فينال ما يا فينال آنها؟

حميدرضا پيوندي: مسابقه فينال فوتبال ليگ قهرمانان اروپا بامداد يكشنبه با قهرماني تيم رئال مادريد به پايان رسيد و در پايان شاهد برپايي جشن منظم اهداي مدال تيم­هاي قهرمان و نائب قهرمان بوديم. جايي كه دو تيم در آرامش كامل مدال­هايشان را گرفتند و رفتند، اگرچه دسته­اي غمگين و دسته­اي ديگر خوشحال بودند. تماشاگران تيم قهرمان در اوج خوشحالي بودند و مربي تيم بازنده با دست زدن براي هواداران تيمش به آنها دلداري مي­داد.

ما تماشاگران غير ذينفع البته با ديدن تقابل اشكها و لبخندهاي دو سوي اين قصه و با حرف­هاي مكمل دكتر صدر كارشناس ورزشي تلويزيون، نظاره­گر هم آغوشي دو بعد اجتناب ناپذير زندگي هر انسان يعني شادي و غم در يك كادر بوديم و فارغ از هر نوع استرس و تعصب، نظمي باشكوه و آرامشي مثال زدني را در رفتار بازيكنان، مربيان و به طور كلي آدمهاي داخل مراسم مي­ديديم.
انگار همه چيز درست سر جاي خودش قرار گرفته بود و هيچ چيز خارج از روالش حركت نمي­كرد.

جام با آرامش ميان بازيكنان دست به دست شده و هريك در حد چند ثانيه كوتاه آن را بالاي سر مي­برند تا در افتخارش لحظه­اي شريك باشند. در انتها نيز بازيكنان با نظم كامل به محل برپايي جشن در وسط زمين رفتند و با حضور كودكان معصومشان در محل جشن، لطافت و زيبايي تصاوير را براي ما بينندگان تلويزيوني دوچندان كردند.

لازم به ذكر است كه كل اين رويداد در حدود 20 دقيقه به پايان رسيد و ما صرفنظر از هنرنمايي­هاي قيچي بدستان تلويزيون، با لبخند و آرامش تلويزيون را خاموش كرديم و خوابيديم.
حالا براي ديدن تصاويري از رويداد مشابه وطني كافيست به چند روز قبل در جشن قهرماني استقلال خوزستان در ليگ برتر كشورمان در اهواز برگرديم. كليه بازيكنان، كادر فني، كادر پزشكي، كادر مديريتي و ساير كادرهاي با ربط و بي­ربط تيم قهرمان به شكل كشدار و خسته كننده­اي يكايك مسيري نامنظم و بدشكل را طي كرده و مدتي جلوي دوربين شكلك در مي­آورند؛ يكي يكي موبايل بدست و بعضاً مشغول فيلم­برداري خودشان روي سن مي­آيند و با مسئولين استاني مدتي روبوسي و چاق سلامتي مي­كنند.
وقتي كل جمعيت روي سن به شكل بي نظم و عجيبي در هم مي­لولند، در يك صحنه عجيب تلويزيوني، قابي را مي­بينيم كه كليه افراد موبايل به دست مشغول سلفي گرفتن، از خودشان، جام و دوستانشان و يا مشغول مكالمه با بستگان! از طريق تلفن هستند. دست آخر هم مديران استاني بعد از سركار گذاشتن كاپيتان تيم، هيجان زده به جاي او جام را بالا مي­برند و قبل از رسيدن دست كاپيتان به آن، بلافاصله جام با هجوم بازيكناني كه انگار جام جهاني را فتح كرده­اند قاپيده شده و حتي يك ثانيه هم در بالاي سن باقي نمي­ماند بلكه در ميان بكش بكش شديد و بي­رحمانه بازيكنان و لباس شخصي­هاي ناشناس اين سو و آن سو فرستاده مي­شود. لازم به ذكر است كه اين فرآيند عجيب و غريب و كشدار كه فقط مختص امسال و شهر اهواز هم نبود نزديك به سه ربع يا بيشتر طول مي­كشد.

در انتها ما مانده­ايم و پاسخ اين سوالها:

لذتي كه انتظار داشتيم از تماشاي مراسم اهداي جام ببريم چه شد؟

آيا اهميت فتح ليگ برتر ايران بيشتر از فينال مسابقه معتبر ليگ قهرمانان اروپا است و خوشحالي كسب آن قابل مقايسه با فتح آن جام نيست؟

آيا حساسيت مسابقه و سختي برگزاري مراسم ما از فينال ليگ قهرمانان بيشتر است؟

آيا فوتبال در كشور ما نوپاست و ما فاقد تجربه كافي در برگزاري مسابقات فوتبال يا سازماندهي مراسمات اين چنيني هستيم؟

چند دوره ديگر از ليگ حرفه­اي بايد برگزار شود تا بازيكنانمان بتوانند هيجان و عصبيت خود را كنترل كنند؟

آيا ما ايراني­ها موبايل داريم و خارجي­ها ندارند و يا در عكس سلفي خوشگلتر از موبورها مي­افتيم؟

ما لذت بردن از زندگي، حال و اكنون را بلد نيستيم و به دنبال جمع كردن اتفاقات خوب در موبايلمان براي شاد شدن در رختخواب و پيش از خواب هستيم؟

آيا به راستي ما بي نظميم و آنها منظمند، ما بي­ فرهنگيم و آنها فرهنگ دارند؟      

اگر همه صحنه­ هاي يكشنبه شب را از تلويزيون نديده بوديم، با يك مصاحبه مسئولي شبيه به رييس سابق فدراسيون و البته با چاشني لبخند مواجه و قانع مي­شديم كه "به هرحال در برگزاري مسابقه­اي با اين عظمت و اين هيجان گاهي بعضي ناهماهنگي­هايي پيش مي­آيد و زياد سخت نگيريد" اما وقتي مي­بينيم كه مي­تواند جور ديگري هم باشد، بايد سوالي از مسئولين و برنامه­ريزانمان كنيم و تلنگري هم به خودمان بزنيم كه علت اين ناهماهنگي­ها و رفتارهاي عجيب كه در يك قاب تلويزيوني، كلافگي بيننده را باعث مي­شود و علت آرامش و لطافتي كه چند روز بعد در همان قاب ذهن او را در بر مي­گيرد چيست؟