غزه، مظلومیت به تاراج رفته
مرتضی طیبی
نخست؛
مسلمانان با جمعیت بالای یک و نیم میلیاردی (حدود ۲۱ درصد جمعیت جهان) و داشتن ۷۰ درصد منابع انرژی دنیا و ۴۰ درصد صادرات مواد خام و برخورداری از مناطق مهم و استراتژیک جهانی مانند تنگه هرمز، کانال سوئز، تنگه جبل الطارق و... و با ۱۱۰۰۰ کیلومتر طول و ۵۰۰۰ کیلومتر عرض و سازمان‌های عریض و طویل سیاسی و اقتصادی و دینی و مذهبی و فرهنگی، هنوز نتوانسته‌اند از اعتبار و آبروی خود دفاع کنند.
براستی دولت‌ها و سازمان‌هایی که در برابر تعدی و تجاوز به خود سکوت کرده‌اند و با بی‌تفاوتی، شاهد بد‌ترین نوع تجاوز و قتل و غارت کشورهای مسلمان عراق، افغانستان، سوریه و فلسطین و جنایات بی‌شمار اسرائیل غاصب در حق مردم بی‌دفاع در غزه و... هستند، در کدام جایگاه انسانی می‌توانند قرار بگیرند؟
اصولی که ما را انسان می‌نامند، چیزی جز حمیت و غیرت و تعقل و تفکر نیست و کسی که از این مرام‌ها نداشته باشد، فرقش با آن گاومیشی که به دیدن هجوم گرگ‌های وحشی به همنوع خود ایستاده است، چیست؟
این همه سازمان بین‌المللی برای دفاع از انسان‌ها راه‌اندازی شده‌اند تا حقوق بشر پایمال نشود. اگر خون من مسلمان ریخته شود پیش‌کش، اگر سرزمین ممالک اسلامی غضب شود و آن‌ها ساکت ایستاده باشند، حرفی نیست. اگر به نوامیس ما تجاوز کنند و کودکان و پیران ما ناجوانمردانه قتل عام شوند، نمی‌توانم به آن‌ها اعتراض کنم و این حق را به خودم نمی‌دهم که آن‌ها را محکوم کنم، چون آن‌ها حق دارند برای سربلندی لابی صهیونیسم هر کار که دلشان بخواهد با ما بکنند.
من کاری با اتحادیه اروپا ندارم. من با سازمان ملل که در حاکمیت قلدران قداره‌کش یهودی و مسیحی هستند، کاری ندارم. با سازمان نظامی ناتو که در راستای جنگ‌های صلیبی وارد خاورمیانه شده کار ندارم؛ اما اگر امت واحده اسلامی علیه حاکمان خود که در برابر این گونه قتل و تجاوز و ددمنشی رژیم صهیونیستی سکوت کرده‌اند، شعله‌ور می‌گشت، مصیبت‌های عظیم امروز را نداشتیم.
دوم؛
امروزه غزه نماد تمام عیار لگدمال شدن غیرت مسلمانان است و از بی‌تفاوتی ما مسلمانان است که غرق خون و آتش و دود شده است. زنان و کودکان مسلمانی که در غزه فجیعانه قتل‌عام می‌شوند، نتیجه عدم حس نوع دوستی ماست و از آن بالا‌تر حاصل رفتار بسیار بد اندیشمندان و صاحب نظران و علمای دینی و سیاسی و اجتماعی جوامع اسلامی است.
تا کی و تا کجا باید شاهد بی‌حرمتی اجنبی‌ها بر مسلمانان باشیم؟
آیا غصب فلسطین کافی نیست؟
آیا اشغال افغانستان کافی نیست؟
آیا تبدیل سوریه به تلی از خاکس‌تر و کشتار و قتل عام‌های وحشیانه در عراق بس نیست تا ما را از این رخوت و سستی و سکوت خفت بار بیرون بیاورد.؟
آیا اگر این سکوت تداوم یابد غزه آخرین قتلگاه مسلمین خواهد بود و این ماجرا در جایی دیگر از ممالک اسلامی تکرار نخواهد شد؟
تا کی ذلت را تحمل کنیم و نظاره‌گر تهاجم اهریمنان به جان و مال و نوامیس مسلمین باشیم؟
اگر سران خیانتکار برخی کشورهای اسلامی برای حفظ حکومت خود شریک این جنایات هستند، وظایف امت اسلامی که ساقط نشده است. این سکوت آن‌ها، چیزی جز نکبت و شرمساری، سرگشتگی و حقارت برای جهان اسلام ارمغانی نخواهد داشت.
اگر دولت‌ها به وظایف خود عمل نمی‌کنند، ملت‌ها باید تکلیف خود را انجام دهند و به فریاد‌رسی مظلومان و بی‌گناهان غزه بشتابند.
کجایند شمشیرهای بران مردان عرب؟
کجا رفت شهامت و جنگاوری امت اسلامی و عربی؟
کجایند جمال عبدالناصر‌ها و صلاح الدین‌ها و...؟
امت اسلامی و عربی! امروز روز خروش و فریاد و عمل شماست. تا دیر نشده بپا خیزید تا پاره‌ای دیگر از ممالک اسلامی جولانگاه سگان وحشی نشود!
بپا خیزید که تعلل امروز فردای دشوارتری را برایمان ترسیم خواهد کرد. اگر امروز به فریاد مردم غزه نرسیم فردا چه کسی به فریاد ما خواهد رسید؟
سوم؛
سازمان‌هایی همچون اپک و اتحادیه عرب و سازمان کنفراس اسلامی که برای دفاع از کیان مسلمین علم شده‌اند، باید در برابر زیاده خواهی بوفالوهای وحشی بایستند؛ اما متأسفانه نه تنها این وظیفه خود را فراموش کرده‌اند که سرزمین‌های اسلامی را به چراگاه‌های بی‌دردسری برای آن‌ها تبدیل نموده‌اند. اگر امروز این اهرم‌های فشار به کار نیایند، به چه دردی می‌خورند؟ این سازمان‌ها باید پاسخگوی امت اسلامی باشند و ملت‌های اسلامی هم باید از آن‌ها بازخواست و آن‌ها را وادار به شکستن این بی‌تفاوتی و بی‌تحرکی کنند.
این گروهای ترویستی و تکفیری که به نام اسلام و قرآن، تیشه به ریشه اسلام می‌زنند و در کشورهای اسلامی به بهانه شیعه و سنی و کرد و عرب و فارس، جنگ خانمان‌سوزی به پیکره امت اسلامی تحمیل کرده‌اند، چرا در مقابل کشتار وحشیانه مردم مسلمان غره در ماه مبارک رمضان به دست جلادان صبرا وشتیلا، روزه سکوت گرفته‌اند؟ چرا نیروی خود را علیه صهیونیسم جهانی بسیج نمی‌کنند؟
چرا عربستان و قطر و امارات که میلیارد‌ها دلار برای تقابل و رو در رو قرار دادن امت اسلامی هزینه می‌کنند، به مبارزان فلسطینی سلاح و کمک مالی نمی‌رسانند؟
چرا منافع کشورهای حامی اسرائیل جنایتکار در جهان و خاورمیانه آماج این گروه‌های تکفیری و تندرو که به جان امت اسلامی افتاده‌اند، قرار نمی‌گیرد؟
چرا اندیشمندان جهان اسلام در مقابل حوادث روزمره‌ای که در سوریه و عراق و لبنان و سایر سرزمین‌های مسلمین روی می‌دهد، بی‌تفاوت شده‌اند؟
در این روزگار بی‌کسی امت اسلام و غریبی اسلام و قرآن، دو خط بیشتر وجود ندارد؛ یا باید در خط اسلام و قرآن باشی و یا در خاکریز دشمنان قسم خورده اسلام و رسول اکرم (ص). خط سومی نیست.
چهارم؛
آنانی که به تماشای این روزگار پر محنت امت اسلام ایستاده‌اند، باید بدانند از همه آنانی که قرآن را به آتش کشیده‌اند و به پیامبر رحمت اللعالمین بی‌احترامی فراوان نموده‌اند، بد‌ترند.
تغییرات مدیریت شده استکبار جهانی و صهیونیسم بین‌الملل در جغرافیای سیاسی و طبیعی و اقلیمی جهان اسلام، ضربات خرد کننده‌ای بر پیکره امت اسلام خواهد زد.
پنجم؛
روز قدس امسال، بار دیگر فریاد آزادی‌خواهی مسلمانان را خواهیم شنید که دفاع از مردم مظلوم فلسطین را فریاد خواهند کرد؛ فریادی که روزی با غریو شادی نابودی جنایتکاران صهیونیسم پیوند خواهد خورد و آن روز دور نیست: الیس الصبح بقریب...
مسلمانان با جمعیت بالای یک و نیم میلیاردی (حدود ۲۱ درصد جمعیت جهان) و داشتن ۷۰ درصد منابع انرژی دنیا و ۴۰ درصد صادرات مواد خام و برخورداری از مناطق مهم و استراتژیک جهانی مانند تنگه هرمز، کانال سوئز، تنگه جبل الطارق و... و با ۱۱۰۰۰ کیلومتر طول و ۵۰۰۰ کیلومتر عرض و سازمان‌های عریض و طویل سیاسی و اقتصادی و دینی و مذهبی و فرهنگی، هنوز نتوانسته‌اند از اعتبار و آبروی خود دفاع کنند.
براستی دولت‌ها و سازمان‌هایی که در برابر تعدی و تجاوز به خود سکوت کرده‌اند و با بی‌تفاوتی، شاهد بد‌ترین نوع تجاوز و قتل و غارت کشورهای مسلمان عراق، افغانستان، سوریه و فلسطین و جنایات بی‌شمار اسرائیل غاصب در حق مردم بی‌دفاع در غزه و... هستند، در کدام جایگاه انسانی می‌توانند قرار بگیرند؟
اصولی که ما را انسان می‌نامند، چیزی جز حمیت و غیرت و تعقل و تفکر نیست و کسی که از این مرام‌ها نداشته باشد، فرقش با آن گاومیشی که به دیدن هجوم گرگ‌های وحشی به همنوع خود ایستاده است، چیست؟
این همه سازمان بین‌المللی برای دفاع از انسان‌ها راه‌اندازی شده‌اند تا حقوق بشر پایمال نشود. اگر خون من مسلمان ریخته شود پیش‌کش، اگر سرزمین ممالک اسلامی غضب شود و آن‌ها ساکت ایستاده باشند، حرفی نیست. اگر به نوامیس ما تجاوز کنند و کودکان و پیران ما ناجوانمردانه قتل عام شوند، نمی‌توانم به آن‌ها اعتراض کنم و این حق را به خودم نمی‌دهم که آن‌ها را محکوم کنم، چون آن‌ها حق دارند برای سربلندی لابی صهیونیسم هر کار که دلشان بخواهد با ما بکنند.
من کاری با اتحادیه اروپا ندارم. من با سازمان ملل که در حاکمیت قلدران قداره‌کش یهودی و مسیحی هستند، کاری ندارم. با سازمان نظامی ناتو که در راستای جنگ‌های صلیبی وارد خاورمیانه شده کار ندارم؛ اما اگر امت واحده اسلامی علیه حاکمان خود که در برابر این گونه قتل و تجاوز و ددمنشی رژیم صهیونیستی سکوت کرده‌اند، شعله‌ور می‌گشت، مصیبت‌های عظیم امروز را نداشتیم.
دوم؛
امروزه غزه نماد تمام عیار لگدمال شدن غیرت مسلمانان است و از بی‌تفاوتی ما مسلمانان است که غرق خون و آتش و دود شده است. زنان و کودکان مسلمانی که در غزه فجیعانه قتل‌عام می‌شوند، نتیجه عدم حس نوع دوستی ماست و از آن بالا‌تر حاصل رفتار بسیار بد اندیشمندان و صاحب نظران و علمای دینی و سیاسی و اجتماعی جوامع اسلامی است.
تا کی و تا کجا باید شاهد بی‌حرمتی اجنبی‌ها بر مسلمانان باشیم؟
آیا غصب فلسطین کافی نیست؟
آیا اشغال افغانستان کافی نیست؟
آیا تبدیل سوریه به تلی از خاکس‌تر و کشتار و قتل عام‌های وحشیانه در عراق بس نیست تا ما را از این رخوت و سستی و سکوت خفت بار بیرون بیاورد.؟
آیا اگر این سکوت تداوم یابد غزه آخرین قتلگاه مسلمین خواهد بود و این ماجرا در جایی دیگر از ممالک اسلامی تکرار نخواهد شد؟
تا کی ذلت را تحمل کنیم و نظاره‌گر تهاجم اهریمنان به جان و مال و نوامیس مسلمین باشیم؟
اگر سران خیانتکار برخی کشورهای اسلامی برای حفظ حکومت خود شریک این جنایات هستند، وظایف امت اسلامی که ساقط نشده است. این سکوت آن‌ها، چیزی جز نکبت و شرمساری، سرگشتگی و حقارت برای جهان اسلام ارمغانی نخواهد داشت.
اگر دولت‌ها به وظایف خود عمل نمی‌کنند، ملت‌ها باید تکلیف خود را انجام دهند و به فریاد‌رسی مظلومان و بی‌گناهان غزه بشتابند.
کجایند شمشیرهای بران مردان عرب؟
کجا رفت شهامت و جنگاوری امت اسلامی و عربی؟
کجایند جمال عبدالناصر‌ها و صلاح الدین‌ها و...؟
امت اسلامی و عربی! امروز روز خروش و فریاد و عمل شماست. تا دیر نشده بپا خیزید تا پاره‌ای دیگر از ممالک اسلامی جولانگاه سگان وحشی نشود!
بپا خیزید که تعلل امروز فردای دشوارتری را برایمان ترسیم خواهد کرد. اگر امروز به فریاد مردم غزه نرسیم فردا چه کسی به فریاد ما خواهد رسید؟
سوم؛
سازمان‌هایی همچون اپک و اتحادیه عرب و سازمان کنفراس اسلامی که برای دفاع از کیان مسلمین علم شده‌اند، باید در برابر زیاده خواهی بوفالوهای وحشی بایستند؛ اما متأسفانه نه تنها این وظیفه خود را فراموش کرده‌اند که سرزمین‌های اسلامی را به چراگاه‌های بی‌دردسری برای آن‌ها تبدیل نموده‌اند. اگر امروز این اهرم‌های فشار به کار نیایند، به چه دردی می‌خورند؟ این سازمان‌ها باید پاسخگوی امت اسلامی باشند و ملت‌های اسلامی هم باید از آن‌ها بازخواست و آن‌ها را وادار به شکستن این بی‌تفاوتی و بی‌تحرکی کنند.
این گروهای ترویستی و تکفیری که به نام اسلام و قرآن، تیشه به ریشه اسلام می‌زنند و در کشورهای اسلامی به بهانه شیعه و سنی و کرد و عرب و فارس، جنگ خانمان‌سوزی به پیکره امت اسلامی تحمیل کرده‌اند، چرا در مقابل کشتار وحشیانه مردم مسلمان غره در ماه مبارک رمضان به دست جلادان صبرا وشتیلا، روزه سکوت گرفته‌اند؟ چرا نیروی خود را علیه صهیونیسم جهانی بسیج نمی‌کنند؟
چرا عربستان و قطر و امارات که میلیارد‌ها دلار برای تقابل و رو در رو قرار دادن امت اسلامی هزینه می‌کنند، به مبارزان فلسطینی سلاح و کمک مالی نمی‌رسانند؟
چرا منافع کشورهای حامی اسرائیل جنایتکار در جهان و خاورمیانه آماج این گروه‌های تکفیری و تندرو که به جان امت اسلامی افتاده‌اند، قرار نمی‌گیرد؟
چرا اندیشمندان جهان اسلام در مقابل حوادث روزمره‌ای که در سوریه و عراق و لبنان و سایر سرزمین‌های مسلمین روی می‌دهد، بی‌تفاوت شده‌اند؟
در این روزگار بی‌کسی امت اسلام و غریبی اسلام و قرآن، دو خط بیشتر وجود ندارد؛ یا باید در خط اسلام و قرآن باشی و یا در خاکریز دشمنان قسم خورده اسلام و رسول اکرم (ص). خط سومی نیست.
چهارم؛
آنانی که به تماشای این روزگار پر محنت امت اسلام ایستاده‌اند، باید بدانند از همه آنانی که قرآن را به آتش کشیده‌اند و به پیامبر رحمت اللعالمین بی‌احترامی فراوان نموده‌اند، بد‌ترند.
تغییرات مدیریت شده استکبار جهانی و صهیونیسم بین‌الملل در جغرافیای سیاسی و طبیعی و اقلیمی جهان اسلام، ضربات خرد کننده‌ای بر پیکره امت اسلام خواهد زد.
پنجم؛
روز قدس امسال، بار دیگر فریاد آزادی‌خواهی مسلمانان را خواهیم شنید که دفاع از مردم مظلوم فلسطین را فریاد خواهند کرد؛ فریادی که روزی با غریو شادی نابودی جنایتکاران صهیونیسم پیوند خواهد خورد و آن روز دور نیست: الیس الصبح بقریب...
