بااین وزنه‌ها ما یکجورهایی‌باخته ایم

تیم ملی وزنه برداری ایران قهرمان جهان شد. مبارک باشد اما بیایید نگاهی به نتایج ملی پوشان کنیم. جز سهراب مرادی و سعید علی حسینی که عملکرد خیره کننده ای داشتند، به سایر نتایج توجه کنید.

علی میری شهریورماه امسال، 366 کیلوگرم را در مجموع ثبت کرده بود اما حدود سه ماه بعد چه اتفاقی رخ می دهد که او با 348 کیلوگرم در جایگاه پنجم قرار می گیرد. مسابقات سطح کیفی پایینی داشته یا حریفان ضعیف شدند؟

کیانوش رستمی، قهرمان المپیک ریو بود. او در جام فجر خودمان 220 کیلو را بالای سر برد اما در آمریکا نتوانست از پس وزنه 212 کیلوگرمی بر بیاید. مصدوم است؟ فدراسیون چرا اجازه حضورش در مسابقات را داده؟ چه جایگزینی برای او پیدا کرده بودیم که راهی مسابقاتش کنیم تا کیانوش مان استراحت کند؟

ایوب موسوی آبادانی است، سه سال قبل از جام جهانی 98 فوتبال به دنیا آمده، نقره قهرمانی آسیا را دارد. از این جوان 22 ساله بیشتر خواهیم شنید. او در تمرینات رکوردهای بهتری می زد و امید کسب نقره بود اما برنز گرفت.

بهداد سلیمی با ناداوری برنز گرفت؟ او حتی خودش هم نبود. در یک ضرب 211 کیلو را بالای سر برد، در 2016 رکورد 216 را ثبت کرده، در دو ضرب نتوانست 252 را ثبت کند در حالیکه در سال 2014 رکورد 255 را ثبت کرده است. بهداد به ناحق سه چراغ سفید را در حرکت آخر نگرفت اما او باید برای رسیدن به خودش هم تلاش کند.

کوروش باقری، سرمربی پیشین تیم ملی وزنه برداری به قانون گفته فدراسیون بدش نمی آید با مطرح کردن بحث کیانوش رستمی، تمرین نکردن او دراردوها و مسائلی از این دست، پشت شکست پنهان شوند. تیم ملی قهرمان شد اما خوشحال نباشید و شادی نکنید. ما یک جورهایی باخته ایم.