اشتباهات زیباکلام، نتیجه سال‌ها سکوت درباره مسأله هسته‌ای نیست؟
سؤالات و ادعاهای پیشین زیباکلام درباره سوریه، دو یا سه سال پیش از این به این سبب مورد توجه قرار می‌گرفت که بسیاری از واقعیات این کشور، فرصت طرح در رسانه‌های ایران را نداشت. اگر موضوع هسته‌ای ایران نیز در چند سال گذشته، بیشتر مورد بررسی رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و شخصیت‌های سیاسی قرار می‌گرفت، سؤالات مقدماتی زیباکلام و شیرزاد در اوج مذاکرات هسته‌ای پرسیده نمی‌شدند.
در جدید‌ترین مرحله از ماجرای ادامه‌دار اعتراض به سخنان صادق زیباکلام و احمد شیرزاد در همایش انجمن اسلامی در دانشگاه تهران، صادق زیباکلام در نامه‌ای به شریعتمداری، مدیر مسئول روزنامه کیهان از وی خواسته است پیگیر تبدیل این مجادله به موضوعی قضایی نباشد. هرچند زیباکلام نگران تبدیل شدن یک موضوع فنی و راهبردی به مسأله‌ای قضایی است، پاسخی برای چرایی تلاش برای تبدیل همین مسأله فنی ـ راهبردی به موضوعی جناحی و در حوزه درگیری‌های سیاسی داخلی نخواهد داشت.
به گزارش «تابناک»، زیباکلام که دو ماه پیش موفق شد، محکومیت یک سال زندان به سبب مواضع قبلی خود درباره موضوع هسته‌ای را ـ که از سوی دادگاه مجرمانه تشخیص داده شده بود ـ به جزای نقدی تبدیل کند، احتمالا نگران این است که یک بار دیگر، درگیر پرونده‌ای قضایی شود. نکته جالب اینکه اگر مسئولان پرونده هسته‌ای تغییر نکرده بودند و مذاکره‌کنندگان ایرانی، همان مذاکره‌کنندگان دو سال پیش بودند، چنین وضعیتی برای زیباکلام پیش نمی‌آمد.
انتقال مذاکرات هسته‌ای از شورای امنیت ملی به وزارت خارجه در ابتدای دولت یازدهم، به همان اندازه که در شیوه و روند مذاکرات هسته‌ای تغییر ایجاد کرد، در نوع پرداختن اهالی سیاست و رسانه به مذاکرات هسته‌ای نیز تغییر پدید آورد.
پیش از آن مذاکرات هسته‌ای در سطح سیاسی، موضوعی محرمانه تلقی می‌شد و کمتر کسی در حوزه رسانه‌ای به بحث و بررسی و احیانا انتقاد از روند مذاکرات می‌پرداخت. اگر اعتراضی هم وجود داشت، مطرح نمی‌شد و بنابراین پاسخی برای آن نبود، زیرا تا سؤالی نباشد پاسخی هم وجود ندارد.
تغییر مذاکره‌کنندگان هسته‌ای، تا حد زیادی جای کسانی را که سؤالاتی درباره موضوع هسته‌ای دارند تغییر داد. عده‌ای که تا پیش از آن، هیچ نگرانی از روند مذاکرات هسته‌ای نداشتند، به دلواپسان آینده برنامه هسته‌ای تبدیل شدند و مجلس که تا خرداد ۹۲، از مذاکرات هسته‌ای تنها در حد گزارش‌های مقطعی مذاکره‌کنندگان پیشین مطلع می‌شد، اکنون خواهان آن است که ریز‌ترین محتوای مذاکرات به نتیجه نرسیده را هم بداند.
در مقابل، افرادی مانند زیباکلام، گاه حل موضوع هسته‌ای را تا حد یک وعده انتخاباتی پایین آورده و از آنجایی که آن را دارای تبعات وسیع در سیاست داخلی می‌دانند، صرف نظر از اینکه نتیجه مذاکرات چه باشد، خواهان بسته شدن هر چه سریع‌تر این پرونده هستند.
در این روند آن‌ها سؤالاتی را مطرح می‌کنند که باید سی سال، بیست سال و یا ده سال پیش می‌پرسیدند که البته برای بسیاری از آن‌ها پاسخ‌هایی قانع‌کننده نیز وجود دارد. دیر شروع شدن سؤالات زیباکلام، باعث طرح یکجانبه سؤالات شده است. پاسخ‌های متنوعی به سؤالاتی از نوع سؤالات زیباکلام در سطح دانشگاهی و در بررسی امنیت ملی وجود دارد که چون تاکنون سؤالات زیباکلام چندانی علنی نشده بود، پاسخ‌های آن نیز از افکار عمومی دور مانده است.
سؤالات امروز زیباکلام و شیرزاد شبیه سؤالات و ادعاهایی است که عده‌ای و از جمله زیباکلام دو یا سه سال پیش در باره تحولات سوریه و منطقه طرح می‌کردند.
دو سال پیش زیباکلام این سؤال را مطرح می‌کرد که چرا ایران در حال دفاع از بشار اسد است که در حال سقوط است، ولی اکنون و با گذشت دو سال معلوم شده که فرض زیباکلام مبنی بر سقوط اسد چندان هم درست نبوده است. دو سال پیش، زیباکلام تصور می‌کرد که بشار اسد در آینده سوریه نقشی ندارد، ولی اکنون حتی غربی‌ها هم پذیرفته‌اند که حداقل فعلا راه حلی بدون حضور اسد وجود ندارد.
سؤالات و ادعاهای پیشین زیباکلام درباره سوریه، دو یا سه سال پیش از این به این سبب مورد توجه قرار می‌گرفت که بسیاری از واقعیات این کشور، فرصت طرح در رسانه‌های ایران را نداشت. اگر موضوع هسته‌ای ایران نیز در چند سال گذشته، بیشتر مورد بررسی رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و شخصیت‌های سیاسی قرار می‌گرفت، سؤالات مقدماتی زیباکلام و شیرزاد در اوج مذاکرات هسته‌ای پرسیده نمی‌شدند.
حتی با وجود گشایش فعلی درباره طرح بحث‌های هسته‌ای، باز هم هیچ یک از طرفینی که در دو دوره زمانی متفاوت نسبت به روند مذاکرات هسته‌ای معترض بوده‌اند، حق چندانی برای طرف مقابل برای اعلام نظرات خود قائل نیستند.
زیباکلام و شیرزاد که خواهان به پایان رسیدن پرونده هسته‌ای با هر شرایطی هستند، به جای اینکه سؤالات خود درباره اهمیت فنی و استراتژیک مسأله هسته‌ای را از کارشناسان فنی و امور استراتژیک بپرسند، آن را در جمع دانشجویان مطرح می‌کنند. عنوان جلسه‌ای که زیباکلام و شیرزاد در آن سخنرانی کرده‌اند، «درباره یک توافق» بود، ولی آنچه بعد از این جلسه بر جای مانده، ظاهرا هیچ ربطی به توافق هسته‌ای موقت گذشته و یا توافق احتمالی آینده ندارد، بلکه تنها زیر سؤال بردن بخش‌هایی از توانایی هسته‌ای ایران است. ممکن است، حتی این دو چنین تصمیمی نداشته‌اند، ولی رسیدن به این نتیجه، نشانه این است که پرونده هسته‌ای در حال تبدیل شدن به موضوعی جناحی و سیاسی است.
همزمان منتقدان مذاکرات هسته‌ای نیز در حالی پیگیر حمله به مذاکرات از تریبون صدا و سیما هستند که در گام اول پاسخی به سؤالات افرادی چون زیباکلام و شیرزاد نداده‌اند. از جمله یکی از تشکل‌های دانشجویی خواستار حضور منتقدین مذاکرات در صدا و سیما شده است، در حالی که افراد نزدیک به همین منتقدان، زیباکلام و شیرزاد را مستحق پیگیرد قضایی می‌دانند.
اگر بحث‌های دانشگاهی در این باره سال‌ها پیش شکل گرفته بود، آیا جبهه‌هایی تا این حد متضاد در اوج مذاکرات هسته‌ای شکل می‌گرفتند؟
به گزارش «تابناک»، زیباکلام که دو ماه پیش موفق شد، محکومیت یک سال زندان به سبب مواضع قبلی خود درباره موضوع هسته‌ای را ـ که از سوی دادگاه مجرمانه تشخیص داده شده بود ـ به جزای نقدی تبدیل کند، احتمالا نگران این است که یک بار دیگر، درگیر پرونده‌ای قضایی شود. نکته جالب اینکه اگر مسئولان پرونده هسته‌ای تغییر نکرده بودند و مذاکره‌کنندگان ایرانی، همان مذاکره‌کنندگان دو سال پیش بودند، چنین وضعیتی برای زیباکلام پیش نمی‌آمد.
انتقال مذاکرات هسته‌ای از شورای امنیت ملی به وزارت خارجه در ابتدای دولت یازدهم، به همان اندازه که در شیوه و روند مذاکرات هسته‌ای تغییر ایجاد کرد، در نوع پرداختن اهالی سیاست و رسانه به مذاکرات هسته‌ای نیز تغییر پدید آورد.
پیش از آن مذاکرات هسته‌ای در سطح سیاسی، موضوعی محرمانه تلقی می‌شد و کمتر کسی در حوزه رسانه‌ای به بحث و بررسی و احیانا انتقاد از روند مذاکرات می‌پرداخت. اگر اعتراضی هم وجود داشت، مطرح نمی‌شد و بنابراین پاسخی برای آن نبود، زیرا تا سؤالی نباشد پاسخی هم وجود ندارد.
تغییر مذاکره‌کنندگان هسته‌ای، تا حد زیادی جای کسانی را که سؤالاتی درباره موضوع هسته‌ای دارند تغییر داد. عده‌ای که تا پیش از آن، هیچ نگرانی از روند مذاکرات هسته‌ای نداشتند، به دلواپسان آینده برنامه هسته‌ای تبدیل شدند و مجلس که تا خرداد ۹۲، از مذاکرات هسته‌ای تنها در حد گزارش‌های مقطعی مذاکره‌کنندگان پیشین مطلع می‌شد، اکنون خواهان آن است که ریز‌ترین محتوای مذاکرات به نتیجه نرسیده را هم بداند.
در مقابل، افرادی مانند زیباکلام، گاه حل موضوع هسته‌ای را تا حد یک وعده انتخاباتی پایین آورده و از آنجایی که آن را دارای تبعات وسیع در سیاست داخلی می‌دانند، صرف نظر از اینکه نتیجه مذاکرات چه باشد، خواهان بسته شدن هر چه سریع‌تر این پرونده هستند.
در این روند آن‌ها سؤالاتی را مطرح می‌کنند که باید سی سال، بیست سال و یا ده سال پیش می‌پرسیدند که البته برای بسیاری از آن‌ها پاسخ‌هایی قانع‌کننده نیز وجود دارد. دیر شروع شدن سؤالات زیباکلام، باعث طرح یکجانبه سؤالات شده است. پاسخ‌های متنوعی به سؤالاتی از نوع سؤالات زیباکلام در سطح دانشگاهی و در بررسی امنیت ملی وجود دارد که چون تاکنون سؤالات زیباکلام چندانی علنی نشده بود، پاسخ‌های آن نیز از افکار عمومی دور مانده است.
سؤالات امروز زیباکلام و شیرزاد شبیه سؤالات و ادعاهایی است که عده‌ای و از جمله زیباکلام دو یا سه سال پیش در باره تحولات سوریه و منطقه طرح می‌کردند.
دو سال پیش زیباکلام این سؤال را مطرح می‌کرد که چرا ایران در حال دفاع از بشار اسد است که در حال سقوط است، ولی اکنون و با گذشت دو سال معلوم شده که فرض زیباکلام مبنی بر سقوط اسد چندان هم درست نبوده است. دو سال پیش، زیباکلام تصور می‌کرد که بشار اسد در آینده سوریه نقشی ندارد، ولی اکنون حتی غربی‌ها هم پذیرفته‌اند که حداقل فعلا راه حلی بدون حضور اسد وجود ندارد.
سؤالات و ادعاهای پیشین زیباکلام درباره سوریه، دو یا سه سال پیش از این به این سبب مورد توجه قرار می‌گرفت که بسیاری از واقعیات این کشور، فرصت طرح در رسانه‌های ایران را نداشت. اگر موضوع هسته‌ای ایران نیز در چند سال گذشته، بیشتر مورد بررسی رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و شخصیت‌های سیاسی قرار می‌گرفت، سؤالات مقدماتی زیباکلام و شیرزاد در اوج مذاکرات هسته‌ای پرسیده نمی‌شدند.
حتی با وجود گشایش فعلی درباره طرح بحث‌های هسته‌ای، باز هم هیچ یک از طرفینی که در دو دوره زمانی متفاوت نسبت به روند مذاکرات هسته‌ای معترض بوده‌اند، حق چندانی برای طرف مقابل برای اعلام نظرات خود قائل نیستند.
زیباکلام و شیرزاد که خواهان به پایان رسیدن پرونده هسته‌ای با هر شرایطی هستند، به جای اینکه سؤالات خود درباره اهمیت فنی و استراتژیک مسأله هسته‌ای را از کارشناسان فنی و امور استراتژیک بپرسند، آن را در جمع دانشجویان مطرح می‌کنند. عنوان جلسه‌ای که زیباکلام و شیرزاد در آن سخنرانی کرده‌اند، «درباره یک توافق» بود، ولی آنچه بعد از این جلسه بر جای مانده، ظاهرا هیچ ربطی به توافق هسته‌ای موقت گذشته و یا توافق احتمالی آینده ندارد، بلکه تنها زیر سؤال بردن بخش‌هایی از توانایی هسته‌ای ایران است. ممکن است، حتی این دو چنین تصمیمی نداشته‌اند، ولی رسیدن به این نتیجه، نشانه این است که پرونده هسته‌ای در حال تبدیل شدن به موضوعی جناحی و سیاسی است.
همزمان منتقدان مذاکرات هسته‌ای نیز در حالی پیگیر حمله به مذاکرات از تریبون صدا و سیما هستند که در گام اول پاسخی به سؤالات افرادی چون زیباکلام و شیرزاد نداده‌اند. از جمله یکی از تشکل‌های دانشجویی خواستار حضور منتقدین مذاکرات در صدا و سیما شده است، در حالی که افراد نزدیک به همین منتقدان، زیباکلام و شیرزاد را مستحق پیگیرد قضایی می‌دانند.
اگر بحث‌های دانشگاهی در این باره سال‌ها پیش شکل گرفته بود، آیا جبهه‌هایی تا این حد متضاد در اوج مذاکرات هسته‌ای شکل می‌گرفتند؟
