سرویس سیاسی ـ در هفتههای گذشته در مطلبی با نام
آقای دولت یادت باشد، به این موضوع اشاره شد که به هنگام بروز یک مشکل در کشور و در هر حوزهای، مسئولان یا سکوت کرده و یا آن مشکل یا مشکلات را متوجه نهادها و افراد دیگر میکنند و خود را بری از هر مشکلی نشان میدهند.
به گزارش «تابناک»، در همان زمان روزنامه دولت، در موضوع نرخ ارز، تیتر خود را این گونه اختصاص داده بود که با اعمال مدیریت دولتی، قیمت ارز سقوط کرد.
در همان زمان، «تابناک» به دولت یادآوری کرد که سلمنا، دولت با مدیریت خود بهای ارز را کنترل کرده است، اما همزمان هشدار داده شد، اکنون که دولت قیمت ارز را کنترل کرده است، فردا روزی که ارز گران میشود، دولت از پاسخگویی شانه خالی نکرده و یا مسئولیت آن را متوجه دیگری نکند.
اتفاقا در پدیده ای نه چندان شگفت، همین اتفاق افتاد و به محض رسیدن نرخ ارز به بهای نزدیک به 1800 تومان ـ که برخی از رسانهها از آن به رسیدن نرخ ارز به نرخ خجالت نام بردند ـ روزنامه دولتی ایران، گران شدن بی سابقه قیمت ارز را به جریانات خاص سیاسی و رسانهای نسبت داد تا خود را از این مهلکه بیرون بکشد و همه را جز خود مقصر این نابسمانی بنامد.
و این حکایت ماست. در جایی که غرب آن را جهان سوم مینامد، هر چه خوبی و نیکی و کارآمدی است، متعلق به «من» است و «من» در چنین جایی همیشه نفر نخست همه موفقیتهاست.
این درست؛ در کشور ما، هر کجا که موفقیتی باشد، کسانی از دولت دیده خواهند شد، ولی هنگامی که از شکست، ناکامی و یا نابسامانی سخن گفته میشود، نخستین کسی که پای خود را پس میکشد، همان دولت است و آنکه مقصر است، هر شخص یا چیزی میتواند باشد که به خاطر توطئهاندیش دولت راه یابد.
«من» عامل همه آن چیزهایی هستم که جامعه موفقیتش مینامد و دسیسه «دیگری»، موجب هر چیزی است که جامعه نمیپسندد.
و این وظیفه ماست که رسانهایم که آن قدر بگوییم و بگوییم و بگوییم و بر گفته خود پافشاری کنیم تا بلکه کار از زمانی و جایی در جریانی درست قرار گیرد.