9 ماه بدون سرمربی و تمرین برای تیم ملی فوتبال بانوان

کمی با خودتان فکر کنید که چگونه فدراسیون فوتبال علی کفاشیان در سال 2012 بهترین فدراسیون فوتبال آسیا لقب گرفت و یکی از تیم‌های ملی‌اش هنوز در حد تیم محلات اداره می‌شود. هر ازگاهی تشکیل می‌شود و بعد برای مدت طولانی منحل می‌شود تا در یک پروسه طولانی و عجیب و غریب برایش تصمیم بگیرند. صحبت از تیم ملی فوتبال بانوان ایران است که نزدیک به 9 ماه است که سرمربی ندارد و در بلاتکلیفی به سر می‌برد.

به گزارش تابناک، وقتی از چیزی به نام سیستم حرف می‌زنیم منظورمان مجموعه‌ای است که فارغ از بزرگ یا کوچک بودنش همه اجزای آن با هم کار کنند و به پیش بروند. ورزشکاری را تصور کنید که برای امادگی برنی فقط روی ماهیچه‌های یک دستش کار کند. تصور هیکلی که یک نیمه ان ورزیده و عضلانی است و نیمه دیگر شل و آویزان چندان تصور جذابی نیست. این حکایت فوتبال این روزهای ماست که به مدد مدیریت عجیب علی کفاشیان این روزها حال روزی بدتر از این دارد. فدراسیون فوتبالی که هنگام جذب بودجه از دولت و وزارت ورزش مدام پای این مسئله را به میان می‌کشد که ما بیش از 10 تیم ملی را به هزینه‌های سرسام‌آوری ساماندهی می‌کنیم و وقتی وارد جزئیات کارش می‌شویم می‌بینیم که یک تیم ملی نزدیک به یک سال است که وضعیتی شبیه به یک تیم منحل شده را دارد. فدراسیونی که تنها ویترینی که دارد کارلوس کی‌روش و تیم‌اش است که آن هم تنها با قهرمانی در آسیا می‌تواند به داد  کفاشیان برسد.

اگرچه این روزها همچنان گزینه‌هایی برای سرمربیگری تیم ملی بانوان کشورمان معرفی می‌شوند اما این تیم نزدیک به نه ماه است که سرمربی ندارد و چیزی بیشتر از این زمان را هم رنگ اردو به خود ندیده است. اخرین اتفاق خوب در حوزه تیم ملی فوتبال بانوان کشورمان حضور هلنا کاستای پرتغالی در راس تیم ملی کشورمان بود که اگرچه با موج مربی‌های پرتغالی که با کی‌روش به فوتبال ایران وارد شدند به ایران امد اما مربی خوب و عنوان داری بود و می‌شد امید داشت  با حضور او تیم ملی فوتبال بانوان ایران تکانی بخورد و تحولی را تجربه کند. اما تیم ملی بانوان و کاستا علی‌رغم نتایج خوب اولیه به خاطر اینکه در رقابت‌های قهرمانی آسیا و انتخابی جام جهانی در دور اول با نتایج ضعیف خذف شدند بار دیگر به سایه بازگشتند تا مربی پرتغالی تیم ملی به بهانه بیماری مادرش تابستان سال گذشته از تهران برود و بعهدها برای اولین بار سر از نیمکت یک تیم حرفه‌ای مردان در فوتبال فرانسه در بیاورد.

تجربه‌های همین سه سال گذشته نشان می‌دهد که فرآیند انتخاب سرمربی تیم ملی بانوان یکی از کارهای سخت و زمان‌بر برای مدیران فدراسیون فوتبال است. چرا که بعد از اینکه آن‌ها در یک پروسه طولانی و طاقت‌فرسا کاستا را انتخاب کردند با همین الگوریتم مربی بعدی را هم انتخاب کردند. مربی که که البته حضورش روی نیمکت چندان به طول نینجامید. بعد از رفتن کاستا دوباره گمانه زنی ها آغاز شد و این بار مریم ایراندوست که مدیر فنی تیم ملی در زمان کاستا بود به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد اما حضور دوباره او دیری نپایید و در 13 اسفند سال گذشته او به دلیل نداشتن برنامه فدراسیون برای تیم‌های ملی بانوان از سمت خود کناره گیری کرد. دلیلی که به نظر منطقی می‌آمد چرا که رقابت‌های فوتبال قهرمانی بانوان غرب آسیا به تعویق افتاد و فدراسیون هم به مانند قبل برنامه خاصی را برای تیم های بانوان در نظر نداشت. تیم ملی بانوان هیچگونه تمرین و اردویی نداشت و می‌توان گفت تیم ملی در کار نبود که ایراندوست سرمربی آن باشد و از سمتش استعفا دهد.

تیم ملی بانوان کشورمان بعد از رفتن ایراندوست تا کنون بدون سرمربی و بدون حتی یک جلسه تمرینی، بدون برنامهف بدون مسابقه دوستانه و بدون هیچ فعالیتی که نشانی از حیات در آن دیده شود روزگار گزرانده است. علت اصلی آن هم البته به سطوح مدیریتی فدراسیون فوتبال باز می‌گردد. جایی که علی کفاشیان گویا چندان اعتقادی به این تیم ندارد و برایش تنها جام‌ملت‌ها و تیم ملی بزرگسالانی اهمیت دارد که با قهرمانی می‌توانند او را از گرداب اتفاقات این فدراسیون نجات دهند. علی کفاشیان که یکبار در برنامه نود صراحتا اعلام کرده بود که حتی قلبا راضی به نگهداشتن کارلوس کی‌روش نیست در این روزها اثبات کرده که به دلیل مسائل مالی چندان علاقه‌ای به انتخاب سرمربی خارجی ندارد و برای همین هم گزینه‌های آلمانی و هلندی و ایتالیایی که برای تیم ملی بانوان معرفی می‌شوند یکی یکی رد می‌شوند. از سوی دیگر گویا فریده شجاعی نایب رییس بانوان فدراسیون فوتبال هم در این حوزه چندان از قدرت و انگیزه لازم برای سروسامان دادن به اوضاع برخوردار نیست و البته رئیس فدراسین هم به او چنین وجاهتی را نمی‌دهد که تصمیم‌گیرنده اصلی باشد.