تجرد یا تأهل؛ مسئله این است

ازدواج برای دختری به سن و سالِ من و چند سال بزرگ تر از من، داشتن یک همراه است؛ کسی که بیاید و بشود همسفر زندگی ات؛ کسی که کارهایی را که تا به حال انجام نداده ای یا تنهایی نتوانسته ای از پسش بربیایی را با او انجام دهی؛ کسی که بتواند تو را و آرزوهایت را درک کند؛ هم آرزویت شود حتی؛ وقتِ دلتنگی های لوس و دخترانه ات کنارت باشد و آرامت کند؛ امیدی باشد برای ادامه دادن؛ یک دوستِ خوب برای کشف دنیا؛ در این گیرودار اکتشافات هم چیزهایی هست که از او یاد می گیری و چیزهایی هم به او یاد می دهی؛ یک هم آرزو؛ هم آرمان؛ هم پیمان؛ دخترها در این سن و سال به دنبال عشق می گردند و عشق را حلال همه مشکلات می دانند...

اما از یک سنی به بعد، که بسته به خانواده و شهر و فرهنگ متفاوت است، ازدواج رنگِ دیگری به خودش می گیزد؛ همسر نقش دهان بندی را دارد که بر دهانِ خاله و خان باجی ها می بندی؛ نقش یک بانک را دارد که دیگر خرجت روی دوش خانواده ات نباشد؛ نقش کسی که از تنهایی و فقط از تنهایی بیرونت بیاورد؛ نه بیشتر؛ آخر زنِ تنها در جامعه برای زنان رقیب و برای مردان نمی دانم چیست؛ کسی که کمی امنیتت را افزایش می دهد؛ دیگر آرامش، همسفر بودن، هم آرمان بودن و چیزهایی از این دست معنایی ندارند؛ یک هم خانه داری که خب بر طبق عادت دوستش هم داری؛ آدم ها موجوداتی وابسته اند دیگر...

به نظرم آن ازدواجی که در اسلام سفارش شده و دین را کامل می کند، فقط و فقط دسته اول است؛ که کسی را وارد زندگی ات می کنی که بهتر از قبل زندگی کنی؛ نه این که زندگی عادی ات را این بار با شیوه ای دیگر ادامه دهی؛ من این طور فکر می کنم...

راضیه/ وبلاگ دریاهنگ