روایت ناگفته ناطق نوری از نقش موثر رهبری در پیروزی انقلاب
شریعتی خیلی با آخوندها ارتباط نداشت و به آنها بها نمی‌داد. یك مكتبی را قایل بود كه از آن به آخوندیسم تعبیر می‌كرد. ولی به نظرم، جزء معدود چهره‌ها یا تنها آخوندی كه قبول داشت، آقای خامنه‌ای بود/حادثه فیضیه كه رخ داد، شنیدم كه آقا احساس خطر كردند و بعد از این حادثه، سریع رفتند منزل امام. البته ارتباطشان با امام، زیاد بود. رفته بودند خدمت امام بگویند كه اینها، هدفشان این است كه به طلبه‌ها حمله كنند/آنچه سبب شد آنجا علاقه من به ایشان بیشتر شود، یك نكته‌ای بود. واقعاً اینها ریزه‌كاری‌های اخلاقی است كه آدم الگو می‌گیرد. آن زمان بعضی‌ها عمل‌زده بودند؛ به معنای عمل انقلابی.
حجة الاسلام و المسلمین علی اکبر ناطق نوری، همان چهره‌ای که همگان تصویر او را در مراسم ورود و سخنرانی حضرت امام(ره) در روز پرشکوه و به یاد ماندنی 12 بهمن سال 57 در بهشت زهرا بارها و بارها دیده‌اند، این روزها هرچند به دلایلی سکوت کرده و موضع گیری خاصی در رابطه با فضای سیاسی کشور نمی کند، اما در دل خود ناگفته‌های بسیاری دارد که شنیدن آنها خالی از لطف نیست.
به گزارش «تابناک» رئیس کنونی بازرسی ویژه رهبری که سابقه مسئولیت وزارت کشور را در دهه 60 و 8 سال ریاست قوه مقننه را در دهه 70 در کارنامه درخشان خود دارد در گفت‌وگو با پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری درباره نقش موثر آیت‌الله خامنه ای در روند به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی ملت شریف ایران نکات مهمی را یادآور شده است.
بنا بر این گزارش، وی در بخشی از این گفت‌وگو در پاسخ به این که غیر از هم‌حجره‌ای‌هایی كه اشاره كردید، چه افراد دیگری ارتباطات نزدیكی با آقا داشتند و ارتباطشان از چه موضوعاتی شكل گرفته بود، گفت:
آقای معزی و بعضی از دوستان، اینها بیشتر مشهد می‌رفتند. در واقع ارتباط، ارتباط طلبگی و گعده‌ای بود. آقا از خصوصیاتشان، این بود و هست. ضمن این‌كه آن اُبّهت و وقار را داشتند، خیلی دوست و رفیق هم بودند. اصلاً از آن فضلایی بودند كه اهل رفاقت و اهل گعده و اهل ذوق بودند. آقا هر وقت در مشهد بودند و دوستان تهران ما مشهد می‌رفتند، با ایشان ارتباط داشتند. البته من به علت مسائل و شرایطی كه داشتم، كمتر به مشهد می‌رفتم. اینها تابستان كه می‌رفتند، بعضی‌شان با آقا ارتباط داشتند. یا در منزل ایشان گعده‌هایی را داشتند یا بیرون می‌رفتند و تفریح می‌كردند؛ تفریح طلبگی. می‌رفتند وكیل‌آباد. خود آقا یك موقعی می‌فرمودند كه گاهی دو سه شب، وكیل‌آباد می‌ماندیم. مثل یك اردوگاه، چادر می‌زدیم و آنجا می‌ماندیم. این رفقای تهران ما مثل آقای معزی و محمد‌آقای خندق‌آبادی می‌رفتند.
یكی از كسانی كه آقا خیلی به ایشان علاقه داشت و با هم ارتباط داشتند، مرحوم آقا نظام الهی قمشه‌ای بود. مرحوم آقا نظام، خیلی آدم عارف و فاضلی بود. در عین حال فوق‌العاده اخلاقی، مؤدب و اهل مراقبه. من در پرانتز می‌گویم: بعدها كه ایشان به تهران آمده بود، در خیابان غیاثی مسجدی داشت به نام باب‌الجنه. من آنجا منبر می‌رفتم. واقعاً گاهی كه مغرب می‌رفتم آنجا، ایشان نماز می‌خواند، من اقتدا می‌كردم، از حالات نمازش كیف می‌كردم. از قنوتی كه می‌خواند و حالت بكایی كه در قنوت داشت، لذت می‌بردم. آن وقت یك چنین آدمی كه بسیار خوش ذوق و اهل شعر بود، از رفقای فوق‌العاده نزدیك آقا بود. وقتی می‌رفت مشهد، گعد‌ه‌‌شان به راه بود. احتمالاً با آقای پهلوانی هم بود. آقا نظام الهی قمشه‌ای حلقه‌ای نزدیك به آقا در جمع دوستان و اهل گعده داشت.
همچنین آن طوری كه من شنیده بودم، آقا از مشهد با شریعتی ارتباط داشتند. شریعتی خیلی با آخوندها ارتباط نداشت و به آنها بها نمی‌داد. یك مكتبی را قائل بود كه از آن به آخوندیسم تعبیر می‌كرد. ولی به نظرم، جزء معدود چهره‌ها یا تنها آخوندی كه قبول داشت، آقای خامنه‌ای بود. ایشان را قبول داشت. هم در مشهد، هم در تهران كه آمده بودند. شنیده بودم اظهار هم می‌كرد كه آقای خامنه‌ای را به‌عنوان یك آخوند و روحانی روشنفكر پذیرفته‌ام.
وی در پاسخ به این پرسش که در همان سال‌ها، می‌رسیم به قضیه فیضیه. اولاً ارتباط آقا با قضیه فیضیه چه جوری بود؟ هرچند كه ایشان در قضیه 15 خرداد، تهران نبودند. كلاً ارتباط آقا با حضرت امام، در نقطه اوج مبارزه در سال 42 چگونه بود؟ آیا خاطراتی در این خصوص دارید، افزود:
این مقدار به خاطر دارم كه ما در مدرسه حجتیه بودیم. اما فیضیه پاتوق بود. آقایان می‌آمدند فیضیه. رفقا هر كسی را می‌خواستند پیدا كنند، می‌آمدند آنجا. گاهی هم روی سكوهای آنجا می‌نشستیم. هر كس، از هر یك از سكوهای فیضیه، خاطره‌ای دارد. آقا هم همان‌طور كه گفتم، چون اهل معاشرت بود و رفیق‌دوست بود، با رفقایشان می‌آمدند. ماجرای فیضیه، روز دوم فروردین و مصادف با شهادت امام صادق علیه‌السلام رخ داد. از طرف آقای گلپایگانی روضه بود و همه جا تعطیل بود. اما آن روز یك حركات مشكوكی در قم انجام شد. من روز قبل از آن، به قم رفتم. ولی در روز حادثه، تهران بودم. آن چیز مشكوك این بود كه ماشین‌های شركت واحد تهران، یك جمع زیادی‌شان در خیابان منتهی به فیضیه پارك كرده بودند. اصلاً برای ما هم مسئله شده بود كه اینها چیست؟ شاید در ابتدا به ذهنمان زده بود كه كارمندان شركت واحد برای تعطیلات عید آمده‌اند. ایام شهادت است و آنها را آورده‌اند زیارت. اما واقعاً مشكوك بود. برای آدمهای سیاسی سؤال برانگیز بود. ما كه طلبه‌های كوچكی بودیم. امّا حتماً برای آقا بیشتر حساسیت ایجاد كرده بود. رصد می‌كردند قصه را، ببینند كه چیست. بعد از این‌كه ماجرای فیضیه گذشت، دیگر بعدش فیضیه، به یك مخروبه‌ای تبدیل شده بود. درش را هم بسته بودند. گاهی باز می‌كردند. طلبه‌ها تك توك می‌آمدند. بعضی‌ها هم جرأت نمی‌كردند بیایند. واقعاً خیلی غم‌انگیز شده بود. درهای حجره‌ها شكسته بود. همین‌طوری وِل بود. بعضی‌ها یواشكی با ذغال به در و دیوار، شعارهایی نوشته بودند. بعضی جاها خونی بود. بعضی‌ها هم به شوخی، یك چیزهایی نوشته بودند. یك موقع من رفتم تو. دیدم كه با ذغال، یكی نوشته است كه خون شهدای فیضیه می‌جوشد. خوب این شعار درستی بود. یكی هم آمده بود، بغل آن نوشته بود كه خوب، فتیله را بكشید پایین، نجوشد!
اینها گذشت. یعنی اینها مهم نبود. حادثه‌ی فیضیه كه رخ داد، آن چیز مهم این بود كه آقا در آنجا نقش داشتند. همان روز بود. وقتی زدند. شنیدم كه آقا احساس خطر كردند. كماندوها، با لباس شخصی بودند. پنجه‌بوكس داشتند. چاقو داشتند. زنجیر داشتند. چوب و چماق داشتند. ریخته بودند، طلبه‌ها را زده بودند. مرحوم انصاری قمی هم منبر بود. وسط منبر او شلوغ كردند. دعوای تصنعی راه انداختند تا طلبه‌ها را بزنند. شنیدم كه آقا بعد از این حادثه، سریع رفتند منزل امام. البته ارتباطشان با امام، زیاد بود. خوب، شاگرد ایشان بودند. امام هم، برای این چهره‌ی برجسته، ارزش قائل بودند. آقا رفته بودند خدمت امام بگویند كه اینها، هدفشان این است كه به طلبه‌ها حمله كنند. به خانه‌ی شما نیز تعرّض می‌كنند. در را ببندید. ماجرایی دارد رخ می‌دهد. احتمال دارد بریزند اینجا و بزنند. خبر را ایشان به امام داده بود. البته امام هم، نه از ایشان و نه از مرحوم عراقی، از هیچ كدام، نپذیرفته بود. فرموده بودند كه بگذارید در باز باشد. من هستم. اگر بیایند، با من كار دارند.
ناطق نوری در ادامه و در پاسخ به این سوال که ظاهراً شما حول و حوش سال 54 جلساتی با شهید بهشتی و آقای هاشمی و حاج آقای رسولی و شهید شاه‌آبادی داشتید؛ آیا این همان جلسات جامعه روحانیت بود یا جلسات دیگری است، گفت:
نه، همان بوده است؛ یعنی دورانی بوده كه زمینه برای تشكیل جامعه روحانیت فراهم می‌شده است. مرحوم مطهری، مرحوم بهشتی و آقا بودند. یك دوره جلسات را آن موقع‌ها خدمت آقا بودیم. یك دوره جلسات هم وقتی كه حزب تشكیل شد، سال 57، داشتیم. مرحوم شهید بهشتی، مرحوم شهید باهنر، حضرت آقا و آقای هاشمی بودند. ما هم جزء طلبه‌هایی بودیم كه در حزب خدمتشان بودیم. این دوره گردشی بود. یك روز منزل شهید شاه‌آبادی بود. یك روز منزل ما بود. یك روز منزل یكی دیگر از آقایان بود. منزل من هم الهیه بود؛ محله زرگنده كه روبه‌روی همین سفارت انگلیس بود. آن‌موقع بحث تشكیل و تأسیس شاخه‌ی روحانیت حزب مطرح بود. آقای معادیخواه و آقای روحانی هم بودند.
علاوه بر این، تبعید ایشان به ایرانشهر، برای من خیلی جالب است. روزی كه ما آنجا بودیم، حادثه‌ای رخ داد. فروردین سال 57، ما برای دیدن ایشان رفتیم. یعنی برای دیدن همه تبعیدی‌ها رفتیم. با مرحوم شهید اخویام، عباس آقا و یكی دو نفر از دوستان، با ماشین، به یزد رفتیم. از یزد هم رفتیم شهر بابك، بم، سیرجان و بعد هم ایرانشهر و چابهار و سراوان. در همه‌ی این‌جاها، تبعیدی‌ها بودند. در شهر بابك، رفتیم خدمت مرحوم آیت‌الله ربانی املشی. در سیرجان هم رفتیم خدمت جناب آقای غیوری، بعد هم آقا شیخ علی تهرانی. آنجا هم حادثه‌ای رخ داد. عیبی ندارد برایتان بگویم. خوب ما آقا شیخ علی را خیلی نمی‌شناختیم. با این كه تهرانی و در قم بود. آن موقع كه ما قم بودیم، ایشان خیلی در صحنه نبودند. به نظرم از آنجا رفته بودند، یا من با ایشان ارتباط نداشتم. خیلی او را نمی‌شناختم. ولی نامش را شنیده بودم. كتاب‌هایش هم بود. من "مدینه‌ی فاضله" را داشتم. یك چیز دیگری در ذهنم بود از ایشان. یعنی یك شخصیت درست و حسابی، متین و سنگین. آن شب نماز را رفتیم نزد آقای غیوری، در سیرجان. بعد گفتیم كه برای شام و خوابیدن، می‌رویم خانه‌ی آقای تهرانی. جمعی از دانشجوهای همدان هم برای دیدن تبعیدی‌ها آمده بودند و آنجا نشسته بودند. شیخ علی تهرانی با یكی از علمای سیرجان، به نام آقای رحمتی، دعوا و اختلاف شدیدی داشتند. آن شب پسر آقای رحمتی آمد آنجا كه بگوید: "شما چه اختلافی با پدر من دارید؟" همین كه آمد شروع كرد، یك دفعه ما دیدیم كه شیخ علی تهرانی پرید فحش داد و ناسزا گفت. انصافاً خیلی من خجالت كشیدم. گفتم این دانشجوها آمدند علمای ما را ببینند! حالا می‌گویند نكند اینها همهشان همین‌طوری هستند. خیلی بد، بلند شد آن پسر را بزند. یكی از همراهان من بلند شد و پسر آقای رحمتی را بغل كرد و از خانه برد بیرون. صورت مسئله را پاك كرد تا دعوا ادامه پیدا نكند. آن شب خیلی به من سخت گذشت. پیش خودم گفتم این دانشجوها آمدند اینجا، خیلی هم با آخوندها ارتباط نداشتند. اسم اینجا را از دور شنیدند. بعداً هم شاید بگویند كه همه این‌طورند. آن شب به سختی گذشت.
بعد ما رفتیم به بم. در بم هم تاجری، از تبریز تبعید شده بود. به او هم یك سری زدیم و بلند شدیم رفتیم ایرانشهر، خدمت آقا. خوب ایشان از قبل من را می‌شناخت. به من لطف و محبت داشت. اخوی من عباس آقا را را هم می‌شناخت. آقای شیخ محمدجواد حجتی كرمانی هم با ایشان آنجا بودند. شب را خدمتشان بودیم. خوشبختانه، دانشجوها هم شب به آنجا آمدند. من خیلی خوشحال شدم كه اینها آن صحنه را دیدند. آقا را دیدند. دیگر این‌طور نبود كه فكر كنند همه آخوندها آن‌طوری هستند. آقا هم با اینها خیلی گرم گرفت. خیلی متین و سنگین برخورد كرد. اصلاً تیپ ایشان این طور بود ـ الآن هم هست ـ خیلی مؤدب و گرم بود. من خیلی آرام شدم كه الحمدلله آن ذهنیت پاك شد. شب را خدمت ایشان بودیم. صحنه برای من خیلی جالب بود و در عین حال غمبار. گریه هم كردم؛ یعنی اشك در چشمم حلقه زد. صبح یك وقت دیدم كه یك مُشت مأمور ـ اول هم نمی‌دانستم مأمورند ـ با لباس شخصی آمدند داخل. كتشان كنار رفت. دیدم كلت هم بسته‌اند. فهمیدم كه مأمورند. می‌روند و می‌آیند. نگران شدم كه چه حادثه‌ای رخ داده است. آیا آقا را باید از اینجا، به جای دیگری ببرند؟ چه شده است؟ بعد معلوم شد كه همان روز، این مأموران آمدند، آقا شیخ محمدجواد حجتی را از آقا جدا كردند و به یك جای دیگر بردند. آن صحنه‌ای كه خیلی برای من غمبار بود، این بود كه در راهرو- منزل ایشان یك راهروی باریكی داشت- حضرت آقا و آقای حجتی، همدیگر را بغل كردند، برای خداحافظی. ما هم ایستاده بودیم و نگاه می‌كردیم. همدیگر را رها نمی‌كردند. چشم‌هایشان پر از اشك بود. ما خیلی منقلب شدیم. این صحنه را كه دیدیم، به اخویام گفتم: آدم به یاد ماجرای ابوذر و عمار می‌افتد؛ وقتی می‌خواستند از هم جدا بشوند. اصلاً تاریخ دارد برایمان تكرار میشود. بالاخره آقا شیخ محمدجواد را بردند...
آنچه درست یادم هست، ایشان كه به تهران می‌آمدند، جامعه‌ی روحانیت- كه از قبل هم تشكیل شده بود- جلسه‌ی فوق‌العاده می‌گذاشت كه حتماً ایشان باشند. به نظر من، ایشان آن‌گونه پیش آقایان مهدوی كنی، مرحوم بهشتی و مرحوم مطهری جایگاه داشتند؛ همه‌ی این آقایان وقتی می‌آمدند، این زمینه بود كه حتماً یك جلسه‌ای با ایشان داشته باشیم. منزل مرحوم شهید شاه آبادی در خیابان پیروزی بود. آقا آمدند. خوب برای من همان ذهنیت، مدرسه حجتیه و خاطرات تداعی شده بود. جالب بود.
آنچه سبب شد آنجا علاقه من به ایشان بیشتر شود، یك نكته‌ای بود. واقعاً اینها ریزه‌كاری‌های اخلاقی است كه آدم الگو می‌گیرد. آن زمان بعضی‌ها عمل‌زده بودند؛ به معنای عمل انقلابی. یعنی اگر نماز اول وقت نشد، نشد. فعلاً جلسه سیاسی داریم مهم‌تر است! انقلاب و سیاست مهم‌تر است. نماز را میشود آخر وقت هم خواند! حتی گاهی بعضی‌ها دیگر افراطی بودند. وقتی آدم به آنها می‌گفت: التماس دعا، پاسخ می‌دادند كه الآن دیگر دعا گذشت؛ التماس عمل! اینقدر افراطی بودند. در آن زمان برای من به عنوان یك طلبه جوان، جالب بود كه آقا آمدند و جلسه تشكیل شد. بحث داغ سیاسی هم شروع شد. حالا موضوع بحث یادم نیست اما جدی بود. به محض این‌كه صدای اذان بلند شد، رهبر معظم انقلاب یعنی آقای خامنه‌ای فرمودند: "خوب، اذان را گفتند. بحث را تعطیل كنیم و نماز را بخوانیم، بعد بحث را ادامه بدهیم."
برای من این ریزه‌كاری‌ها خیلی قشنگ بود. ببینید، یك آدم انقلابی است؛ در اوج انقلابی بودن هم هست. اما در عین حال اهل مراقبه است. مراعات اول وقت، مراعات نماز جماعت. بعد هم ایشان را انداختند جلو. آقایان همه بودند. ایشان شد امام جماعت. با یك صلابتی نماز جماعت اول وقت را خواندند و بعداً نشستیم بحث سیاسی را ادامه دادیم. این هم یكی از نقاط عطف در نحوه‌ی ارتباط من با ایشان بود.
وی در رابطه با مقطع تارخی از 12 تا 22 بهمن 57 در فعالیت‌های شورای انقلاب و جریان ورود امام به مدرسه رفاه و علوی؛ و نحوه ارتباط با رهبری گفت:
آن موقع ایشان در واقع رهبری مشهد را داشتند و بعد آمدند تهران. در تصمیم‌گیری‌ها و شورای انقلاب، من نبودم. اما چون مركزش مدرسه‌ی رفاه بود، بعضاً جلسات را در آنجا تشكیل می‌دادند. پس از آن كه امام آمدند، بنده روز 12 بهمن، در خدمتشان بودم. این توفیق نصیب من شد. آن حادثه را هم، شاید لازم نباشد بگویم. در آن ده روز پس از 12 بهمن و قبلش خیلی اتفاق‌ها افتاد. ما در دانشگاه تحصن داشتیم. یعنی جامعه‌ی روحانیت مبارز تهران، در دانشگاه تهران اعلان تحصن كرد. به علّت این‌كه دولت بختیار نگذاشته بود امام تشریف بیاورند. بعد هم علمای بلاد به جامعه روحانیت پیوستند. گروه‌های مردمی و نیروی هوایی آمدند؛ گروه اسلحه، یعنی مهمات‌سازی آمدند؛ كم‌كم گروه‌های مختلف دانشجویی و دانشگاهی هم آمدند. در آن هفته هم آقا حضور و نقش فعالی را در اداره تحصن داشتند. ایشان، مرحوم شهید مطهری و مرحوم شهید بهشتی در اداره‌ی این یك هفته تحصن در دانشگاه، نقش بسیار بالایی داشتند. ما آنجا جزء شاگرد پادوهای دم دست آقایان بودیم.
رئیس بازرسی ویژه رهبری در رابطه با تحصن در دانشگاه و سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای در آنجا عنوان کرد:
بله. اینها نوبتی همهشان سخنرانی داشتند. حتی مرحوم منتظری هم بود. در تحصن، ایشان و همین‌طور مرحوم بهشتی سخنرانی داشتند. هر روز صبح بعد از صبحانه، یكی از این آقایان برای افرادی كه تازه به ما می‌پیوستند و جمع می‌شدند، سخنرانی می‌كرد. بعد به صورت دسته‌جمعی با هیأت‌هایی كه بهشان می‌پیوستند در دانشگاه راهپیمایی می‌كردند. دور دانشگاه می‌رفتند و شعار می‌دادند. مثلاً این شعار معروف كه: «وای به حالت بختیار/ اگر خمینی دیر بیاد.» همین‌ها را می‌گفتند، دور دانشگاه و باز می‌آمدند مستقر می‌شدند. گاهی علمایی هم كه از استان‌ها می‌آمدند، سخنرانی می‌كردند. اما آقا، شهید بهشتی و مرحوم مطهری را من یادم است كه هر كدامشان یك روز آنجا سخنرانی داشتند.
وی ادامه داد: ایده تحصن و نحوه هدایت برنامه‌ها، چه از نظر برنامه‌های كوچك و چه از حیث كلان و بیرون دانشگاه- مثل شعار‌ها- در جامعه روحانیت تصمیم گرفته شده بود. جامعه مبتكر این كار بود. منتها چون آقا هم آمده بودند و آقایان دیگر هم بودند، در جمع تصمیم گرفته می‌شد.
ناطق نوری در پاسخ به این سوال که در این مقاطع، مهم‌ترین ویژگی‌های شخصیتی آقا در ابعاد مختلف، چه بود، گفت:
درباره حضرت امیر سلام‌الله علیه عبارتی هست از عدی ابن حاتم كه شیعه و پیرو امیرالمؤمنین است و از ایشان الگو می‌گیرد. وقتی عُدی خصوصیات امیرالمؤمنین را به معاویه میگوید، یكی از آنها این است كه علی بین ما كه بود، «احدٍ منّا»؛ مثل یكی از خودمان بود. خیلی خودمانی و خاكی. اما در عین حال اُبّهت او چنان بود كه تا سخن نمی‌گفت، آدم اجازه و جرأت پیدا نمی‌كرد، یا به خودش اجازه نمی‌داد سخن بگوید. یعنی ضمن وقار و اُبّهت، متواضع و خاكی بود.
بعضی از شخصیت‌ها، آدمهای خاكی هستند اما دیگر خیلی قاطی میشوند. یعنی منزلت‌ها حفظ نمی‌شد. بعضی‌ها هستند می‌خواهند حفظ منزلت كنند، آن وقت اما تافته‌ی جدابافته میشوند. یعنی جامعه نمی‌پذیرد و این برخورد را نمی‌پسندد. مثلاً شاید از آن بوی یك نوع تكبر بیاید. در حالی كه ممكن است فرد آن قصد را نداشته باشد. میخواهد آن شؤون را حفظ كند. هنر این است كه یك كسی هم شؤون را حفظ كند، هم در عین حال متواضع و خاكی باشد. از خصوصیات رهبر معظم انقلاب از اول همین بود. به نظر من همین الآن هم ایشان یكی از خصوصیاتشان این است كه آن وقار و آن اُبّهتی را كه باید یك روحانی یك مبلغ، باید یك راهنما و یك رهبر باید داشته باشد، خداوند به ایشان تفضل كرده است. در عین حال واقعاً رفیق است. ایشان هیچ منزلتی در مسایل خلقی، اخلاقی و شخصی برای خودش قائل نیست. ضمن این‌كه آن اُبّهت هم هست؛ طوری كه هر مرجعی هم به ایشان برسد، احساس می‌كند باید حریم را نگه دارد. این از ویژگی‌های ایشان است كه كمتر آدم‌ها دارند. ولی الحمدلله خدا به ایشان عنایت كرده است.
متن کامل این گفت‌وگو را اینجا بخوانید.
به گزارش «تابناک» رئیس کنونی بازرسی ویژه رهبری که سابقه مسئولیت وزارت کشور را در دهه 60 و 8 سال ریاست قوه مقننه را در دهه 70 در کارنامه درخشان خود دارد در گفت‌وگو با پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری درباره نقش موثر آیت‌الله خامنه ای در روند به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی ملت شریف ایران نکات مهمی را یادآور شده است.
بنا بر این گزارش، وی در بخشی از این گفت‌وگو در پاسخ به این که غیر از هم‌حجره‌ای‌هایی كه اشاره كردید، چه افراد دیگری ارتباطات نزدیكی با آقا داشتند و ارتباطشان از چه موضوعاتی شكل گرفته بود، گفت:
آقای معزی و بعضی از دوستان، اینها بیشتر مشهد می‌رفتند. در واقع ارتباط، ارتباط طلبگی و گعده‌ای بود. آقا از خصوصیاتشان، این بود و هست. ضمن این‌كه آن اُبّهت و وقار را داشتند، خیلی دوست و رفیق هم بودند. اصلاً از آن فضلایی بودند كه اهل رفاقت و اهل گعده و اهل ذوق بودند. آقا هر وقت در مشهد بودند و دوستان تهران ما مشهد می‌رفتند، با ایشان ارتباط داشتند. البته من به علت مسائل و شرایطی كه داشتم، كمتر به مشهد می‌رفتم. اینها تابستان كه می‌رفتند، بعضی‌شان با آقا ارتباط داشتند. یا در منزل ایشان گعده‌هایی را داشتند یا بیرون می‌رفتند و تفریح می‌كردند؛ تفریح طلبگی. می‌رفتند وكیل‌آباد. خود آقا یك موقعی می‌فرمودند كه گاهی دو سه شب، وكیل‌آباد می‌ماندیم. مثل یك اردوگاه، چادر می‌زدیم و آنجا می‌ماندیم. این رفقای تهران ما مثل آقای معزی و محمد‌آقای خندق‌آبادی می‌رفتند.
یكی از كسانی كه آقا خیلی به ایشان علاقه داشت و با هم ارتباط داشتند، مرحوم آقا نظام الهی قمشه‌ای بود. مرحوم آقا نظام، خیلی آدم عارف و فاضلی بود. در عین حال فوق‌العاده اخلاقی، مؤدب و اهل مراقبه. من در پرانتز می‌گویم: بعدها كه ایشان به تهران آمده بود، در خیابان غیاثی مسجدی داشت به نام باب‌الجنه. من آنجا منبر می‌رفتم. واقعاً گاهی كه مغرب می‌رفتم آنجا، ایشان نماز می‌خواند، من اقتدا می‌كردم، از حالات نمازش كیف می‌كردم. از قنوتی كه می‌خواند و حالت بكایی كه در قنوت داشت، لذت می‌بردم. آن وقت یك چنین آدمی كه بسیار خوش ذوق و اهل شعر بود، از رفقای فوق‌العاده نزدیك آقا بود. وقتی می‌رفت مشهد، گعد‌ه‌‌شان به راه بود. احتمالاً با آقای پهلوانی هم بود. آقا نظام الهی قمشه‌ای حلقه‌ای نزدیك به آقا در جمع دوستان و اهل گعده داشت.
همچنین آن طوری كه من شنیده بودم، آقا از مشهد با شریعتی ارتباط داشتند. شریعتی خیلی با آخوندها ارتباط نداشت و به آنها بها نمی‌داد. یك مكتبی را قائل بود كه از آن به آخوندیسم تعبیر می‌كرد. ولی به نظرم، جزء معدود چهره‌ها یا تنها آخوندی كه قبول داشت، آقای خامنه‌ای بود. ایشان را قبول داشت. هم در مشهد، هم در تهران كه آمده بودند. شنیده بودم اظهار هم می‌كرد كه آقای خامنه‌ای را به‌عنوان یك آخوند و روحانی روشنفكر پذیرفته‌ام.
وی در پاسخ به این پرسش که در همان سال‌ها، می‌رسیم به قضیه فیضیه. اولاً ارتباط آقا با قضیه فیضیه چه جوری بود؟ هرچند كه ایشان در قضیه 15 خرداد، تهران نبودند. كلاً ارتباط آقا با حضرت امام، در نقطه اوج مبارزه در سال 42 چگونه بود؟ آیا خاطراتی در این خصوص دارید، افزود:
این مقدار به خاطر دارم كه ما در مدرسه حجتیه بودیم. اما فیضیه پاتوق بود. آقایان می‌آمدند فیضیه. رفقا هر كسی را می‌خواستند پیدا كنند، می‌آمدند آنجا. گاهی هم روی سكوهای آنجا می‌نشستیم. هر كس، از هر یك از سكوهای فیضیه، خاطره‌ای دارد. آقا هم همان‌طور كه گفتم، چون اهل معاشرت بود و رفیق‌دوست بود، با رفقایشان می‌آمدند. ماجرای فیضیه، روز دوم فروردین و مصادف با شهادت امام صادق علیه‌السلام رخ داد. از طرف آقای گلپایگانی روضه بود و همه جا تعطیل بود. اما آن روز یك حركات مشكوكی در قم انجام شد. من روز قبل از آن، به قم رفتم. ولی در روز حادثه، تهران بودم. آن چیز مشكوك این بود كه ماشین‌های شركت واحد تهران، یك جمع زیادی‌شان در خیابان منتهی به فیضیه پارك كرده بودند. اصلاً برای ما هم مسئله شده بود كه اینها چیست؟ شاید در ابتدا به ذهنمان زده بود كه كارمندان شركت واحد برای تعطیلات عید آمده‌اند. ایام شهادت است و آنها را آورده‌اند زیارت. اما واقعاً مشكوك بود. برای آدمهای سیاسی سؤال برانگیز بود. ما كه طلبه‌های كوچكی بودیم. امّا حتماً برای آقا بیشتر حساسیت ایجاد كرده بود. رصد می‌كردند قصه را، ببینند كه چیست. بعد از این‌كه ماجرای فیضیه گذشت، دیگر بعدش فیضیه، به یك مخروبه‌ای تبدیل شده بود. درش را هم بسته بودند. گاهی باز می‌كردند. طلبه‌ها تك توك می‌آمدند. بعضی‌ها هم جرأت نمی‌كردند بیایند. واقعاً خیلی غم‌انگیز شده بود. درهای حجره‌ها شكسته بود. همین‌طوری وِل بود. بعضی‌ها یواشكی با ذغال به در و دیوار، شعارهایی نوشته بودند. بعضی جاها خونی بود. بعضی‌ها هم به شوخی، یك چیزهایی نوشته بودند. یك موقع من رفتم تو. دیدم كه با ذغال، یكی نوشته است كه خون شهدای فیضیه می‌جوشد. خوب این شعار درستی بود. یكی هم آمده بود، بغل آن نوشته بود كه خوب، فتیله را بكشید پایین، نجوشد!
اینها گذشت. یعنی اینها مهم نبود. حادثه‌ی فیضیه كه رخ داد، آن چیز مهم این بود كه آقا در آنجا نقش داشتند. همان روز بود. وقتی زدند. شنیدم كه آقا احساس خطر كردند. كماندوها، با لباس شخصی بودند. پنجه‌بوكس داشتند. چاقو داشتند. زنجیر داشتند. چوب و چماق داشتند. ریخته بودند، طلبه‌ها را زده بودند. مرحوم انصاری قمی هم منبر بود. وسط منبر او شلوغ كردند. دعوای تصنعی راه انداختند تا طلبه‌ها را بزنند. شنیدم كه آقا بعد از این حادثه، سریع رفتند منزل امام. البته ارتباطشان با امام، زیاد بود. خوب، شاگرد ایشان بودند. امام هم، برای این چهره‌ی برجسته، ارزش قائل بودند. آقا رفته بودند خدمت امام بگویند كه اینها، هدفشان این است كه به طلبه‌ها حمله كنند. به خانه‌ی شما نیز تعرّض می‌كنند. در را ببندید. ماجرایی دارد رخ می‌دهد. احتمال دارد بریزند اینجا و بزنند. خبر را ایشان به امام داده بود. البته امام هم، نه از ایشان و نه از مرحوم عراقی، از هیچ كدام، نپذیرفته بود. فرموده بودند كه بگذارید در باز باشد. من هستم. اگر بیایند، با من كار دارند.
ناطق نوری در ادامه و در پاسخ به این سوال که ظاهراً شما حول و حوش سال 54 جلساتی با شهید بهشتی و آقای هاشمی و حاج آقای رسولی و شهید شاه‌آبادی داشتید؛ آیا این همان جلسات جامعه روحانیت بود یا جلسات دیگری است، گفت:
نه، همان بوده است؛ یعنی دورانی بوده كه زمینه برای تشكیل جامعه روحانیت فراهم می‌شده است. مرحوم مطهری، مرحوم بهشتی و آقا بودند. یك دوره جلسات را آن موقع‌ها خدمت آقا بودیم. یك دوره جلسات هم وقتی كه حزب تشكیل شد، سال 57، داشتیم. مرحوم شهید بهشتی، مرحوم شهید باهنر، حضرت آقا و آقای هاشمی بودند. ما هم جزء طلبه‌هایی بودیم كه در حزب خدمتشان بودیم. این دوره گردشی بود. یك روز منزل شهید شاه‌آبادی بود. یك روز منزل ما بود. یك روز منزل یكی دیگر از آقایان بود. منزل من هم الهیه بود؛ محله زرگنده كه روبه‌روی همین سفارت انگلیس بود. آن‌موقع بحث تشكیل و تأسیس شاخه‌ی روحانیت حزب مطرح بود. آقای معادیخواه و آقای روحانی هم بودند.
علاوه بر این، تبعید ایشان به ایرانشهر، برای من خیلی جالب است. روزی كه ما آنجا بودیم، حادثه‌ای رخ داد. فروردین سال 57، ما برای دیدن ایشان رفتیم. یعنی برای دیدن همه تبعیدی‌ها رفتیم. با مرحوم شهید اخویام، عباس آقا و یكی دو نفر از دوستان، با ماشین، به یزد رفتیم. از یزد هم رفتیم شهر بابك، بم، سیرجان و بعد هم ایرانشهر و چابهار و سراوان. در همه‌ی این‌جاها، تبعیدی‌ها بودند. در شهر بابك، رفتیم خدمت مرحوم آیت‌الله ربانی املشی. در سیرجان هم رفتیم خدمت جناب آقای غیوری، بعد هم آقا شیخ علی تهرانی. آنجا هم حادثه‌ای رخ داد. عیبی ندارد برایتان بگویم. خوب ما آقا شیخ علی را خیلی نمی‌شناختیم. با این كه تهرانی و در قم بود. آن موقع كه ما قم بودیم، ایشان خیلی در صحنه نبودند. به نظرم از آنجا رفته بودند، یا من با ایشان ارتباط نداشتم. خیلی او را نمی‌شناختم. ولی نامش را شنیده بودم. كتاب‌هایش هم بود. من "مدینه‌ی فاضله" را داشتم. یك چیز دیگری در ذهنم بود از ایشان. یعنی یك شخصیت درست و حسابی، متین و سنگین. آن شب نماز را رفتیم نزد آقای غیوری، در سیرجان. بعد گفتیم كه برای شام و خوابیدن، می‌رویم خانه‌ی آقای تهرانی. جمعی از دانشجوهای همدان هم برای دیدن تبعیدی‌ها آمده بودند و آنجا نشسته بودند. شیخ علی تهرانی با یكی از علمای سیرجان، به نام آقای رحمتی، دعوا و اختلاف شدیدی داشتند. آن شب پسر آقای رحمتی آمد آنجا كه بگوید: "شما چه اختلافی با پدر من دارید؟" همین كه آمد شروع كرد، یك دفعه ما دیدیم كه شیخ علی تهرانی پرید فحش داد و ناسزا گفت. انصافاً خیلی من خجالت كشیدم. گفتم این دانشجوها آمدند علمای ما را ببینند! حالا می‌گویند نكند اینها همهشان همین‌طوری هستند. خیلی بد، بلند شد آن پسر را بزند. یكی از همراهان من بلند شد و پسر آقای رحمتی را بغل كرد و از خانه برد بیرون. صورت مسئله را پاك كرد تا دعوا ادامه پیدا نكند. آن شب خیلی به من سخت گذشت. پیش خودم گفتم این دانشجوها آمدند اینجا، خیلی هم با آخوندها ارتباط نداشتند. اسم اینجا را از دور شنیدند. بعداً هم شاید بگویند كه همه این‌طورند. آن شب به سختی گذشت.
بعد ما رفتیم به بم. در بم هم تاجری، از تبریز تبعید شده بود. به او هم یك سری زدیم و بلند شدیم رفتیم ایرانشهر، خدمت آقا. خوب ایشان از قبل من را می‌شناخت. به من لطف و محبت داشت. اخوی من عباس آقا را را هم می‌شناخت. آقای شیخ محمدجواد حجتی كرمانی هم با ایشان آنجا بودند. شب را خدمتشان بودیم. خوشبختانه، دانشجوها هم شب به آنجا آمدند. من خیلی خوشحال شدم كه اینها آن صحنه را دیدند. آقا را دیدند. دیگر این‌طور نبود كه فكر كنند همه آخوندها آن‌طوری هستند. آقا هم با اینها خیلی گرم گرفت. خیلی متین و سنگین برخورد كرد. اصلاً تیپ ایشان این طور بود ـ الآن هم هست ـ خیلی مؤدب و گرم بود. من خیلی آرام شدم كه الحمدلله آن ذهنیت پاك شد. شب را خدمت ایشان بودیم. صحنه برای من خیلی جالب بود و در عین حال غمبار. گریه هم كردم؛ یعنی اشك در چشمم حلقه زد. صبح یك وقت دیدم كه یك مُشت مأمور ـ اول هم نمی‌دانستم مأمورند ـ با لباس شخصی آمدند داخل. كتشان كنار رفت. دیدم كلت هم بسته‌اند. فهمیدم كه مأمورند. می‌روند و می‌آیند. نگران شدم كه چه حادثه‌ای رخ داده است. آیا آقا را باید از اینجا، به جای دیگری ببرند؟ چه شده است؟ بعد معلوم شد كه همان روز، این مأموران آمدند، آقا شیخ محمدجواد حجتی را از آقا جدا كردند و به یك جای دیگر بردند. آن صحنه‌ای كه خیلی برای من غمبار بود، این بود كه در راهرو- منزل ایشان یك راهروی باریكی داشت- حضرت آقا و آقای حجتی، همدیگر را بغل كردند، برای خداحافظی. ما هم ایستاده بودیم و نگاه می‌كردیم. همدیگر را رها نمی‌كردند. چشم‌هایشان پر از اشك بود. ما خیلی منقلب شدیم. این صحنه را كه دیدیم، به اخویام گفتم: آدم به یاد ماجرای ابوذر و عمار می‌افتد؛ وقتی می‌خواستند از هم جدا بشوند. اصلاً تاریخ دارد برایمان تكرار میشود. بالاخره آقا شیخ محمدجواد را بردند...
آنچه درست یادم هست، ایشان كه به تهران می‌آمدند، جامعه‌ی روحانیت- كه از قبل هم تشكیل شده بود- جلسه‌ی فوق‌العاده می‌گذاشت كه حتماً ایشان باشند. به نظر من، ایشان آن‌گونه پیش آقایان مهدوی كنی، مرحوم بهشتی و مرحوم مطهری جایگاه داشتند؛ همه‌ی این آقایان وقتی می‌آمدند، این زمینه بود كه حتماً یك جلسه‌ای با ایشان داشته باشیم. منزل مرحوم شهید شاه آبادی در خیابان پیروزی بود. آقا آمدند. خوب برای من همان ذهنیت، مدرسه حجتیه و خاطرات تداعی شده بود. جالب بود.
آنچه سبب شد آنجا علاقه من به ایشان بیشتر شود، یك نكته‌ای بود. واقعاً اینها ریزه‌كاری‌های اخلاقی است كه آدم الگو می‌گیرد. آن زمان بعضی‌ها عمل‌زده بودند؛ به معنای عمل انقلابی. یعنی اگر نماز اول وقت نشد، نشد. فعلاً جلسه سیاسی داریم مهم‌تر است! انقلاب و سیاست مهم‌تر است. نماز را میشود آخر وقت هم خواند! حتی گاهی بعضی‌ها دیگر افراطی بودند. وقتی آدم به آنها می‌گفت: التماس دعا، پاسخ می‌دادند كه الآن دیگر دعا گذشت؛ التماس عمل! اینقدر افراطی بودند. در آن زمان برای من به عنوان یك طلبه جوان، جالب بود كه آقا آمدند و جلسه تشكیل شد. بحث داغ سیاسی هم شروع شد. حالا موضوع بحث یادم نیست اما جدی بود. به محض این‌كه صدای اذان بلند شد، رهبر معظم انقلاب یعنی آقای خامنه‌ای فرمودند: "خوب، اذان را گفتند. بحث را تعطیل كنیم و نماز را بخوانیم، بعد بحث را ادامه بدهیم."
برای من این ریزه‌كاری‌ها خیلی قشنگ بود. ببینید، یك آدم انقلابی است؛ در اوج انقلابی بودن هم هست. اما در عین حال اهل مراقبه است. مراعات اول وقت، مراعات نماز جماعت. بعد هم ایشان را انداختند جلو. آقایان همه بودند. ایشان شد امام جماعت. با یك صلابتی نماز جماعت اول وقت را خواندند و بعداً نشستیم بحث سیاسی را ادامه دادیم. این هم یكی از نقاط عطف در نحوه‌ی ارتباط من با ایشان بود.
وی در رابطه با مقطع تارخی از 12 تا 22 بهمن 57 در فعالیت‌های شورای انقلاب و جریان ورود امام به مدرسه رفاه و علوی؛ و نحوه ارتباط با رهبری گفت:
آن موقع ایشان در واقع رهبری مشهد را داشتند و بعد آمدند تهران. در تصمیم‌گیری‌ها و شورای انقلاب، من نبودم. اما چون مركزش مدرسه‌ی رفاه بود، بعضاً جلسات را در آنجا تشكیل می‌دادند. پس از آن كه امام آمدند، بنده روز 12 بهمن، در خدمتشان بودم. این توفیق نصیب من شد. آن حادثه را هم، شاید لازم نباشد بگویم. در آن ده روز پس از 12 بهمن و قبلش خیلی اتفاق‌ها افتاد. ما در دانشگاه تحصن داشتیم. یعنی جامعه‌ی روحانیت مبارز تهران، در دانشگاه تهران اعلان تحصن كرد. به علّت این‌كه دولت بختیار نگذاشته بود امام تشریف بیاورند. بعد هم علمای بلاد به جامعه روحانیت پیوستند. گروه‌های مردمی و نیروی هوایی آمدند؛ گروه اسلحه، یعنی مهمات‌سازی آمدند؛ كم‌كم گروه‌های مختلف دانشجویی و دانشگاهی هم آمدند. در آن هفته هم آقا حضور و نقش فعالی را در اداره تحصن داشتند. ایشان، مرحوم شهید مطهری و مرحوم شهید بهشتی در اداره‌ی این یك هفته تحصن در دانشگاه، نقش بسیار بالایی داشتند. ما آنجا جزء شاگرد پادوهای دم دست آقایان بودیم.
رئیس بازرسی ویژه رهبری در رابطه با تحصن در دانشگاه و سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای در آنجا عنوان کرد:
بله. اینها نوبتی همهشان سخنرانی داشتند. حتی مرحوم منتظری هم بود. در تحصن، ایشان و همین‌طور مرحوم بهشتی سخنرانی داشتند. هر روز صبح بعد از صبحانه، یكی از این آقایان برای افرادی كه تازه به ما می‌پیوستند و جمع می‌شدند، سخنرانی می‌كرد. بعد به صورت دسته‌جمعی با هیأت‌هایی كه بهشان می‌پیوستند در دانشگاه راهپیمایی می‌كردند. دور دانشگاه می‌رفتند و شعار می‌دادند. مثلاً این شعار معروف كه: «وای به حالت بختیار/ اگر خمینی دیر بیاد.» همین‌ها را می‌گفتند، دور دانشگاه و باز می‌آمدند مستقر می‌شدند. گاهی علمایی هم كه از استان‌ها می‌آمدند، سخنرانی می‌كردند. اما آقا، شهید بهشتی و مرحوم مطهری را من یادم است كه هر كدامشان یك روز آنجا سخنرانی داشتند.
وی ادامه داد: ایده تحصن و نحوه هدایت برنامه‌ها، چه از نظر برنامه‌های كوچك و چه از حیث كلان و بیرون دانشگاه- مثل شعار‌ها- در جامعه روحانیت تصمیم گرفته شده بود. جامعه مبتكر این كار بود. منتها چون آقا هم آمده بودند و آقایان دیگر هم بودند، در جمع تصمیم گرفته می‌شد.
ناطق نوری در پاسخ به این سوال که در این مقاطع، مهم‌ترین ویژگی‌های شخصیتی آقا در ابعاد مختلف، چه بود، گفت:
درباره حضرت امیر سلام‌الله علیه عبارتی هست از عدی ابن حاتم كه شیعه و پیرو امیرالمؤمنین است و از ایشان الگو می‌گیرد. وقتی عُدی خصوصیات امیرالمؤمنین را به معاویه میگوید، یكی از آنها این است كه علی بین ما كه بود، «احدٍ منّا»؛ مثل یكی از خودمان بود. خیلی خودمانی و خاكی. اما در عین حال اُبّهت او چنان بود كه تا سخن نمی‌گفت، آدم اجازه و جرأت پیدا نمی‌كرد، یا به خودش اجازه نمی‌داد سخن بگوید. یعنی ضمن وقار و اُبّهت، متواضع و خاكی بود.
بعضی از شخصیت‌ها، آدمهای خاكی هستند اما دیگر خیلی قاطی میشوند. یعنی منزلت‌ها حفظ نمی‌شد. بعضی‌ها هستند می‌خواهند حفظ منزلت كنند، آن وقت اما تافته‌ی جدابافته میشوند. یعنی جامعه نمی‌پذیرد و این برخورد را نمی‌پسندد. مثلاً شاید از آن بوی یك نوع تكبر بیاید. در حالی كه ممكن است فرد آن قصد را نداشته باشد. میخواهد آن شؤون را حفظ كند. هنر این است كه یك كسی هم شؤون را حفظ كند، هم در عین حال متواضع و خاكی باشد. از خصوصیات رهبر معظم انقلاب از اول همین بود. به نظر من همین الآن هم ایشان یكی از خصوصیاتشان این است كه آن وقار و آن اُبّهتی را كه باید یك روحانی یك مبلغ، باید یك راهنما و یك رهبر باید داشته باشد، خداوند به ایشان تفضل كرده است. در عین حال واقعاً رفیق است. ایشان هیچ منزلتی در مسایل خلقی، اخلاقی و شخصی برای خودش قائل نیست. ضمن این‌كه آن اُبّهت هم هست؛ طوری كه هر مرجعی هم به ایشان برسد، احساس می‌كند باید حریم را نگه دارد. این از ویژگی‌های ایشان است كه كمتر آدم‌ها دارند. ولی الحمدلله خدا به ایشان عنایت كرده است.
متن کامل این گفت‌وگو را اینجا بخوانید.
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱
انتشار یافته: ۰
مثلا با این کار میخواستین بگین که ما به مقام معظم رهبری نزدیکیم؟ مردم خیلی وقته امثال شما منافقها رو شناختن. بازم مثل همیشه اینو منتشر نخواهید کرد. سلام. خدا شاهد است كه روزها واقعا دلم براي امام و نظام و رهبري و مردم مي سوزد كه جماعتي پشت پا به همه و همه چيز دارن مي زنند و خود را ميزان همه قرار داده اند. امثال آقاي ناطق نوري گناهشان اين است كه دين فروشي و رياورزي نكردنند پس مستحق انواع تهمت ها شدند. گناه هاشمي رفسنجاني است كه زيادي مي فهمد و اين براي تازه به دوران رسيده هايي كه پيشينه اي ندارند، گران است، گناه ... . واي اگر از پس امروز بود فردايي یکی نیست به ما جوونا بگه این آقای ناطق نوری دزد هست بالاخره یا نه!! اگه هست پس چرا رییس دفتر بازرسی رهبره؟ اگه نیست پس چرا یکی نمیره بزنه تو دهن احمدی نژاد که تو مناظره رسما جلو 50 میلیون اینو گفت؟ ملت رو اسکول گیر آوردین واقعا؟میدونم منتشر نمیشه، فقط خواستم دلم خالی شه. جوون من یه کم فکر کن ببین منِ جوون به چیه این نظام بایداعتقاد داشته باشم؟
تابناک مردم ايران با هوشند.با چاپ يه سري خاص از از کامنت ها به نفع خودتون کار نمي کنيد.
کسیکه نظراول را داده است اگر کمی انصاف می داشت خوب بود جالبه این رو خود سایت آیت الله خامنه ای منتشر کرده است اگرراست می گویید ومخلص هستید مصاحبه تلویزیونی ده نمکی هم درسایتتان بگذارید به به حرف های آقای ناطق نوری که آقازاده داردازحرف های رهبرانقلاب مهمترشده !!از سخنان رهبری دراینجا خبری نیست درعوض این مطالب می گذارید .اگراسمش نفاق نیست پس چیست؟
وقتی این مصاحبه رو در پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب، منتشر میکنن یعنی تند روهایی مثل جنابعالی بشینین و خفه بشین بلکه به جای زبانتان کمی هم عقلتان به کار افتد. كاربر محترمي كه اينگونه قضاوت مي كنيد تو براي انقلاب و ايران چه كار كرده اي كه اينگونه ديگران را منافق و خود را انقلابي مي خواني . اهانت وبی ادبی به شخصیت های انقلابی آن هم از جانب کسانی که یک هزارم آن ها درانقلاب وپس از آن نقش نداشته اند جای تاسف دارد.از سرگذشت امثال گنجی عبرت بگیرید.ممکن است با اندیشه های ایشان یا برخی موضعگیری ها مخالف باشیم ولی لات منشانه برخورد کردن درشان یک انسان نیست چه برسد به مسلمان شیعه معتقد به امهم ورهبر معظم انقلاب. اگه خودت منافق نباشی خیلی نادونی که به ناطق نوری منافق می گی مانظر داریم ما هم بگیم الله اکبر خدمت آقاي نظر دهنده اول عرض كنم خدا عقلت بده ...اين منافقه اونوقت مشايي يار رهبريه ؟
خواهش ميكنم آقايون نظر كه ميدن قبلش 1 دقيقه فكر كنند .
فقط شما مقام معظم رهبری را دوست دارین آره، هرکس با نظر سیاسیتون مخالف باشه میشه ضد ولایت فقیه آره، تابناک کارت درسته راهت را ادامه بده حیف از امثال زحمت کشانی مثل ناطق که همواره در کنار رهبر بودند و الان به خاطر صدمه آبرویی که در مناظرات خوردند، گوشه نشستند. دفاع کم نظیر آقای خامنه ای از ناطق و هاشمی در نماز جمعه تاریخی، به حیات سیاسی اینها، روح دمید دوباره. نیازی نیست این آقایان بگن به رهبری نزدیکند کافیه چشتونو واکنید ببینید اونموقه که بعضی از آقایون بدنیا نیومده بودند امثال هاشمی وناطق ورضایی و ...در کنار حضرت آقا مشغول مبارزه بودند متاسفانه مذهب شما افراط و تفریط هستشنو که میاد به بازار کهنه میشه دل ازار.
چاکر آقاییم. خدا کنه همه قدر این رهبر رو بدونم. هر چی بگم کمه..... خدا حفظش کنه متاسفانه اطلاعات اقای ناطق در مورد شریعتی بسیار کم است.. حسینه ارشاد با نام مرحوم شریعتی و استاد مطهری عجین شده است.. مرگ بر تابناک مزدور منافق جد آباد تو نظر دهنده است آقای ناطق اگه اینقدر به آقا ارادت داره چرا از سیره عملی ایشان تبعیت نمیکنه؟ چرا ساده زندگی نمیکنه؟ در قضایای اخیر چقدر از ولایت دفاع کرده؟ گعده يني چي؟ من نسبت به تابناك ارادت دارم تا حالا هرچي نظريه دادم همروي سايت نگذاشتن ولي انصافا اگر اين نظريه بالايي اگر بر ضد خودتان نبود باز روي سايت ميگذاشتيد قطعاً مقام معظم رهبری راضی نیست که به طرفداری ازایشان یکی ازیاران قدیمی ایشان تخطئه ومخدوش شود باای تندروها چکاربایدبکنیم چگونه به آن هابفهمانیم که اقلیت ناچیزی هستیدکه جایگاهی دردل مردم ندارید وبرای رضایت خداورهبری ومردم بهتراست سکوت کنید در اظهار نظركردن بايد خيلي مراقب بود. بايد ديد چه كسي مخاطب شماست و شما چقد مي دوني؟حرفي بزنيم كه خوب بتونيم ازش دفاع كنيم.
سلامافراط که میگن یعنی همین نظری که این خواننده میده!!
شما یک خبر رو منتشر میکنید . اینا یه جور افراطی برداشت میکنند.
حتی توجه نمی کنند ببینند که متن خبر چه چیزی است و چه میگوید.
هرچه برسر اين ملت ومملكت امده وخواهد امد درهمين تفكر پوسيده وافراطي كاربر ارجمند اول است.پيشگوئي هم بلد است!متاسفانه اگاه سازي هم تقريبا ممكن نيست. منافق اون کسیه که همه را منافق میبینه جز خودش و امثال خودش را اگر منافق است پس چرا رییس دفتر مقام معظم رهبری است . زمان امام هم بهشتی همین گونه ترور شخصیت شد و سپس ترور فیزیکی . اعتقاد من اینست که جریان نفاق درست مقابل آقایان ناطق و هاشمی رفسنجانی ایستاده است و رسانه و دولت را در اختیار گرفته است این را السابقون و السابقون اولئک المقربون می دانند قدر سرمايه هاي انقلاب را بدانيم ..... شمارا به خدا قسم میدم اینقدر باعث کوچک شدن بزرگان نشوید من مطمعنم کسانی که این جور کلمات را(منافق) می برندقبل ازانقلاب را ندیده اند ،این جور اظهار نظر ها از کوچکی خودشان است ، به امید سلامتی وموفقیت برای تمام ایرانیان مسلمان ومتعهد. منافق خواندن یک چهره انقلابی با سابقه که در همه مراحل مبارزه افتخار یاری نظام و انقلاب را داشته آنهم توسط کسی که احتمالا نمی داند انقلاب را با کدام سین مینویسند و مبارزه و شکنجه چه مفهومی دارند جالب بود. بزرگان نظام و معتمدین رهبر معظم را متهم نکنید. تمام متن را خواندم، این جمله توجهم را جلب کرد :واقعا تاریخ دارد تکرار می شود!
اگر خداوند متعال ثواب سربازی مقام معظم رهبزی را نصیب فرماید کافی است برای دنیا و آخرت من کسانی که بعد از اظهار نظرقطعی آقا در نماز جمعه تهران بعد از انتخابات در مورد آقایان رفسنجانی وناطق نوری به آنها منافق می گویند انشاء لله که احمق ودیوانه باشند والا حتما که منافق هستند. اگر بفرض اين جريانات فوق نبود ماكه خودرامسلمان مي دانيم بايد اتحاد وبرادري را حفظ كرده واجازه ندهيم دشمنان در رفاقت و همبستگي ما دخالت كنند .كمي فكر كنيد بعد انتقاد نماييد. مگر دونفر كه با هم كدورت دارند چگونه مي شود آشتي نمايند؟ و به آغوش ملت كه نظاره گر هستند برگردند؟ من هم اگر اين خاطرات خوش راداشتم همه جا ودر چندين نوبت اعلام و جزوافتخارات خودم ميدانستم .دوستان خوشحال باشيد 22بهمن است روز همبستگي احسن بموقع است خاطرات آقاي ناطق نوري من كه از خواندن آن لذت بردم .
به اميد سلامتي و عزت همة مسلمانان
خطاب به جنابی که نظر دادند.نه همه می دانند که شما نو کیسه های تازه به دوران رسیده بدون گذشته یا با گذشته مبهم به آقا نزدیک هستید . و کسی از ترس شما متحجرین از یک کیلومتری آقا هم رد نمی شود. ایشان فقط خواستند کمی از گذشته و تاریخ انقلاب را برای جوانها تعریف کنند. شما به> خودتان عف کنید.
سلام برناطق نوری خداوند متعال تا ظهور امام عصر(ج) حافظ جان وروح بلند امام خامنه ای باشد ان شاءالله 1- اولا که خود دفتر رهبر انقلاب اینرا منتشر کرده2- دوستان نزدیک به هم میتوانند با هم مشکل هم داشته باشند. اتفاقا دوستی توام با تایید و انتقاد خیلی بهتر از چاپلوسی است.
3-این خیلی خوبه که یکی ریشه دار باشد چون ادعاهاش قابل قبولتره، هر چند ریشه دار بودن به تنهایی کافی نیست
4- قانون از همه اینها و این روابط بالاتر است
5- سلسله مراتب حکومتی از نظر قانونی باید کاملا رعایت بشود
6-کاش کشور عزیزمان دارای احزاب قوی بود و در هر حزب آدمهای بزرگی مناصب بالا را اختیار میکردند و البته این احزاب به هم انتقاد هم میکردند.
7- این فضایی که الان ایجاد شده شخصیتهای موثر تخریب میشوند به مصلحت نیست هر چند انتقاد باید باشد، البته دوست عزیزمان یادشان نرود که این فضا به برکت فضای انتقادی دوره های پیش ایجاد شده است و به جایی رسیده بود که انقلاب خودش را نقد کند که قطعا خیلی خوب است البته اگر شارلاتان باشی توش نباشد و شفاف باشد
8- خیلی خوبه که به یک شخص اعتماد داشته باشیم اما باید کلیت را سنجید. باید به عملکردها توجه داشت و البته به اطرافیان و افراد تاثیرگذار بر آن شخص
اميدوارم بجاي بكار بردن عبارت هاي تند اولا از درگاه خداوند بخواهيم همه ما را به راه راست هدايت نمايدثانيا همه عاقبت به خير شويم. برادر عزيز آقاي ناطق براي اين انقلاب زحمت كشيده است برادرش بدست منافقين از خدا بي خبر به شهادت رسيده است و من مطمئن هستم ايشان براي اسلام، روحانيت، حفاظت از خون شهدا و انقلاب و ارادتي كه به امام و رهبري معظم انقلاب دارند هيچگاه از مسير حق خارج نخواهند شد و چنانچه نزديكترين خويشانش بخواهند و يا سواستفاده كرده باشند از آنان تبري خواهند جست.لطفا درج بفرماييد وقتی حضرت آقا از آقای ناطق به نیکی یاد می کنند به احترام آقا هم شده نباید اجازه دهید به آقای ناطق لقب منافق داده شود و شما هم آن را نشر کنید. چه احتیاجی است که چون آن آقا گفته بازم مثل همیشه اینو منتشر نخواهید کرد شما برای اثبات خلاف آن یک امر نابجایی را اجازه نشر دهید. فکر می کنید نظر دهنده با این اظهارنظرشان دلسوز رهبری است واقعا!!! از این دست فضایل برای مقام رهبری بسیار است و روشن نمودن اذهان مردم بالاخص نسل سوم انقلاب بسیار موثر خواهد بود و معنی کلام امام خطاب به آقا بیشتر نمایان میشود که شما مانند خورشید بین برادران می درخشید . آقای ناطق در خاطره گویی ، توانمند است اما کاش خاطرات خود را از انتخابات خرداد88 می گفتند. اقاي ناطق از نزديكان مقام معظم رهبري بوده وبه كوري منافقين خواهدبود جرا بعضی از بیننده ها فکر می کنند نماینده مردمند و از طرف آنها حرف می زنند من هم از مردم ایران هستم و می خواهم بگویم من رهبرم را حتی از بچه هایم و همه عزیزانم بیشتر دوست دارم با هیچ کس هم کاری ندارم حرفی هست ؟ جناب آقای ناطق نوری بزرگوار ، هميشه از ياران حضرت رهبر معظم بوده و هستند و از ولايتمداران اصيل اندتوهين نکنيد ،،،
با سلام در اين خصوص كه مرحوم شريعتي با روحانيت ميانه اي نداشت به نظر بنده موضوع قابل نقد است ايشان با روحانيت آگاه انقلابي و در صحنه علم و عمل بهترين ارتباط و اعتقاد را داشت ديدگاه و علاقه او در باره امام راحل، شهيد مطهري، شهيد باهنر ، سيد جمال اسدآبادي و كليه عزيزاني كه در حسينيه ارشاد فعاليت داشتند مبين اين مساله بوده و در سخنراني هاي اين انديشمند به تعبير شهيد بهشتي "مستمراً در حال شدن" منعكس گرديده است ای کاش قدری قدر شناس بودیم غافل از اینکه خیلی زود دیر میشود. ان شاالله که آقا همیشه سلامت باشند.
جانم فدای رهبر. درود بر یاران راستین ایشان مصلحت نيست كه از پرده برون افتد راز ورنه در محفل رندان خبري نيست كه نيست آقای ناطق نوری از بسیاری از افراد نوظهور بهتر هستند باز هم باید قدر این افراد را دانست زنده باد رهبری تابناک با درج نظراتی مثل نظر اول ثابت می کند که هیچ مرام حرفه ای در خبر رسانی ندارد. آخر این نظر است که درج کرده اید؟ خداوند حافظ رهبر معظم انقلاب و ولی امر مسلمانان جهان باشد چرا همه نظرات رامنتشر نمي كنيد.شما مگر به آزادي انديشه وتفكر اعتقاد نداريد.
چرا فقط مي خواهيد صداي خودتان تنها درصحنه باشد وديگران را انكار كنيد.
خداوند بر توفیقات ایشان بیفزاید از نظر دهنده ی اول فقط 1سوال دارام:اگر بجای مقام معظم رهبری بودی آخرین ملجا و پناهگاه محل رسیدگی به تظلم های مردم که از همه جا بریدن را به چه کسی میسبردی؟به 1دزد منافق یا کسی که به او نهایت اعتماد را داری؟
این دوستمون یا از علاقه مندان غافل هست نسبت به رهبری یا 1منافق خائن.
به نظر من این هرف توهین مستقیم به رهبری است زیرا بنده یقین دارم ولی امر مسلمین 1 شخص منافق را بازرس ویژ ه ی خود قرار نمیدهد.
بنظر من اقاي خامنه اي نيازي به اين تعريف وتمجيدها ندارند.به حرف ايشان عمل بشه خيلي از مشكلات حل ميشه نميخواد برا خودشيريني دم از تعريف وتمجيد بزنيد.ايشان اينهمه بر وحدت ودوري از افراط وتفريط تاكيد دارند اما كو عمل به حرفاي ايشان.در عوض همه دم از خاطرات با رهبري و اين حرفا ميزنن.اقا به حرفاشون گوش بدن خيلي كاره خودش بهترين تعريف وتمجيد از ايشانه.حالا اگه بگيم مقام معظم وپنجاتا لقب تشريفاتي ديگه اما به اصل حرفاشون توجه نشود چه ارزشي دارد.ايشان فعلا بر وحدت جامعه ودوري از افراط وتفريط تاكيد دارند پس به اينا عمل بشه تعرف وتمجيد نميخوان متاسفانه دومين نظر رافرستادم .بدون برخورد وتوهين به كاربر اول تذكر دادم ولي نميدانم چرا درج نشد. اين چندمين بار است !.از شما نيز بايد مايوس شد؟ به نظرم این افراد برای انقلاب زحمت کشیدن ممنونشان هستیم اما لطفا خط و خطوط خود را مشخص کنید چون در این مدت دل آقا خون شد حداقل از آقا دفاع می کردید چون در منزل آقا نون آقا را می خورید و از ایشان دفاع نمی کنید با قاطعیت دفاع کنید گعده در اصل قعده و واژه ای عربی است که به معنای نشستن، دوره گرفتن و دور هم نشستن است. تابناك جون خودت اين يكي رو نشون بده . چرا نسل هاي بعدي را رها كرده ايم خدا شاهد است ازغفلت نسل هاي بعدي حسرت مي خورم رهبرمان را عزيز بداريم قبل از انكه دير شود تا آن زمان كه ولايت فقيه زمان مصلح باشد كه در حال حاضر به حمدالله اينچنين هست و بهتر از ايشان سراغ نداريم بايد مواظب گفتار خود باشيم تا آسيبي به ستون اصلي اسلام وارد نشود. كوچكترين حركت من و تو (نوشتن همين نظرها) ميتواند خسارت سنگين و بار عظيمي را به اسلام وارد كند. در آخرت چگونه جواب بايد جواب برخي نوشته ها و صحبتهاي پوچ و هيجاني خود را بدهيم. ببخشيد كه فقط نصيحت كردم. با عرض سلام و تبریک ایام الله بابارکت دهه قجر طلوع خورشید با عظمت انقلاب اسلامی ایران.از مسئولین محترم سایت فعال وارزشی تابناک برای اعلام این روایت ناگفته از یاور واقعی رهبر عزیز انقلاب حجة الاسلام و المسلمین علی اکبر ناطق نوری، تشکر نموده وامیدوارم با روشنگریهای دیگری نیز که موجبات شناخت جامعه امروز از سایر یاران انقلاب که با جو سازیهای عده ای از کوتوله های سیاسی شناخته شده وناشناخته تازه از راه رسیده برعلیه خدمت گذاران انقلاب خصوصا برجسته های زوحانی آنان که یاوران حقیقی امام راحل امت و مقام معظم رهبری در به ثمر رسیدن انقلاب شکوهمند اسلامی بوده اند کمی ملتهب شده است انجام شود .
1- همانگونه که برادر عزیز و خدمتگذار جناب آقای احمدی نژاد ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران در اخرین مصاحبه تلویزیونی خود بسیار منصفانه برای برپایی راه پیمایی روز 22 بهمن سخن گفته و این روز را روز ملی کشور و نه محل بهره جویی گروه های سیاسی قلمداد فرموده اند از ایشان تقاضا دارم برای مهار کوتوله های سیاسی که با حیل مختلف سعی در انتصاب خود به ایشان که میدانم هیچ دل خوشی از آنان ندارند مینمایند با همان روحیات ولایت مداری که از ایشان سراغ داریم ترتیبی اتخاذ فرمایند طبل تفرقه را از دست آنان بگیرند تا انشاالله فرامین مقام رهبری برای اتحاد ملی بیش از بیش محقق شود .
2- هرچند مردم عزیز ایران اسلامی در تمام صحنه های انقلاب دین خود به نظام و رهبری خود را ادا کرده و مینمایند با شناخت نقش کوتو له ها دست به دست هم داده و از تجدید مشزوطیت جلوگیری نماییم و به قول آن محقق غربی که گفته است ایرانیان تیز هوشترین مردم جهانند اما از حافظه تاریخی خود استفاده نمیکنند - سعی کنیم برای استحکام موقعیت خود در سرتاسر جهان از اثرات نقش تفرقه آمیز کو تو له ها جلو گیری نماییم انشاالله.
3 - از آقای شریعتمداری عزیز نیز میخواهم به روح امام که میدانم مرید ایشان هستی این قلم زحرماریتون را چند روز غلاف کنید تا خدایی نکرده با ادامه کارهایی که کرده اید شماهم متهم به توپخانه کوتوله های سیاسی نشوید .
والسلام
سلام تابناک جان مادرت نظر مارو بزار فقط میخوام بگم هیچکس حق نداره بگه که یار رهبر منظورم از هیچکس همین آقایون ناطق نوری احمدی نژاد هاشمی و... میدونی چرا ؟چون وقتی کلیپ أین عمارهارو میبینم برای تنهایی آقای خامنه ایی گریم میگیره.کدوم از این آقایون عمار آقا هستن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ اگر میخواهید حرفهای امام زمان را بشنوید گوشهایتان به حرفهای آقای خامنه ای باشدحتی دشمنان هم بر یگانه بودن مدیریت آقا تاکید دارند
ما سرباز ولایتیم و گوش به فرمان آقا سید علی هستیم به کوری چشم دشمنان هر كس خير اين اين كشور را میخواهد نباید برای این مجادلات میدان فراهم کند.بالاخره در انتخابات ودر منظرات که سه کاندیدای مقابل احمدی نژاد با هم داشتند اسم افراد زیادی به میان آمد.آیا آنها بی آبرو بودند؟ آقای ناطق به ندای این عمارلبیک گفت تادیگران شرمنده شوند ! ! بیعت با خامنه ای - بیعت با حسین (ع) است همه مردم بایددرسایه رهبری حرکت کنیم وازآقای ناطق بسیارممنونم