سفیران دیپلماسی عمومی فلسطین
سید صاحب صادقی
فلسطین نه وزارت خارجه ای دارد نه اداره دیپلماسی عمومی و نه حتی سازمان های مردم نهادی که یارای فعالیت فرهنگی بین المللی داشته باشند. آنان نه دلار دارند نه تحصیل کرده های مسلط به زبان های زنده دنیا و نه حتی ساختمانی برای فعالیت خارجی. اکثر آنها حتی چیزی از دیپلماسی عمومی، دیپلماسی فرهنگی و دیپلماسی رسانه ای نشنیده و نمیدانند.
هیچ وقت آنچنان توانمند نبوده اند که یک تور موسیقی، تور فیلم و حتی تور سخنرانی به ملل دیگر اعزام کنند. هرگز دانشگاه های پولداری نداشتند که دانشجویان خارجی را جذب و بورس کنند. حتی انقدر توانمند نبودند که دانشجویان فلسطینی را در دانشگاه های خارجی بورس کنند. آنها رسانه های قدرتمند و پولداری که برنامه های گسترده ای برای مخاطبان خود پوشش دهند هرگز نداشته و ندیده اند. آنها فلسطینی اند! حتی اگر یارای این دیپلماسی را داشتند اجازه آن را هرگز نیافتند!
لازم نیست مسلمان باشی تا از عمق جنایات صورت گرفته علیه شهروندان غزه آنچنان خشمگین شوی که در توئیتر و فیس بوک و شبکه های اجتماعی و دنیای پهناور وبلاگ های شهروندنگار مطلبی در حقانیت فلسطین و جنایت اسرائیل برای مخاطبان و نزدیکانت بنویسی. تعداد این افراد زیاد است. از مسلمان گرفته تا مسیحی و حتی یهودی. همه دیپلماسی عمومی فلسطین را ترویج می دهند. سفیران دیپلماسی عمومی فلسطین همه این مردمانی هستند که اکنون در همه جای دنیا مستقر هستند. مردمی که شاید در طول عمر زندگیشان اهمیت چندانی به اتفاقات سیاسی و نظامی جغرافیای اطرافشان نداده باشند اما با حساسیت زیاد سرنوشت قوم سکنی گزیده در "ارض مقدس" را، مظلومیتش و شجاعتش را در پهنه دنیای کوچک زندگی و ارتباطاتشان اشتراک گذاری می کنند.
برای آنها اسرائیل یک موجودیت شکست خورده محسوب می شود که اکنون در همه جای دنیا لقب برازنده رژیم کودک کش را یدک می کشد. برخی از سیاستمداران اسرائلی تنها چند ساعت پس از آغاز جنگ غزه به نتانیاهو هشدار داده بودند که "روزهای پیش رو بسیار وحشتناک خواهد بود؛ نه از دیواره ها و تونل های غزه بلکه از کف خیابان شهرهای کشورهای غربی و شرقی باید هراسید! عاقلانه است تا دیر نشود این جنگ را به پایان برسانید." آنها می دانستند و از تجربه جنگ های پیشین آموخته بودند که دیپلماسی عمومی قدرتمند فلسطین کار دستشان خواهد داد.
شاید صحنه بغض کریستوفر گانس، سخنگوی آژانس کار و امداد سازمان ملل متحد هنگام مصاحبه با شبکه الجزیره انگلیسی به روشنی آن "روزهای وحشتناک" را برای نتانیاهو و اطرافیانش ترسیم کرده باشد؛ بغضی که شباهت بسیاری به نگاه های پر عمق راشل کوری زیر بلدوزرهای اسرائیلی داشت. وقتی پرچم فلسطین بر دیوار ساختمان شهرداری لندن به اهتزاز درآمد، شهروندان اکثر شهرهای دنیا با احترام و افتخار نماد های فلسطین را در تظاهرات هایشان با خود حمل می کردند و پرچم اسرائیل برای نخستین بار در خاک ایالات متحده به آتش کشیده شد، معنای هشدار آن سیاستمدار اسرائیلی به نتانیاهو بیشتر فهمیده شد. عمق فاجعه برای اسرائیل هنگامی رخ داد که کمپین های بین المللی هنرمندان و بازیکنان مشهور دنیا در حمایت از فلسطین به راه انداخته شد و سراسر فضای مجازی را در بر گرفت.
از مسی و رونالدو گرفته تا ریحانا و شکیرا و بازیگران هالییودی چون سلنا گومز، جان استوارت، راب اشنایدر، روزی ادانل، میا فاررو، مارک روفالو، جان کیوساک، آنتونی بوردین، جاناتان دمی و.. همه به سفیران دیپلماسی عمومی فلسطین تبدیل شدند که ناله های کودکان غزه را به گوش همه دنیا رساندند.
شهروند بلغاری که بر درب ورودی رستوران کوچک خود ورود سگ را آزاد اما ورود یهودی را منع کرده بود، تظاهرات خشم فرانسویان که به کنیسه یهودیان حمله کرده بودند و آنجا را آتش زدند، برپایی موج یهود ستیزی در خیابان های کاراکاس، بوینس آیرس، ریودو ژانیرو، بولیوی و.. و خشونت های پراکنده علیه آنان و حتی گزارش هایی که از برانگیخته شدن نفرت عمومی نسبت به یهودیان نیویورک مخابره شده است، اگر چه مایه تاسف است اما همه بازخورد باران آتش در خانه ها و خیابان های غزه است که کف خیابان شهر های مختلف دنیا را اینچنین شورانده است و البته تازه اینجا بود که دنیا بیشتر در خصوص دیپلماسی عمومی قدرتمند فلسطین فهمید.
نه امکانات مادی، نه منابع انسانی و نه حتی پول هیچ نقشی در این دیپلماسی قدرتمند نداشت! این تنها مظلومیت تاریخی یک ملت بود که نیروی محرکه ای برای انگیزش میلیون ها انسان سراسر دنیا در حمایت از فلسطین بی خانه شد. این مظلومیت تاریخی به همان اندازه که ظلم به سویشان روا داشته است، احساسات و عواطف انسان دوستانه بسیاری از مردم دنیا را نصیبشان ساخته است. کار به جایی رسید که "یوسی ورتر" ستون نویس سیاسی روزنامه صهیونیستی ها آرتس می‌گوید: «اکنون که او «نتانیاهو» را در تلوزیون می‌بینم، می‌بینم که خموده است » و مایکل اورن سفیر سابق اسرائیل در آمریکا به یک ضرب المثل عبری اشاره کرده و از سر ناامیدی می گوید: «اگر به هر صورت تحت فشار شدید و انتقاد هستیم، همان بهتر که حداقل کار را تمام کنیم»
حتی اگر مشوق هایی چون بورس تحصیلی برای مدافعان اسرائیل در فضای مجازی در نظر گرفته شود و یا بازیگران و هنرمندان مشهور دنیا را برای قطع حمایت از فلسطین تحت فشار قرار دهند و یا حتی برای هر لایک و پست و کامنت دلار خرج کنند، کسی باور نمی کند که فلسطین شکست خورده است. حتی یک نفر هم پیدا نخواهد شد که دیپلماسی عمومی اسرائیل را موفقیت آمیز بداند. برای همه ملاک موفقیت دیپلماسی عمومی استیلای اذهان و افکار عمومی دنیاست که اکنون در تسخیر غزه و فلسطین است.
