گنبد بزرگ آسمان بر فراز قبر امام مظلوم شیعیان + ویدئو

پهنه تلخِ فراق، چشمانِ ناشکیبِ دنیا را پُر کرده است. لب‌ها می‌لرزند تا مگر گوشه‌ای از کلمات سوزان درون را بیرون بریزند. چشم‌ها می‌گریند، بلکه از دریای غم‌های سینه، کاسته شود و حقیقتِ بهشت، چقدر به اشک‌های ما نزدیک شده است! مدینه هم با بقیع‌هایی که از شعرهایِ ماه می‌تراود، هم ناله شده است.

تمامِ دو بیتی‌هایِ بر زبان نیامده، مهمانِ این فراقِ جانسوزند. فرازهایِ غنیِ مفاتیح، داغدارِ این غیابِ جانْکاهند. غروب، گویا سوگند یاد کرده که ما را تا همیشه به یادِ این هجرِ گلگون بیندازد. شهادت امام محمد باقر (ع) و فرصت‌ها از بقیع می‌گویند و طلایی می‌شوند؛ مثل گنبدی که آنجا نیست. خاک بقیع، همیشه در رنگِ مظلومیتِ خود پنهان بوده است.

سینه این خاک، چگونه توانسته است، سینه شکافنده دانش را در بر بگیرد؟ آری! گنبدی بزرگ‌تر از آسمان نیست که رویِ این خاک گذاشته شود. آسمان، مستقیم از صفایِ این خاک توشه برمی‌دارد. آسمانِ بقیع می‌بیند که تسلای خاطر ما، دستانِ عادل خدا و چشمان آینده‌نگرِ اوست.

مصیبت زدگی اما تا آنجاست که افراشتگی پرچم‌های عزا در قله‌هایِ رفیع بندگی، طبع شاعران را به خون نشانده ‌و کور باد چشمِ فرومایگان که این سیاه جامگی، روشن از پویایی و تعالی است و زیر پوستِ این کلماتِ سیاه پوش، نشانه‌های ارادت و شفاعت رفته است.

حیات شکافنده معصوم علوم

امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه غره ماه رجب یا سوم ماه صفر سال ۵۷ هجری یا به روایتی دیگر سال ۵۶ هجری، در مدینه به دنیا آمد و در روز دوشنبه هفتم ذی حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال ۱۱۴ هجری، در‌‌ همان شهر بدرود حیات گفت.

بنابراین، آن حضرت ۵۷ سال در این جهان زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین (ع) و پس از وی ۳۵ سال با پدرش زندگی کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد. بنا به روایتی که در کافی از قول امام صادق (ع) نقل شده‌، وی نوزده سال و دو ماه بیش از پدرش زیسته ‌و در همین دوران، امامت شیعیان را عهده‌دار بوده است.


امام باقر (ع) در مدت امامت خود، چند صباحی از خلافت ولید بن عبد‌الملک و نیز خلافت سلیمان بن عبد الملک و عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک را درک کرد و سرانجام در روزگار خلافت هشام بن عبد الملک وفات یافت. در کتاب اعلام الوری نیز همین قول آمده که با آنچه بعدا خواهیم گفت، درست می‌نماید.

ابن شهر آشوب در مناقب نوشته است: آن حضرت در سال ۱۱۴ هجری، در ‌۵۷ سالگی زندگی را بدرود گفته که از این مدت سه یا چهار سال را در جوار جد بزرگوارش امام حسین (ع) و ۳۴ سال و ده ماه یا ۳۹ سال با پدرش و ۱۹ یا مطابق قول دیگر ۱۸ سال پس از پدرش زیسته است که همین مدت دوره امامت آن حضرت به شمار می‌رود.

امام باقر (ع) در طول سال‌هایی که امامت شیعیان را عهده‌دار بود، دوران خلافت ولید بن یزید و سلیمان و عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک و برادرش، هشام، و ولید بن یزید و برادرش. ابراهیم‌ را درک کرد و در اوایل خلافت ابراهیم‌‌ رحلت یافت. ابو جعفر بن بابویه گوید که ابراهیم بن ولید بن یزید، امام باقر (ع) را مسموم ساخت.

در دو نسخه‌ای که از این کتاب در دسترس بود، همین مطلب به چشم می‌خورد، ولی در این گفته از جانب ابن شهر آشوب یا نساخ و یا هر دو سهوی رخ داده که از دید آگاهان پوشیده نیست. چون در میان خلفای یاد شده تنها یک تن به نام ولید بن یزید بوده و این‌‌ همان کسی است که نامش در پایان عبارت ذکر شده است.

علاوه بر این هشام در سال ۱۲۵ هجری، وفات یافت و پس از او ابراهیم به خلافت رسید که او هم در سال ۱۲۷ هجری، کشته شد و اگر امام باقر (ع) در سال ۱۱۴ هجری، وفات یافته باشد، چنان که ابن شهر آشوب نیز همین سخن را می‌گوید، می‌توان به آسانی پی برد که وفات آن حضرت در زمان خلافت هشام روی داده است نه ابراهیم.

در کتاب کشف الغمة آمده است: محمد بن عمرو می‌گوید، بنا بر روایتی که در دست ماست آن حضرت در سال ۱۱۷ هجری، وفات یافت و دیگران تاریخ رحلت آن حضرت را در سال ۱۱۸ هجری‌ ذکر کرده‌اند.

دستاوردهای برجسته شیعه در دوران امام باقر

بدون شک زندگى امامان ـ علیهم‎السلام ـ دستاوردهاى ارزشمند و والایى ‌براى بشریت به دنبال داشته ‌که آگاهى و شناخت از آن و بیان و به رشته تحریر درآوردنش، ناممکن است و به قول معروف، آب دریا را اگر نتوان کشید، پس به قدر تشنگى باید چشید. بخشى از دستاوردهاى امام محمد باقر ـ علیه‎السلام ـ را این چنین مى‏‌‎توان ذکر کرد؛

۱ ـ تحکیم مبانى اعتقادى شیعه،
۲ ـ اقدام به تصحیح باورهاى ‌نادرست که در عقاید مسلمانان راه یافته بود و نقد و زیر سؤال بردن اندیشه‏هاى انحرافى و خرافات وارده در جامعه اسلامى،
۳ ـ گسترش و سرعت بخشى به فرهنگ فقهى اسلام و احکام شریعت،
۴ ـ اصلاح روش‎هاى اجتهاد و استنباط احکام دینى و مبارزه‏‌ سرسخت با روش‎هاى نادرست،
۵ ـ پرداختن به تربیت شاگردانى که بتوانند در مباحث فقه و کلام و اخلاق و مسائل اجتماعى اظهار نظر نموده و صاحب نظر و صاحب رأى ‌و از کارآمدى لازم برخوردار باشند،
۶ ـ هدایت و رهبرى شیعه در راه‏یابى به اندیشه‌‏هاى ناب اسلامى و احیاى اسلام ناب محمدى ـ ‏صلى الله علیه و آله‌،
۷ ـ و حفظ و حراست از جمعیت و سازمان و تشکیلات شیعه از خطر فنا و نابودى، چرا که حاکمان اموى در صدد انهدام کامل شیعه و حذف تشیع از تاریخ بودند.

چگونگی شهادت

هشام، خلیفه و حاکم زمانِ امام باقر ـ علیه‌‏السلام ـ، یکی از نزدیکانش را مأمور کرد تا امام باقر ـ علیه‌‏السلام ـ را شهید کند. آن مرد بدکار هم حضرت باقر ـ علیه‌‏السلام ـ را مسموم کرد و باعث شد تا امام، در ‌دوشنبه هفتم ذی حجه سال ۱۱۴ هجری، در شهر مدینه به شهادت رسید. آن حضرت ۵۷ سال در این جهان زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین ـ علیه السلام ـ و پس از وی ۳۵ سال با پدرش زندگی کرد و ۱۸ سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد.

مرقد مطهر امام باقر ـ علیه السلام

قبر نورانی حضرت باقر (ع) در کشور عربستان و در شهر مدینه در قبرستان بقیع قرار دارد. هر سال، حاجیان زیادی در این قبرستان، بر سر مزار چهار امام غریبی که آنجا دفن شده‌اند، حاضر می‌شوند. امام حسن مجتبی (ع)، امام سجاد (ع)، امام باقر ‌‌و امام صادق (ع) چهار امامی هستند که در کنار هم و در قبرستان بقیع دفن ‌شده‌اند.