رفع بحران‌های محیط زیستی نیازمند تکلیف اخلاقی است
روز سیزده فروردین روز آشتی با طبیعت و بدرقه نوروز و جشن های آن است. جشن های که از چهارشنبه سوری آغاز و تا سیزده فروردین و روز طبیعت ادامه دارد. جشن های که با تاریخ کهن ایران زمین عجین هستند و شادی و نشاط برخواسته از آنها استمرار و جاودانگی آنها را در طول دوره ها و زمان ها به همراه داشته است؛ اما در سال های اخیر بخشی از این شور و نشاط با دلواپسی ها و اضطراب هایی همراه است که دائماً زنگ هشدار و آگاهی بخشی را باید در سطح جامعه طنین انداز کرد، تا شادی به غم بدل نگردد.
روز طبیعت نیز در متن خویش شادی و آشتی با طبیعت را دارد، اما متأسفانه در غروب سیزده به در دامن طبیعت نه تنها آشتی و مهری را از اشرف مخلوقات دریافت نکرده بلکه گویا دشمنی را با آن گره زده است که با رها کردن زباله ها، آتش روشن کردن، شکستن شاخ و برگ درختان، آلوده کردن آب رودخانه ها و نهرها را نظاره می کنیم.
روز طبیعت در ایران همانند بسیاری از موضوعات فرهنگی دیگر فقط نامی را با خود یدک می کشد که به لحاظ فرهنگی و رفتاری و عملکردی از درون تهی گردیده است و کمتر اهتمامی برای فرهنگ سازی و آموزش در برخورد با طبیعت در خانواده و در نهادهای آموزشی و فرهنگی مشاهده می شود.
حال آنکه بحران محیط زیستی امری است که یک تکلیف اخلاقی و جمعی را برای کاهش آسیب ها تمنا دارد. دور ریز مواد غذایی و عدم تفکیک زباله ها به تر و خشک حجم زیادی از این آسیب ها را برای محیط زیست در بر دارد که منطق تفکیک زباله ها به قابل بازیافت و غیرقابل بازیافت در سالهای اخیر نتوانسته مردم را اغنا کند که این امر را انجام دهند.
در روز طبیعت کافی است تنها به این مَثَل قدیمی که "آنچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند" پایبند باشیم تا شهرمان را و طبیعت و محیط زیست مان را همانند خانه و کاشانه خویش دانسته و در حفظ سلامت آن کوشا باشیم و یادمان باشد که برای نسل آینده چه میراثی را می خواهیم به جا بگذاریم. امید دارم مردم فهیم و طبیعت دوست ایران زمین سیزده به در امسال خوش بدرخشند و طبیعت را با رفتاری دوستانه همراهی کنند تا شکر نعمات و موهبات الهی را آنگونه که شایسته است به جا آورده باشیم.
