عده ای هم اولویت اول خود را جایگاه بی بدیل مجلس در پیشرفت کشور می دانند. قانون و نظارت بر حسن اجرای آن را مثل خون در رگ های جامعه بر شمرده و در هیچ شرایطی از شناسایی فرد کارآمد کوتاهی نمی کنند. عملیات های سنگین روانی رسانه ها ی بیگانه با تابلوی زندانیان سیاسی و نبود آزادی این افراد را از پای در نمی آورد.
در گرانی و ضعف های اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی چاره کار را بر کنار نشستن نمی بینند بلکه برای ادامه دستاورهای مطلوب گذشته و رفع نقاط ضعف بر روی کار آمدن مجلسی متعهد، متخصص و استوار تلاش می کنند.
بی تفاوت ها با توجیهات متحجرانه دینداری می گویند " ما که هیچ کدام از این ها را نمی شناسیم و بعداز رای آوردن ما هم باید به خاطر آن ها در قیامت جواب پس بدهیم" و یا می گویند " ما که از اول هم رای نمی دادیم حالا هم نمی دهیم" و.... . نه تکلیف شرعی می تواند این ها را تکانی بدهد و نه مسئولیت در قبال جامعه و آینده و حتی فرزندان شان هم نمی تواند یخ این بی تفاوتی را آب کند. برای این ها فضای سیاسی باز و بسته ندارد.
دسته دوم را می توان " خودخواه ها" نامید. هر وقت جریان مطلوب سیاسی آن ها بر سرکار ویا حضور پر رنگی در صحنه داشته باشد در انتخابات حضور پیدا می کنند. در غیر این صورت کناری ایستاده و با پز روشنفکری دیگران را عوامی دانسته که تحت تاثیر تبلیغات رادیو و تلویزیون قرار گرفته اند. خودخواه ها فراموش می کنند که همه مردم نباید مانند آن ها فکر کنند و همه کشور جریان سیاسی مطلوب ان ها نیست. در شیپور داشتن کشوری پیشرفته می دمند و پیشرفت های صورت گرفته را نمی بینند، اما حاضر نیستند برای رسیدن به تحقق این پیشرفت قدمی اساسی بردارند.
هر موقع جریان سیاسی مورد میل شان در اقلیت باشد به سراغ نظام رفته و می گویند قبول نداریم ، اما فراموش می کنند دوره هایی که در کرسی های مجلس و صحن شورای اسلامی شهر و روستا در اکثریت بودند و چندین دوره بر مسند ریاست جمهوری نشسته بودند.
اما دسته سوم؛ این ها افرادی هستند که با گرایش اصول گرایی در فضای اطلاح طلبی مجلس ششم و ریاست جمهوری هفتم به کاندیدهای مورد نظرشان رای دادند. این ها با گرایش اطلاح طلبی در فضای سیاسی اصول گرایی مجلس و ریاست جمهوری هشتم و مجلس نهم پابه پای مردم در انتخابات آمدند و می ایند. اگر موافق اصول گرایی هستند اما اکثریت با اطلاح طلبان بود، اگر اطلاح طلب هستند و اکثریت با اصول گرایان بود، به منتخبان مردم احترام می گذارند.
عده ای اولویت اول را واجب دانستن حضور و اعتلای اسلام ناب محمدی(ص) می دانند. عده ای هم اولویت اول خود را جایگاه بی بدیل مجلس در پیشرفت کشور می دانند. قانون و نظارت بر حسن اجرای آن را مثل خون در رگ های جامعه بر شمرده و در هیچ شرایطی از شناسایی فرد کارآمد کوتاهی نمی کنند. عملیات های سنگین روانی رسانه ها ی بیگانه با تابلوی زندانیان سیاسی و نبود آزادی این افراد را از پای در نمی آورد.
در گرانی و ضعف های اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی چاره کار را بر کنار نشستن نمی بینند بلکه برای ادامه دستاورهای مطلوب گذشته و رفع نقاط ضعف بر روی کار آمدن مجلسی متعهد، متخصص و استوار تلاش می کنند.
