سرنوشت عجیب کارتی که قرار بود مردم را به سینما بیاورد
هرچند شاید بخشی از وضعیت موجود به شرایط اقتصادی کشور بازگردد و اساساً دستگاه‌ها اعتبارات فرهنگی قابل ملاحظه‌ای برای اختصاص به چنین طرح فراگیری نداشته باشند، در عین حال چنین به نظر می‌آید برای همراهی دستگاه‌های مختلف و همچنین طی پروسه‌های قانونی نظیر تصویب در هیأت وزیران جهت تبدیل به تکلیف برای دستگاه‌ها اراده و پیگیری جدی وجود نداشته است.
با وجود گذشت ده ماه از عمر «سینماکارت» به عنوان مهم‌ترین طرح مجموعه سینمایی دولت برای باز کردن دوباره پای بخش وسیعی از مردم به سالن‌های سینما، اندک نشانه‌هایی که از موفقیت حداقلی این طرح حکایت داشته باشد، خبر نمی‌دهد.
به گزارش «تابناک»، طرح سیستم مکانیزه فروش بلیت سینما با پیش‌بینی ۱۳۰ سینما که همان «اتاق شیشه‌ای» سینماست، یکی سرفصل‌های دفترچه یا «بسته سیاست‌های سینمایی دولت» است و در همین راستا، «شورای توسعه فضای نمایش سینما» با عضویت معاونین ارزشیابی و نظارت، توسعه فن آوری و مطالعات سینمایی، توسعه و پشتیبانی، مشاور راهبردی سازمان و مدیرعامل مؤسسه سینما شهر شکل گرفت.
در همین راستا، طرح «سینماکارت» با توافق سازمان سینمایی و یک بانک اجرایی شد و پس از گذشت چند ماه، تقریباً همه سینماها به کارت خوان «سینما کارت» مجهز شد تا بنا به توافق حاصله، سازمان‌ها برای مجموعه خود کارت صادر کنند و هر مبلغی که از سوی یک سازمان برای کارت‌های پرسنل واریز می‌شود، سازمان سینمایی ۱۰ درصد و بانک عامل نیز ۱۰ درصد دیگر به این مبلغ اضافه کنند.
این کارت عملاً در روز ملی سینما با اهدا به علی جنتی و چند تن از مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رونمایی شد و برای نخستین بار در فروش بلیت‌های جشنواره سی و سوم فجر مورد بهره برداری قرار گرفت که با حواشی همراه بود؛ اما با توجه به دورنمای مورد اشاره مدیران سینمایی برای این پروژه، چنین تصور می‌شد به زودی به واسطه توزیع وسیع سینماکارت در سطح سازمان‌ها، شاهد حضور طیف گسترده‌ای از مخاطبان در سالن‌ها باشیم که توان هزینه شخصی ندارند.
در این میان ایده‌هایی برای تأمین منابع مالی این طرح نیز مطرح شد که اختصاص جایگزین مالیات با فعالیت‌های فرهنگی از جمله خرید سینماکارت برای مؤسسات خصوصی و همچنین مصوبه هیأت وزیران مبنی بر اختصاص بخشی از بودجه فرهنگی دستگاه‌های دولتی برای خرید سینماکارت جهت ارائه به کارمندان دولت، از جمله این ایده‌ها بود که هیچ یک جنبه اجرایی نیافت.
سازمان سینمایی تنها در این مدت چند تفاهم‌نامه همکاری با مجموعه‌های مختلف نظیر استانداری تهران منعقد کرد، ولی در نهایت این طرح هیچ خروجی ملموسی نداشت و بزرگ‌ترین کارکردش همان عرضه بلیت‌های جشنواره فیلم فجر بود؛ سرنوشتی که طبیعتاً وضعیت مطلوب برای ایوبی و همکارانش تلقی نمی شود.
هرچند شاید بخشی از وضعیت موجود به شرایط اقتصادی کشور بازگردد و اساساً دستگاه‌ها اعتبارات فرهنگی قابل ملاحظه‌ای برای اختصاص به چنین طرح فراگیری نداشته باشند، در عین حال چنین به نظر می‌آید برای همراهی دستگاه‌های مختلف و همچنین طی پروسه‌های قانونی نظیر تصویب در هیأت وزیران جهت تبدیل به تکلیف برای دستگاه‌ها اراده و پیگیری جدی وجود نداشته است.
«سینماکارت» یکی از بهترین ایده‌هایی بود که در ساختار کنونی سینمای ایران، تلف شد و اکنون تنها نشانه‌هایی از آن در چند سینما باقی مانده است. آیا مسئولان سینمایی در دو سال باقی مانده از حضورشان در سینما، اقدامی برای به ثمر رساندن شعارها و طرح‌هایشان نظیر همین طرح سینماکارت انجام خواهند داد یا این طرح نیز به تاریخ خواهد پیوست؟
به گزارش «تابناک»، طرح سیستم مکانیزه فروش بلیت سینما با پیش‌بینی ۱۳۰ سینما که همان «اتاق شیشه‌ای» سینماست، یکی سرفصل‌های دفترچه یا «بسته سیاست‌های سینمایی دولت» است و در همین راستا، «شورای توسعه فضای نمایش سینما» با عضویت معاونین ارزشیابی و نظارت، توسعه فن آوری و مطالعات سینمایی، توسعه و پشتیبانی، مشاور راهبردی سازمان و مدیرعامل مؤسسه سینما شهر شکل گرفت.
در همین راستا، طرح «سینماکارت» با توافق سازمان سینمایی و یک بانک اجرایی شد و پس از گذشت چند ماه، تقریباً همه سینماها به کارت خوان «سینما کارت» مجهز شد تا بنا به توافق حاصله، سازمان‌ها برای مجموعه خود کارت صادر کنند و هر مبلغی که از سوی یک سازمان برای کارت‌های پرسنل واریز می‌شود، سازمان سینمایی ۱۰ درصد و بانک عامل نیز ۱۰ درصد دیگر به این مبلغ اضافه کنند.
این کارت عملاً در روز ملی سینما با اهدا به علی جنتی و چند تن از مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رونمایی شد و برای نخستین بار در فروش بلیت‌های جشنواره سی و سوم فجر مورد بهره برداری قرار گرفت که با حواشی همراه بود؛ اما با توجه به دورنمای مورد اشاره مدیران سینمایی برای این پروژه، چنین تصور می‌شد به زودی به واسطه توزیع وسیع سینماکارت در سطح سازمان‌ها، شاهد حضور طیف گسترده‌ای از مخاطبان در سالن‌ها باشیم که توان هزینه شخصی ندارند.
در این میان ایده‌هایی برای تأمین منابع مالی این طرح نیز مطرح شد که اختصاص جایگزین مالیات با فعالیت‌های فرهنگی از جمله خرید سینماکارت برای مؤسسات خصوصی و همچنین مصوبه هیأت وزیران مبنی بر اختصاص بخشی از بودجه فرهنگی دستگاه‌های دولتی برای خرید سینماکارت جهت ارائه به کارمندان دولت، از جمله این ایده‌ها بود که هیچ یک جنبه اجرایی نیافت.
سازمان سینمایی تنها در این مدت چند تفاهم‌نامه همکاری با مجموعه‌های مختلف نظیر استانداری تهران منعقد کرد، ولی در نهایت این طرح هیچ خروجی ملموسی نداشت و بزرگ‌ترین کارکردش همان عرضه بلیت‌های جشنواره فیلم فجر بود؛ سرنوشتی که طبیعتاً وضعیت مطلوب برای ایوبی و همکارانش تلقی نمی شود.
هرچند شاید بخشی از وضعیت موجود به شرایط اقتصادی کشور بازگردد و اساساً دستگاه‌ها اعتبارات فرهنگی قابل ملاحظه‌ای برای اختصاص به چنین طرح فراگیری نداشته باشند، در عین حال چنین به نظر می‌آید برای همراهی دستگاه‌های مختلف و همچنین طی پروسه‌های قانونی نظیر تصویب در هیأت وزیران جهت تبدیل به تکلیف برای دستگاه‌ها اراده و پیگیری جدی وجود نداشته است.
«سینماکارت» یکی از بهترین ایده‌هایی بود که در ساختار کنونی سینمای ایران، تلف شد و اکنون تنها نشانه‌هایی از آن در چند سینما باقی مانده است. آیا مسئولان سینمایی در دو سال باقی مانده از حضورشان در سینما، اقدامی برای به ثمر رساندن شعارها و طرح‌هایشان نظیر همین طرح سینماکارت انجام خواهند داد یا این طرح نیز به تاریخ خواهد پیوست؟
