به یاد استاد
جعفر سطوتی
هرچند خبر ارتحال آیت‌الله مهدوی کنی، موجب تأثر و اندوه عمومی شده است و علما و فقها و چهره‌های شاخص علم و سیاست از همه جناح‌ها و گرایش‌های فکری و سیاسی در ذکر مناقب و سجایای اخلاقی ایشان حق سخن را بجا آورده‌اند؛ اما تأثر و اندوهی که در دل هزاران شاگرد ایشان نشسته، امری بس شگفت و کم نظیر است.
عشق و علاقه و دلبستگی خاصی که دانشجویان و فارغ‌التحصیلان دانشگاه امام صادق (ع) به این چهره روحانی، علمی، سیاسی و اخلاقی دارند، به گونه‌ای نمایان است که این نوع علقه استاد و شاگردی را از موارد مشابه ممتاز ساخته است. اگر ادعا شود که شاگردان آیت‌الله چه در دانشگاه و چه در مدرسه مروی ایشان را همچون پدر دوست می‌دارند و تعلق عاطفی عمیق به وی دارند، ادعای گزافی نیست؛ اما رمز این دلبستگی و محبت عمیق چیست؟
شاید فضائلی همچون ساده زیستی، مهربانی، دلسوزی پدرانه، جوان‌باوری و خیرخواهی و در عین حال اقتدار، صلابت، شکوه و فرّه‌مندی و جذبه‌ای که خداوند در این مرد روحانی قرا‌ر داده بود برای همه مردم قابل مشاهده نبوده باشد؛ اما همین فضائل برای جمعی محدود از فرزندان همین ملت که نزدیک شش سال از زندگی خود را در همنشیی و معاشرت با استادشان گذرانده‌اند و بعینه شاهد اخلاق و رفتار وی بوده‌اند با تمام وجود قابل درک بوده باشد.
هرگز فراموش نخواهیم کرد که استاد در آغاز هر سال تحصیلی شاگردان جوانش را به تزکیه و تهذیب نفس در دوره جوانی دعوت می‌کرد و یادآور می‌‌شد که اگز تزکیه نباشد، متشرع هم که باشید، انحراف و فساد در کمین شماست. البته طبیعی است که شناخت نسل جوان امروز از شخصیت آیت‌الله ناقص باشد، چرا که این امکان برایشان فراهم نبوده که از نزدیک شاهد اعتبار و جایگاه معنوی و سیاسی و مرجعیت ایشان در حل اختلاف بین نیروهای انقلاب باشند.
حاج آقا مهدوی با انصاف و عقلانیت و اعتدالی که در عالم سیاست رعایت می‌کردند، تحسین بسیاری از رهبران احزاب و گروه‌ها و حتی رقبای سیاسی را برمی‌انگیخت. شاگردان استاد در دوران تحصیل شبانه روزی خود در دانشگاه خاطرات بسیاری از نقش وی در رویدادهای سیاسی دارند و هرگز بین اظهارات و عملکرد ایشان تعارضی ندیدند.
وقتی استاد وظیفه خود را حراست و حفاظت از جمهوری اسلامی می‌دانست، عمل و رفتار ایشان که همواره مخالف تندروی‌های سیاسی، حافظ اتحاد بین نیروهای انقلاب و مؤید اعتدال و انصاف در عالم سیاست بود از نگاه تیزبین جوانان دانشجو و طلبه پنهان نمی‌ماند.
حال جا دارد یاد و نامش را نکو بداریم و بگوییم که دلتنگ آن روزهایی هستیم که آن طور که باید و شاید قدرش را ندانستیم. ای استاد عزیز و ای پدر مهربان! ای مبارز ثابت قدم و سیاستمدار صادق، هرچند شما فرزندان و دوستداران و یاران انقلابی خود را ترک کردید، بدانید یاد و خاطر شما در فضای جامعه روحانیت مبارز، دانشگاه امام صادق (ع)، حوزه علمیه مروی و مجلس خبرگان رهبری همیشه ماندگار خواهد ماند و پند‌ها و اندرزهای شما همواره در گوش شاگردان و دوستان شما طنین انداز خواهد بود.
این آرزو ماست که بتوانیم آرمان‌های انقلاب را که آرمان‌های شما بود، پاس بداریم و درس‌های شما که درس صداقت، انصاف، اعتدال، تواضع، اخلاص، مردم‌داری و ولایتمداری بود، فراموش نکرده و بدان ملتزم باشیم.
روحت شاد و یادت ماندگار!
عشق و علاقه و دلبستگی خاصی که دانشجویان و فارغ‌التحصیلان دانشگاه امام صادق (ع) به این چهره روحانی، علمی، سیاسی و اخلاقی دارند، به گونه‌ای نمایان است که این نوع علقه استاد و شاگردی را از موارد مشابه ممتاز ساخته است. اگر ادعا شود که شاگردان آیت‌الله چه در دانشگاه و چه در مدرسه مروی ایشان را همچون پدر دوست می‌دارند و تعلق عاطفی عمیق به وی دارند، ادعای گزافی نیست؛ اما رمز این دلبستگی و محبت عمیق چیست؟
شاید فضائلی همچون ساده زیستی، مهربانی، دلسوزی پدرانه، جوان‌باوری و خیرخواهی و در عین حال اقتدار، صلابت، شکوه و فرّه‌مندی و جذبه‌ای که خداوند در این مرد روحانی قرا‌ر داده بود برای همه مردم قابل مشاهده نبوده باشد؛ اما همین فضائل برای جمعی محدود از فرزندان همین ملت که نزدیک شش سال از زندگی خود را در همنشیی و معاشرت با استادشان گذرانده‌اند و بعینه شاهد اخلاق و رفتار وی بوده‌اند با تمام وجود قابل درک بوده باشد.
هرگز فراموش نخواهیم کرد که استاد در آغاز هر سال تحصیلی شاگردان جوانش را به تزکیه و تهذیب نفس در دوره جوانی دعوت می‌کرد و یادآور می‌‌شد که اگز تزکیه نباشد، متشرع هم که باشید، انحراف و فساد در کمین شماست. البته طبیعی است که شناخت نسل جوان امروز از شخصیت آیت‌الله ناقص باشد، چرا که این امکان برایشان فراهم نبوده که از نزدیک شاهد اعتبار و جایگاه معنوی و سیاسی و مرجعیت ایشان در حل اختلاف بین نیروهای انقلاب باشند.
حاج آقا مهدوی با انصاف و عقلانیت و اعتدالی که در عالم سیاست رعایت می‌کردند، تحسین بسیاری از رهبران احزاب و گروه‌ها و حتی رقبای سیاسی را برمی‌انگیخت. شاگردان استاد در دوران تحصیل شبانه روزی خود در دانشگاه خاطرات بسیاری از نقش وی در رویدادهای سیاسی دارند و هرگز بین اظهارات و عملکرد ایشان تعارضی ندیدند.
وقتی استاد وظیفه خود را حراست و حفاظت از جمهوری اسلامی می‌دانست، عمل و رفتار ایشان که همواره مخالف تندروی‌های سیاسی، حافظ اتحاد بین نیروهای انقلاب و مؤید اعتدال و انصاف در عالم سیاست بود از نگاه تیزبین جوانان دانشجو و طلبه پنهان نمی‌ماند.
حال جا دارد یاد و نامش را نکو بداریم و بگوییم که دلتنگ آن روزهایی هستیم که آن طور که باید و شاید قدرش را ندانستیم. ای استاد عزیز و ای پدر مهربان! ای مبارز ثابت قدم و سیاستمدار صادق، هرچند شما فرزندان و دوستداران و یاران انقلابی خود را ترک کردید، بدانید یاد و خاطر شما در فضای جامعه روحانیت مبارز، دانشگاه امام صادق (ع)، حوزه علمیه مروی و مجلس خبرگان رهبری همیشه ماندگار خواهد ماند و پند‌ها و اندرزهای شما همواره در گوش شاگردان و دوستان شما طنین انداز خواهد بود.
این آرزو ماست که بتوانیم آرمان‌های انقلاب را که آرمان‌های شما بود، پاس بداریم و درس‌های شما که درس صداقت، انصاف، اعتدال، تواضع، اخلاص، مردم‌داری و ولایتمداری بود، فراموش نکرده و بدان ملتزم باشیم.
روحت شاد و یادت ماندگار!
