پیامبر اکرم: دیده‌بانی هستم که دشمن را می‌بیند و قوم خود را از خطر آگاه می‌کند/فرزندانتان را زیاد ببوسید!

به گزارش خبرنگار فرهنگی تابناک، کتاب «داستان‌ها و درس‌هایی از زندگی پیامبر اسلام (ص)» نوشته مرتضی نظری یکی از آثار مرتبط با شخصیت پیامبر اکرم (ص) در بازار نشر کشور است که توسط دفتر نشر فرهنگ اسلامی منتشر شده است. این‌کتاب سال ۱۳۷۳ چاپ شد و سال ۱۳۹۴ به چاپ دهم رسید که با عرضه آن‌نوبت از چاپ، به شمارگان ۲۲ هزار نسخه رسید. «داستان‌ها و درس‌هایی از زندگی پیامبر اسلام (ص)» سال ۱۳۹۸ با ویراست و نوبت چاپ یازدهم به بازار عرضه شد. 

نویسنده اثر که کتابی روایی-تحلیلی نوشته، نگارش آن را همزمان با سالروز میلاد پیامبر (ص) و امام صادق (ع) در سال ۱۳۷۰ آغاز کرده و شب ۲۳ ماه مبارک رمضان سال ۱۳۷۱ به پایان رساند. کتاب با توصیف صورت و سیرت پیامبر (ص) آغاز می‌شود و سپس همزمان با روایت قصه زندگی آن‌حضرت، نتایج و تحلیل‌هایی از روایت‌های ذکرشده هم با متن همراه شده است. 

سالروز شهادت پیامبر و امام حسن مجبتی (ع) بهانه خوبی برای تورق و مرور فرازهایی از این‌کتاب است که در آن‌ها بخشی از سیره اجتماعی پیامبر (ص) مطرح شده است.

***

در ادامه برخی از فرازهای کتاب پیش‌رو را که دربرگیرنده روایت‌هایی از هندبن‌ابی‌هاله فرزندخوانده پیامبر، امام علی (ع)، امام حسن مجتبی (ع) و امام صادق (ع) درباره پیامبر (ص) هستند، مرور می‌کنیم:

نگاهش بیشتر به‌سوی زمین بود و کمتر به آسمان می‌نگریست و به کسی خیره نمی‌شد، بلکه نگاه‌کردنش لحظه‌ای بیش نبود، و هرکس را می‌دید در سلام‌کردن بر او پیشی می‌گرفت.

با غصه‌ها قرین و همیشه متفکر به نظر می‌رسید و لحظه‌ای آسوده نبوده و اکثر اوقات ساکت بود و جز در هنگام ضرورت و لزوم سخن نمی‌گفت.

کلامش کوتاه و جامع و خالی از تفصیل بی‌جا بود و با سخن کوتاه، تمام مقصود را می‌فهماند. 

بیشتر خنده‌های آن‌حضرت لبخند بود.

زبان خود را از سخنان بیهوده و غیرضروری باز می‌داشت.

همیشه از مردم برحذر بود و از خود مراقبت می‌کرد؛ بدون آن‌که از آنان روی برگرداند و بداخلاقی کند.

از مردم در رویدادهایی که میان‌شان اتفاق می‌افتاد، می‌پرسید و از احوال آنان آگاهی می‌یافت.

درباره حق کوتاهی، و از حق تجاوز نمی‌‌کرد. 

کسی احساس نمی‌کرد دیگری پیش آن‌حضرت، محترم‌تر از اوست و حضرت با هرکس می‌نشست، به‌قدری صبر می‌کرد تا خود آن‌شخص برخیزد. 

می‌گفت: هرکس نیاز اشخاص ناتوان را نزد سلطان بگوید خداوند گام‌های او را در قیامت ثابت و استوار سازد.

پیامبر‌ (ص) خود را از ۳ چیز دور می‌کرد: جدال، پرحرفی و گفتن مطالب بی‌فایده. 

ثنا و ستایش کسی را نمی‌پذیرفت مگر این‌که ستایش و ثنای او به‌عنوان تشکر از آن‌حضرت باشد. سخن هیچ‌کس را قطع نمی‌کرد مگر این‌که از موازین دین تجاوز کند (غیبت کند یا دروغ بگوید و ...) که در آن‌صورت با نهی یا برخاستن، گفتارش را قطع می‌کرد. 

با فقیر و غنی، یکسان مصافحه می‌کرد و دست می‌داد، به هرکس می‌رسید سلام می کرد. اگر به خوردن چیزی دعوت می‌شد، آن را کوچک نمی‌شمرد اگرچه چندخرمای پوسیده بود.

خوش‌رو و خوش‌برخورد بود؛ بدون این‌که بخندد. همیشه لبخندی بر لب داشت. بدون این‌که چهره‌اش درهم‌کشیده باشد؛ اندوهگین به نظر می‌رسید. بدون این‌که ذلتی از خود نشان دهد، همواره فروتن و متواضع بود. 

عادت رسول خدا (ص) این بود که به آینه نگاه، و موی سرش را صاف و شانه می‌کرد؛ نه‌تنها برای خاندن خود بلکه برای یاران نیز خود را می‌آراست. 

بیشتر اوقات رو به قبله می‌نشست.

وقتی رسول خدا (ص) یکی از یاران خویش را اندوهگین و غمگین می‌دید، با مزاح‌کردن او را شادمان می‌ساخت.

هیچ‌گاه با چشم و ابرو اشاره نمی‌کرد.

مُشکدانی داشت که پس از وضو گرفتن، بلافاصله آن را به دست می‌گرفت و خود را معطر و خوشبو می‌کرد. به همین‌دلیل وقتی از خانه بیرون می‌آمد، بوی عطر در راه وی پراکنده می‌شد.

نه بی‌جا می‌خندید و نه سخنان بیهوده می‌گفت و بیشتر اوقات تنها بود.

گفت: موقعیت من، موقعیت همان‌دیده‌بانی است که دشمن را از دور می‌بیند و قوم خود را از خطر آنان باخبر می‌سازد.

رسول خدا گفت: به زیادی نمازها و روزه‌ها و حج و کارهای نیک و زمزمه‌های شبانگاه فرد توجه نکنید. به راستگویی و امانت‌داری‌اش نگاه کنید!

پیامبر گفت: خداوند، کسی را که با ترش‌رویی با برادران دینی‌اش روبه‌رو شود، دشمن می‌دارد.

در حدیث است که رسول خدا فرمود: فرزندانتان را زیاد ببوسید!

پیامبر به امیرالمومنین (ع) گفت: ای علی! هر مردی که در منزل به زنش خدمت کند و عبوس نشود، خداوند نام وی را در دفتر شهدا می‌نویسد و پاداش شهدا را به وی می‌دهد.