ما نقدی به ادبیات روز گذشته رئیس‌جمهور نداریم!
می‌توان حدس زد وقتی امور مربوط به پرونده هسته‌ای چه در حوزه حمایت رهبر انقلاب و سران قوا و ساختارهای تأثیر‌گذار روند معمولی دارد، رفت و آمد اعضای تیم هسته‌ای و تعامل آنان با مجلس طبیعی انجام می‌شود، نشریات مخالف و موافق نیز هر کدام به وسعت مخاطبان خود به این موضوع می‌پردازند، حمله رئیس‌جمهور به منتقدان در چنین زمانی را باید در جاهای دیگر ریشه‌یابی کرد.
ما نقدی به ادبیات روز گذشته رئیس جمهور نداریم، ادبیات هر شخص و به ویژه رئیس جمهور مختص اوست که در زمان و به درازای یک عمر فعالیت فردی و اجتماعی پدیده آمده است و با گفتن این رسانه و آن رسانه هم تغییری در آن رخ نخواهد داد؛ چه اینکه ادبیات رئیس جمهور پیشین با نقدهای فراوان بر ادبیاتش تغییری صورت نگرفت. اما اینکه سخنان روز گذشته روحانی در راهبرد نظام مبنی بر پیگیری مذاکرات در عین حفظ منفعت ملی ایرانیان، تأثیر مثبت داشته است یا خیر، باید سخن گفت، به ویژه آنکه رهبری نظام، سران قوا، شخصیت‌های تأثیر‌گذار نظام، تا کنون از تیم مذاکراتی دفاع کرده و در این میان کم نگذاشته‌اند و انتقادات موجود که عموما در میان برخی از محافل دانشگاهی، اعتقادی و برخی از نمایندگان مجلس هم صورت می‌پذیرد هم طبیعت کنش سیاسی است.
وقتی رهبری نظام، سران قوا و همچنین شخصیت‌های تأثیر گذار نظام از مذاکرات هسته‌ای و استراتژی دولت در این مذاکرات حمایت می‌کنند و اصولا هم اینان هستند که با کمک به دولت راهبرد هسته‌ای کشور را تنظیم می‌کنند، حمله آنچنانی به مخالفان دولت که وجودشان طبیعی است، چه کمکی به تیم مذاکراتی ایران خواهد کرد؟ آیا جز این است که منتقدان را با اتخاذ ادبیات هجومی بیشتر تشویق خواهد کرد؟ جز این است که حاشیه را برای تیم مذاکراتی ایران بیشتر خواهد کرد؟ اگر بپذیریم این موضع‌گیری کمکی به تیم هسته‌ای نمی‌کند و فقط ادبیات صاحب منصبان و منتقدان را تند‌تر و خشن‌تر خواهد کرد، چه ضرورتی به گفتن بود؟
دوم آنکه عرصه ریاست جمهوری، عرصه مسئولیت است و پاسخگویی. وقتی کسی خود را نفر دوم مملکت بر اساس قانون اساسی می‌خواند و بر اساس همان قانون اساسی حکم می‌راند، مسئولیت هم دارد و باید پاسخگو باشد. شاید سال‌های سال حضور در شورای امنیت ملی و ارتباط نداشتن مستقیم با افکار عمومی، این ذهنیت را پدید آورده که کسی نباید حق نگرانی داشته باشد؛ اگر قرار است کسی دل نگران باشد ما دل نگرانیم و اگر بناست دل آرام باشیم ما باید دل آرام باشیم.
و سوم اینکه اگر رئیس جمهور ایران مکالمات سناتور منندز، سناتور جمهوری خواه آمریکایی را با وندی شرمن مذاکره کننده آمریکایی دیده و شنیده باشد، تصدیق خواهد کرد که سناتور منندز به گونه‌ای شرمن را در مورد مذاکره با ایران به چالش می‌کشد که هیچ گاه منتقدان ایرانی چنین جسارت و جراتی را ندارند. حال آنکه رئیس جمهور آمریکا مندز را آن گونه که رئیس‌جمهور ما مخالفان را خطاب می‌کند، نمی‌خواند.
چهارم اینکه تلاش می‌شود اینگونه القا شود که منتقدان فقط در مسأله هسته‌ای انتقاد می‌کنند و در این حوزه به آنان حمله می‌شود. در حالی که رئیس جمهور چه بخواهد و چه نخواهد مسأله معیشت مردم و گرانی‌ها و عدم اشتغال هنوز در صدر انتقادات قرار دارد. مگر می‌شود گرانی‌های این روز‌ها را انکار و انتقاد منتقدان را همواره به مسأله هسته‌ای منتقل کرد و هم برای مذاکرات هزینه به بار آورد و هم بخش‌های دیگر انتقادات را نادیده گرفت.
یک فرایند دمکراتیک ایجاب می‌کند که موضوعات مرتبط با منفعت ملی و راهبردهای آن، در دولتی که منتخب مردم است و بر اساس مسئولیت‌های سایر ارکان بر اساس قانون تعیین و در رفت و آمدهای دمکراتیک همان ساختار‌ها حک و اصلاح شود و مطبوعات مخالف و موافق هم حسب کارکردشان موضوع را برای افکار عمومی تشریح کنند و اتفاقا این روند در مورد موضوع هسته‌ای کشور هم در جریان است و روند غیر معمولی در این میان دیده نمی‌شود.
لذا می‌توان حدس زد وقتی امور مربوط به پرونده هسته‌ای چه در حوزه حمایت رهبر انقلاب و سران قوا و ساختارهای تأثیر‌گذار روند معمولی دارد، رفت و آمد اعضای تیم هسته‌ای و تعامل آنان با مجلس طبیعی انجام می‌شود، نشریات مخالف و موافق نیز هر کدام به وسعت مخاطبان خود به این موضوع می‌پردازند، حمله رئیس‌جمهور به منتقدان در چنین زمانی را باید در جاهای دیگر ریشه‌یابی کرد.
