آشوراده و رالی خودروهای دو دیفرانسیل هیبریدی دوستدار محیط زیست!
اصغر محمدی فاضل
دانشجویانم با این عبارت تکراری من که "هر وقت دیدی همه مثل تو فکر می کنند، نگران باش" آشنا هستند. این روزها که نام "آشوراده" زیاد تکرار می شود، حس می کنم تقریباً همه مثل هم فکر می کنیم، مثل هم حرف می زنیم، مثل هم از دولت گله می کنیم و مثل هم کمتر می گوییم: روحانی مچکریم!
همانند همه علاقه مندان به محیط زیست کشورم، گله مند هستم که چطور ممکن است امضای سازمان محیط زیست پای این توافق باشد؟ تعارف را کنار بگذاریم، تجربه نشان داده است که هرگاه در طبیعت ایران فقط اندازه یک میخ ناقابل روی دیوار که کُتی به آن آویزان شود مجوز دهید، کم کم ادعای مالکیت می کنند! کم نداریم رستوران ها و تعمیرگاه ها و فروشگاه های بین جاده ای و حاشیه مناطق حفاظت شده که از یک پیت حلبی خالی روغن و خیارشور شروع کردند و الان سرقفلی میلیاردی دارند.
با این سازوکار توسعه و این سازمان نحیف محیط زیست، شک ندارم که این اتفاق برای آشوراده و مناطق مشابه هم رخ می دهد. اول روی کاغذ یک طرح جزئی است که تاییدیه ارزیابی اثرات توسعه را هم می گیرد، با برج پرنده نگری و مسیر دوچرخه سواری و یک رستوران نُقلی شروع می شود و کم کم تله کابین و قایق موتوری و محل اقامت کارکنان و خانه سازمانی پرسنل و متل و هتل و مونوریل و شهربازی و دیوار مرگ و رالی خودروهای دودیفرانسیل هیبریدی دوستدار محیط زیست! بعد این محیط زیست است که برای وارد شدن به آشوراده باید اجازه بگیرد.
اما فارغ از علاقه و تعصب محیط زیستی، هنوز نگرانم از اینکه همه مثل هم فکر می کنیم. یک نگاه به مطبوعات و سایت ها و زبان و قلم فعالان محیط زیست نشان می دهد این روزها همه در مقابل رئیس سازمان حفاظت محیط زیست به صف ایستاده ایم. او را در این اتفاق مقصر می دانیم و از کنار ماجرا عبور می کنیم.
درک شرایط یک کشور هنوز زخمی از یک جنگ طولانی و تحریم زده خیلی پیچیده نیست. تولید نفت کم شده و قیمتش روز به روز آب می رود. دولت اصرار دارد (شاید چاره ای جز این ندارد) که از اتکا به نفت کم کند و روی ظرفیت های دیگر کشور سرمایه گذاری کند و گردشگری را به عنوان یک هدف انتخاب کرده است. ممکن است ما از این هدفگیری خوشحال نشویم اما واقعیت این است که خود ما اصرار داریم که ایران کشور «چهارفصل» است با مزایای طبیعی بی نظیر و به جای تخریب عرصه باید از ظرفیت های طبیعی بخصوص" طبیعت گردی" آن استفاده کرد، توسعه داد و اجازه داد نه فقط مردم کشورمان بلکه همه دنیا زیبایی های آن را ببینند.
حالا نتیجه این اصرار ما در نشانی دادن این همه حسن و جمال، موجب جلب خواستگار شده و از قضا یکی هم می شود آشوراده. کسانی پیدا می شوند با طرح و نقشه و عدد و رقم و ارز و ریال، ثابت می کنند که آشوراده یک چاه نفت است که اگر در اختیار گردشگری قرار بگیرد سودش برای کشور بیشتر از آن است که مثل گنج دراختیار سازمان محیط زیست بماند.
حالا کدام ما توان متقاعدکردن تصمیم گیران ارشد کشور را دارد؟ چرا هنوز بعد از این همه سال نتوانسته ایم با فعالان و نهادهای بخش گردشگری به یک زبان و شناخت مشترک برسیم؟ به زبان ساده باید اعتراف کرد هنوز نتوانسته ایم نشان دهیم که ارزش گنجینه های زیست محیطی را نمی شود با عدد و رقم اثبات کرد. نمی شود یک زیست بوم تخریب شده را مثل روز نخست احیا کرد، و خیلی نمی شودهای دیگر...
می دانم به غرور و مدرک تحصیلی خیلی از دوستانم که موهایمان را با هم در محیط زیست سفید کرده ایم برمی خورد، اما باید قبول کنیم که ما هنوز نتوانسته ایم مفاهیم بسیار ساده محیط زیست را به طیف بانفوذ که قدرت را در دست دارند منتقل کنیم. توانسته ایم؟
می دانم به غرور و مدرک تحصیلی خیلی از دوستانم که موهایمان را با هم در محیط زیست سفید کرده ایم برمی خورد، اما باید قبول کنیم که ما هنوز نتوانسته ایم مفاهیم بسیار ساده محیط زیست را به طیف بانفوذ که قدرت را در دست دارند منتقل کنیم. توانسته ایم؟
و نگرانی دیگرم اینکه اگر نوشته ها و نقدهای این چند روز را تحلیل محتوا کنیم به یک نکته جالب می رسیم؛ ما در بدنه محیط زیست آنقدر گرفتار مچگیری از هم، رو کردن سند علیه یکدیگر و تلاش برای ثابت کردن حرف خودمان و مقصر دانستن ابتکار و محمدی زاده و واعظ جوادی هستیم که یادمان می رود روی حرکت بعدی رقبا تمرکز کنیم. تا زمانی که این همه احساسی بودن، موضعگیری، مطلق نگری، سیاه و سفید دیدن و اصرار برای متهم کردن این و آن در داخل خانواده محیط زیست وجود دارد، اتفاقات بعدی یکی یکی از راه می رسند.
دیروز ابر، امروز آشوراده، و فردا پاره ای دیگر از این جسم بیمار و ما کماکان مثل هم فکر می کنیم و متن های سوزناک خواهیم نوشت و گله می کنیم که چرا هیچکس برای محیط زیست دل نمی سوزاند؟
*معاون سابق محیط طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست
منبع: زیست بوم
همانند همه علاقه مندان به محیط زیست کشورم، گله مند هستم که چطور ممکن است امضای سازمان محیط زیست پای این توافق باشد؟ تعارف را کنار بگذاریم، تجربه نشان داده است که هرگاه در طبیعت ایران فقط اندازه یک میخ ناقابل روی دیوار که کُتی به آن آویزان شود مجوز دهید، کم کم ادعای مالکیت می کنند! کم نداریم رستوران ها و تعمیرگاه ها و فروشگاه های بین جاده ای و حاشیه مناطق حفاظت شده که از یک پیت حلبی خالی روغن و خیارشور شروع کردند و الان سرقفلی میلیاردی دارند.
با این سازوکار توسعه و این سازمان نحیف محیط زیست، شک ندارم که این اتفاق برای آشوراده و مناطق مشابه هم رخ می دهد. اول روی کاغذ یک طرح جزئی است که تاییدیه ارزیابی اثرات توسعه را هم می گیرد، با برج پرنده نگری و مسیر دوچرخه سواری و یک رستوران نُقلی شروع می شود و کم کم تله کابین و قایق موتوری و محل اقامت کارکنان و خانه سازمانی پرسنل و متل و هتل و مونوریل و شهربازی و دیوار مرگ و رالی خودروهای دودیفرانسیل هیبریدی دوستدار محیط زیست! بعد این محیط زیست است که برای وارد شدن به آشوراده باید اجازه بگیرد.
اما فارغ از علاقه و تعصب محیط زیستی، هنوز نگرانم از اینکه همه مثل هم فکر می کنیم. یک نگاه به مطبوعات و سایت ها و زبان و قلم فعالان محیط زیست نشان می دهد این روزها همه در مقابل رئیس سازمان حفاظت محیط زیست به صف ایستاده ایم. او را در این اتفاق مقصر می دانیم و از کنار ماجرا عبور می کنیم.
درک شرایط یک کشور هنوز زخمی از یک جنگ طولانی و تحریم زده خیلی پیچیده نیست. تولید نفت کم شده و قیمتش روز به روز آب می رود. دولت اصرار دارد (شاید چاره ای جز این ندارد) که از اتکا به نفت کم کند و روی ظرفیت های دیگر کشور سرمایه گذاری کند و گردشگری را به عنوان یک هدف انتخاب کرده است. ممکن است ما از این هدفگیری خوشحال نشویم اما واقعیت این است که خود ما اصرار داریم که ایران کشور «چهارفصل» است با مزایای طبیعی بی نظیر و به جای تخریب عرصه باید از ظرفیت های طبیعی بخصوص" طبیعت گردی" آن استفاده کرد، توسعه داد و اجازه داد نه فقط مردم کشورمان بلکه همه دنیا زیبایی های آن را ببینند.
حالا نتیجه این اصرار ما در نشانی دادن این همه حسن و جمال، موجب جلب خواستگار شده و از قضا یکی هم می شود آشوراده. کسانی پیدا می شوند با طرح و نقشه و عدد و رقم و ارز و ریال، ثابت می کنند که آشوراده یک چاه نفت است که اگر در اختیار گردشگری قرار بگیرد سودش برای کشور بیشتر از آن است که مثل گنج دراختیار سازمان محیط زیست بماند.
حالا کدام ما توان متقاعدکردن تصمیم گیران ارشد کشور را دارد؟ چرا هنوز بعد از این همه سال نتوانسته ایم با فعالان و نهادهای بخش گردشگری به یک زبان و شناخت مشترک برسیم؟ به زبان ساده باید اعتراف کرد هنوز نتوانسته ایم نشان دهیم که ارزش گنجینه های زیست محیطی را نمی شود با عدد و رقم اثبات کرد. نمی شود یک زیست بوم تخریب شده را مثل روز نخست احیا کرد، و خیلی نمی شودهای دیگر...
می دانم به غرور و مدرک تحصیلی خیلی از دوستانم که موهایمان را با هم در محیط زیست سفید کرده ایم برمی خورد، اما باید قبول کنیم که ما هنوز نتوانسته ایم مفاهیم بسیار ساده محیط زیست را به طیف بانفوذ که قدرت را در دست دارند منتقل کنیم. توانسته ایم؟
می دانم به غرور و مدرک تحصیلی خیلی از دوستانم که موهایمان را با هم در محیط زیست سفید کرده ایم برمی خورد، اما باید قبول کنیم که ما هنوز نتوانسته ایم مفاهیم بسیار ساده محیط زیست را به طیف بانفوذ که قدرت را در دست دارند منتقل کنیم. توانسته ایم؟
و نگرانی دیگرم اینکه اگر نوشته ها و نقدهای این چند روز را تحلیل محتوا کنیم به یک نکته جالب می رسیم؛ ما در بدنه محیط زیست آنقدر گرفتار مچگیری از هم، رو کردن سند علیه یکدیگر و تلاش برای ثابت کردن حرف خودمان و مقصر دانستن ابتکار و محمدی زاده و واعظ جوادی هستیم که یادمان می رود روی حرکت بعدی رقبا تمرکز کنیم. تا زمانی که این همه احساسی بودن، موضعگیری، مطلق نگری، سیاه و سفید دیدن و اصرار برای متهم کردن این و آن در داخل خانواده محیط زیست وجود دارد، اتفاقات بعدی یکی یکی از راه می رسند.
دیروز ابر، امروز آشوراده، و فردا پاره ای دیگر از این جسم بیمار و ما کماکان مثل هم فکر می کنیم و متن های سوزناک خواهیم نوشت و گله می کنیم که چرا هیچکس برای محیط زیست دل نمی سوزاند؟
*معاون سابق محیط طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست
منبع: زیست بوم
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
بنظرم اکثر مخالفان می خواهند زمان بخرند تا بتوانند در آنجا زمین خریداری نموده و در فرصت مناسب بجمع موافقان بپیوندند و پس از اعلام منطقه توریستی با ساخت هتل و ویلا سودهای کلان ببرند از ساده اندیشی دست برداریم