آخرین قبیله کوچ‌نشین نپال
در جنگل‌های انبوه گیریگات در منطقه سورخت، چادر‌های موقت به عنوان سرپناه موقت برای آخرین قبیله کوچ‌نشین نپال، رائوته، عمل می‌کنند. با گسترش شهرنشینی در سراسر کشور، این جامعه کوچک و منزوی به سنت‌های باستانی خود پایبند است. با این حال، تعداد آنها به سرعت در حال کاهش است و شیوه زندگی منحصر‌به‌فرد آنها را در معرض خطر قرار می‌دهد. برای نسل‌ها، قبیله راته از یک الگوی مهاجرت فصلی پیروی کرده‌اند، به این صورت که در زمستان به مناطق پست سرازیر می‌شوند و در تابستان به تپه‌ها عقب‌نشینی می‌کنند. برخلاف سایر گروه‌های بومی، آنها قاطعانه کشاورزی، سکونتگاه‌های دائمی و آموزش رسمی را رد می‌کنند. امرار معاش آنها حول شکار میمون، جمع‌آوری گیاهان وحشی و مبادله کالا‌های چوبی دست‌ساز با ملزوماتی مانند برنج، ابزار و لباس می‌چرخد. دولت نپال رسماً قوم راته را به عنوان یک گروه بومی در معرض خطر انقراض به رسمیت شناخته است. طبق سرشماری ملی نپال در سال ۲۰۲۱، جمعیت آنها ۵۶۶ نفر ثبت شده است
