چگونه فرزند امام حسن (ع) در دفاع عمویش به شهادت رسید؟

عبدالله پسر امام مجتبی ـ علیه السلام ـ هنوز به حد بلوغ نرسیده بود و در خیمه گاه با زنان بود. هنگامی که متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه گاه بیرون دوید. او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین ـ علیه السلام ـ  رفت و در کنار عمویش ایستاد. حضرت زینب ـ علیهاالسلام ـ او را دنبال کرد و به او رسیده بود. او تلاش کرد که آن کودک را نگه دارد.

امام حسین ـ علیه السلام ـ  به خواهرش فرمود: «احبسیه یا اخیه؛ ای خواهرم! او را نگه دارید.» آن کودک از این که بازداشته شود، سخت امتناع می ورزید. او به عمه اش گفت: «والله لا افارق عمّی(2)؛ سوگند به خدا، از عمویم جدا نمی شوم.
 
ناگاه «ابجر بن کعب» شمشیر خود را به سوی امام پایین آورد. عبدالله فریاد زد: ای پسر زن ناپاک! وای بر تو! آیا می خواهی عمویم را بکشی؟» بَجر قصد ضربه زدن به امام را داشت.ناگاه عبدالله دستش را پیش آورد تا ضربه را از امام دور سازد. ولی دست مبارکش تا پوست قطع شد و دست آویزان گشت. کودک فریادش بلند شد: «یا امتاه؛ ای مادرم!»
 
امام حسین ـ علیه السلام ـ او را در بر گرفت و به سینه چسبایند و فرمود: "ای فرزند برادرم! بر آنچه به تو رسیده صبر کن و آن را به حساب خیر بگذار؛ چرا که خداوند تو را به پدران صالحت ملحق خواهد کرد."
 
امام دست خود را به آسمان بلند کرد: "پروردگارا! قطرات باران را از اینها دریغ بدار و برکات زمینت را از اینها باز دار؛ پروردگارا! پس اگر تا هنگام مرگ  آنها را مهلت داده و بهره مند می سازی، بین آنها تفرقه بینداز و هر کدام را به راهی جداگانه بدار؛ و سردمداران را هرگز از اینها راضی مدار؛ چرا که اینها ما را دعوت کردند تا که یاری مان کنند، سپس بر ما دشمنی کردند و ما را کشتند."