نگاه شما: فراموش شدگان!

حامد نوری: آری! باز هم بوی انتخابات می آید. باز هم وعده های تو خالی و سر خرمن! لازم نیست حس بویاییتان قوی باشد! اخبار را که مرور کنید متوجه این قضیه خواهید شد!

شاید یادشان رفته مردم حافظه دارند و به یاد می آورند که چند سال پیش هم نزدیک انتخابات از افزایش حقوق معلمان سخن به میان آمد و بعد از انتخابات همه چیز کان لم یکن شد. از یک جهت حق دارند. معلمان به دلیل ارتباط با خیل عظیمی از افراد مخصوصا دانش آموزان قشر نسبتا تاثیرگذاری هستند.

شاید یادشان رفته این سناریوها دیگر تکراری است و شاید کلا یادشان رفته است؛ «معلم» را!
در عصری به سر می بریم که باید دست از جان شسته باشید که بخواهید معلم شوید! انگار شغل انبیا دیگر آنقدرها هم دلچسب نیست. بیایید شعار دادن را بگذاریم کنار و واقع بینانه بنگریم.

درست است معلمی شغل شریفی است و نباشد شرافت آن با توجه بیش از حد به پول لکه دار شود ولی یادمان نرود که معلم هم عضوی از این جامعه است و با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می کند. مشکلاتی که برای برخی از قشرهای دیگر حتی قابل درک هم نیست.

واقعا اسفناک است که در جامعه ی ما و با این همه مشکلات ریز و درشت اقتصادی که در آن درآمد ماهیانه دو میلیون تومان هم برای رفع نیاز های معمولی و اولیه ی یک خانواده کم به نظر می رسد، حقوق ماهیانه یک معلم به طور متوسط بعد از 25 سال به عدد مضحک یک میلیون و اندکی می رسد.

وزیر اقتصاد هم که باشی با حقوق یک میلیون تومان نمی توانی حتی نیازهای اولیه ی خانواده ات را به طور کامل تامین کنی. پس از معلمان هم چنین انتظاری نداشته باشید!

به نظر شما کیفیت تدریس معلمی که به جای شور و اشتیاق و عشق به شغلش، با انبوهی از مشکلات و فکری مشوش قدم در کلاس درس می گذارد، در چه حدی است؟

حتما شوخی می کنند آن عده ای که می گویند معلم اگر معلم باشد و به شغلش عشق بورزد، با تمام این مشکلات کنار می آید. آن هم فقط برای پیشرفت علمی کشور!

معلم «ایوب» نیست! هر چند من فکر میکنم صبر معلم از ایوب هم بیشتر است که با این همه ظلم اقتصادی که در این سال ها در حق آنان شده، به جز چند وقت اخیر، لب به اعتراض نگشوده بودند. ولی صبر و تحمل تا کی؟

خوب حرف می زنیم اما وقتی نوبت به عمل می رسد، چیزی در چنته نداریم. کافی است روز معلم فرا برسد تا سخنان آنچانی درباره ی «مقام شامخ معلم» و اینکه «معلمی شغل انبیاست.» و «معلم پرورش دهنده ی نسل آینده است.» و «معلم است که آینده را می سازد.» گوش فلک را کر کند. اما یک سوال! شما برای معلم چه کرده اید؟ مطمئن هستم اگر برای سوال من جواب داشته باشید، جوابتان در پشت یک کارت ویزیت هم جا می شود!

خب من فکر نمی کنم احساس شما در مورد معلمان و خانواده های آنان این باشد که آنان توانایی فتوسنتز هم داشته باشند! هرگز از خود سوال کرده اید که چگونه می توان با حقوق متوسط یک میلیون تومان نیازهای یک خانواده را تامین کرد؟

چرا یک معلم باید مجبور باشد برای تامین نیازهای خانواده اش سراغ شغل دوم و حتی سوم برود؟ مگر نه اینکه معلمان پرورش دهنده ی سرمایه های کشور هستند؟

چقدر شعار؟

چقدر وعده؟

آیا زمان عمل فرا نرسیده است؟

آیا دیگر زمان آن نرسیده است که نسبت به معیشت معلمان توجه بیشتر و عادلانه ای صورت بگیرد؟

درست است که برخی شغل های دیگر هم حقوقشان عادلانه و متناسب با کارشان و وضعیت جامعه نیست ولی در عین حال برخی شغل های دیگر نیز هستند که حقوقشان انگشت شست خود را به «عدالت» نشان می دهد! و خوشبختانه سال به سال هم بر حقوقشان افزوده می شود! ولی کسی به فکر معلمان نیست.

معلمان ما اگر جاسوس هم بودند لااقل یه دست کت و شلوار شیک و مارک گیرشان می آمد ولی با این وضع، خدایی نکرده اگر بخواهند چنین چیزی بخرند، باید قید حقوق چند ماهشان را بزنند.
اگر روزی بخواهم مستندی در رابطه با معلمان کشورم بسازم، بی شک نام «فراموش شدگان» را برای آن انتخاب خواهم کرد!

سخن برای گفتن در این باب بسیار است اما به همین مقدار قناعت می کنم. پیشنهاد واضح من دو چیز است. یا حقوق فرهنگیان را به صورتی عادلانه و در خور کارشان افزایش دهید یا اینکه از این به بعد در میان دروس تربیت معلم چند واحد فشرده و سطح بالای «اقتصاد» و «مدیریت اقتصادی» را هم قرار دهید که لااقل کسانی که از جان سیر شده و به معلمی روی می آورند توان ایستادگی در مقابل انواع و اقسام مشکلات را داشته باشند.

و سخن آخر : «لطفا با شعارها، شعور مردم را به سخره نگیرید!»