افزایش قیمت نفت، هشدارهایی برای بودجه 96
روحانی و همکارانش نفس راحتی کشیدند. پس از توافق اخیر اوپک برای کاهش سقف تولید، قیمت‌های نفت بین 12 تا 15 درصد افزایش یافت و گمان می‌رود با سردتر شدن هوا در نیمکره شمالی، قیمت‌ها از این نیز بیشتر شود. با این روند می‌توان پیش‌بینی کرد که قیمت نفت اوپک به 60 دلار برای هر بشکه نزدیک‌تر شود.
روحانی و همکارانش نفس راحتی کشیدند. پس از توافق اخیر اوپک برای کاهش سقف تولید، قیمت‌های نفت بین 12 تا 15 درصد افزایش یافت و گمان می‌رود با سردتر شدن هوا در نیمکره شمالی، قیمت‌ها از این نیز بیشتر شود. با این روند می‌توان پیش‌بینی کرد که قیمت نفت اوپک به 60 دلار برای هر بشکه نزدیک‌تر شود.
اما همان‌طور که بیژن نامدارزنگنه در یک محاسبه سرانگشتی تخمین زد در اثر افزایش 90 هزار بشکه‌ای سهمیه تولید ایران و رشد قیمت نفت حدود 10 میلیارد دلار به درآمدهای ارزی کشور اضافه خواهد شد، این چشم‌انداز امیدوارکننده که حسن روحانی در جریان سخنرانی‌هایش از آن استقبال و از صداوسیما به خاطر عدم توجه لازم به این دستاورد مهم دولت تدبیر و امید انتقاد کرد، دست تصمیم‌گیران دولتی برای خرج کردن راحت‌تر ارزهای نفتی را باز خواهد کرد. روشن است که دولت روحانی در ماه‌های اخیر با ریاضت‌کشی، گذران امور کرده و اکنون می‌تواند از سر آرامش نفسی عمیق بکشد.
به گزارش جهان صنعت، اولین تاثیر این دستاورد در بودجه دیده می‌شود. اگر احمدی‌نژاد بر سر کار بود یا همفکرانش تصدی امور را برعهده داشتند بلافاصله تمهیداتی برای خرج کردن پول و آوردن پول نفت بر سر سفره‌های مردم! تدبیر می‌کردند. راحت‌ترین کار آن است که پول فروش نفت در بازارهای گوناگون به کالا تبدیل و روانه کشور شود اما شهروندانی که حیف و میل‌های دولت به اصطلاح پاکدست را دیده‌اند، انتظار دارند که پول نفت به سرمایه تبدیل و ارزش افزوده سرمایه روانه کشور و سفره‌هایشان شود.
از نظر اقتصاددانان و تحلیلگران اقتصادی مهم‌ترین مولفه‌ای که نشان می‌دهد دولت حسن روحانی پایش را جای پای احمدی‌نژاد خواهد گذاشت یا خیر، تعیین میزان فروش نفت، قیمت پایه فروش نفت سبک ایران و نرخ دلار در بودجه است. از آن مهم‌تر میزان درآمد نفتی است که در بودجه به مصرف دستگاه‌های دولتی و عمومی می‌رسد و در واقع بودجه را نفتی‌تر می‌کند.
در حال حاضر دولت با افتخار اعلام می‌دارد که تنها هفت درصد از هزینه‌های کشور و بخش هزینه‌ای بودجه به درآمدهای نفتی وابسته است. این موقعیت مهمی برای استقلال بودجه از درآمدهای نفتی و به میراث گذاشتن ثروت کشور برای آیندگان است. اگر چنین باشد سهم مهمی از این درآمد نفتی به صندوق توسعه ملی واریز و درصد اندکی از آن در بودجه تزریق می‌شود. البته ممکن است این سهم اندک به آن علت رخ داده باشد که اصولا دولت درآمد قابل توجهی از نفت نداشته تا آن را هزینه کند. در این صورت با افزایش درآمد نفت، دلارهای نفتی دوباره در بودجه واریز و بودجه به اصطلاح نفتی‌تر خواهد شد.
شکی وجود ندارد که توافق اوپک آن هم در حالی که ایران، روسیه را هم برای کاهش تولید با اوپک همراه کرده، دستاورد بزرگ و قابل توجهی است. این دستاورد البته چه از نظر سیاسی برای تولید و مصرف‌کنندگان نفت و چه از نظر اقتصادی برای جهان حائز اهمیت است اما استقبال دولتی‌ها از این دستاورد، این نگرانی را به وجود می‌آورد که نکند دولت چشم به پول‌های نفت دوخته تا در سال آخر فعالیتش به جمع کردن هوادار بپردازد.
