بازدید 2690
مجلس جای ترخیص‌کار است یا آموزگار؟
توپ جنجالی در زمین بهارستان
1- در سال منتهي به جام‌جهاني، فوتبال ايران درگير دغدغه‌هاي عجيب وغريبي است. در شرايطي كه رقبا به شدت خودشان را آماده حضور در اين تورنمنت باشكوه مي‌كنند، ما اينجا گرفتار اين هستيم كه آيا توپهاي مورد استفاده قرار گرفته در ليگ باشگاهي‌مان اورجينال هستند يا تقلبي توليد مي‌شوند؟ از آن بدتر، آيا ورود اين كالا به كشورمان از مبادي قانوني بوده، يا دوستان قاچاقي آن را وارد ايران كرده‌اند؟ ما با اين شرايط، با اين ليگ فوق‌العاده با كيفيت‌مان و با اين توپهاي كج و معوج پر از شبهه، قطعا به دور دوم مسابقات جام‌جهاني صعود خواهيم كرد و اصلا ممكن است با قرار گرفتن در جمع هشت تيم برتر دنيا، شگفتي‌ساز هم از كار در بياييم. باز جاي شكرش باقي است كه برخي از اركان مهم اين تيم مثل اشكان و گوچي و داوري، فرسنگ‌ها دورتر از اين مملكت فقط روي كارشان تمركز كرده‌اند و ممكن است مثل گذشته در بزنگاه‌ها به دادمان برسند، وگرنه از فوتبالي كه كليد واژه‌هاي اين روزهايش استخر و سونا و عسل است، نمي‌توان انتظار معجزه داشت.
2- هرچقدر ابعاد فعاليت آل‌اشپورت در ايران بيشتر روشن مي‌شود، مخاطبان فوتبال كشورمان هم بيشتر حيرت مي‌كنند. بعد از داستان مربوط به بند عجيب هزار يورو جريمه براي هر اعتراض كه در قرارداد دوستان با فدراسيون گنجانده شده بود، مشاجره دوشنبه شب كارمندان اين كمپاني در برنامه نود هم حاوي نكات شگفت‌انگيزي از كار درآمد. بگومگوي ترخيص‌كار آل‌اشپورت و مديرعامل بخش خاورميانه اين توليدي باعث شد تا شك و شبهات در مورد توپهاي ليگ برتر به اوج برسد. با اين حال بي‌گمان تكان‌دهنده‌ترين بخش اين درگيري لفظي، جايي بود كه جعفري به ترخيص‌كار مورد نظر گفت: «من تا به حال فقط دو بار شما را ديده‌ام؛ يك بار در دوبي و يك بار در مجلس شوراي اسلامي!» اين بي‌ترديد برگ برنده‌اي ديگر براي خانه ملت است؛ اين‌كه بعد از حضور پرسروصداي يك دلال توبه‌‌كرده(!) در بهارستان، حالا خبر مي‌رسد عوامل واردات محصولات آل‌اشپورت به ايران هم در مجلس جلسه كرده‌اند. افشاگري عجيب جعفري كه دو بار تكرار شد و متاسفانه در هيچكدام از اين دفعات مورد سوال عادل فردوسي‌پور هم قرار نگرفت، مي‌تواند اين سوال را به وجود بياورد كه واقعا در بهارستان چه خبر است و مردان پارلمان ايران چه كاري مي‌توانند با ترخيص كار توپهاي آل‌اشپورت داشته باشند؟
3- نمايندگان مجلس شوراي اسلامي به واسطه جايگاه حساسي كه اين مجموعه در بحث قانونگذاري و نظارت دارد، طبيعتا بايد مراقب تك‌تك رفتارهاي‌شان باشند. عملكرد هر كدام از اهالي بهارستان نقش بسيار مهمي در نما و وجهه مجلس نزد افكار عمومي دارد. پارلمان هر كشور بايد مركز آمال و آرزوهاي مردم آن كشور باشد، جايي كه اگر همه اميدها قطع شد، مردم محقق شدن خواسته‌هاي‌شان را از طريق اين نهاد پيگيري كنند. در اين شرايط وقتي مثلا خبر مي‌رسد برخي از نمايندگان محترم به جاي رفع و رجوع مشكلات مردم به دنبال دريافت حقوق مادام‌العمر يا گرفتن مجوز حمل اسلحه كمري و آرم طرح‌ترافيك(!) هستند، طبيعتا نبايد منتظر خوشحالي ملت و رضايت و آرامش خاطر آنان بود. مجلس جاي آموزگاران بدهكاري است كه رسيدن به خط فقر، سقف آرزوهاي‌شان به شمار مي‌رود. به جاي دلال و مربي فوتبال و جنس ردكن آل‌اشپورت، گوش نمايندگان مجلس بايد شنواي درددل‌هاي كارگران بخت برگشته‌اي باشد كه يك به يك كارشان را از دست مي‌دهند؛ همان‌ها كه غيرواقعي بودن شعار «تحريم‌ها بي‌اثر است» را با گوشت و پوست و استخوان‌شان لمس كرده‌اند. بعيد است آنها كه در حوزه‌هاي انتخابيه راي دادند، اين آقايان را به مجلس فرستاده باشند كه با عوامل توليد توپ فوتبال تعامل كنند. اين دوستان آنجا هستند تا از حقوق پايمال شده روستاييانی سخن بگويند كه حتي يك پل ساده براي عبور و مرور ندارند، از راه‌هايي بپرسند كه با خون مسافران بي‌گناه آسفالت مي‌شوند و از پيرزنان و پيرمرداني حرف بزنند كه براي سير كردن شكم‌شان در مترو و اتوبوس ليف و صابون مي‌فروشند؛ همان‌هايي كه هم‌سن و سال‌هاي‌شان در اروپا، كوله‌پشتي سفرشان را به دوش انداخته‌اند و بعد از بازنشستگي، جهانگردي مي‌كنند. اگر هم قرار است پارلمانتاريست‌هاي گرامي به ماجراي توپ ورود كنند، وجدان و انصاف حكم مي‌كند به جاي آل‌اشپورت، نگران بچه‌هاي معصوم ابوموسي باشند كه در تهيدستي مردم اين منطقه، مجبورند خودشان نقش «توپ» را بازي كنند.
4- همين چند روز پيش بود كه خبر رسيد يك شهروند ايراني مقابل ساختمان مجلس خودسوزي كرده است. خبر البته خيلي زود از روي خبرگزاري‌هاي رسمي حذف شد، اما دردش روي سينه‌ها باقي ماند. راز «اذن دخول» مجلس محترم شوراي اسلامي چيست كه دلال و ترخيص‌كار كشفش مي‌كنند، اما براي معلم و كارگر بينوا ناشناخته باقي مي‌ماند؟
2- هرچقدر ابعاد فعاليت آل‌اشپورت در ايران بيشتر روشن مي‌شود، مخاطبان فوتبال كشورمان هم بيشتر حيرت مي‌كنند. بعد از داستان مربوط به بند عجيب هزار يورو جريمه براي هر اعتراض كه در قرارداد دوستان با فدراسيون گنجانده شده بود، مشاجره دوشنبه شب كارمندان اين كمپاني در برنامه نود هم حاوي نكات شگفت‌انگيزي از كار درآمد. بگومگوي ترخيص‌كار آل‌اشپورت و مديرعامل بخش خاورميانه اين توليدي باعث شد تا شك و شبهات در مورد توپهاي ليگ برتر به اوج برسد. با اين حال بي‌گمان تكان‌دهنده‌ترين بخش اين درگيري لفظي، جايي بود كه جعفري به ترخيص‌كار مورد نظر گفت: «من تا به حال فقط دو بار شما را ديده‌ام؛ يك بار در دوبي و يك بار در مجلس شوراي اسلامي!» اين بي‌ترديد برگ برنده‌اي ديگر براي خانه ملت است؛ اين‌كه بعد از حضور پرسروصداي يك دلال توبه‌‌كرده(!) در بهارستان، حالا خبر مي‌رسد عوامل واردات محصولات آل‌اشپورت به ايران هم در مجلس جلسه كرده‌اند. افشاگري عجيب جعفري كه دو بار تكرار شد و متاسفانه در هيچكدام از اين دفعات مورد سوال عادل فردوسي‌پور هم قرار نگرفت، مي‌تواند اين سوال را به وجود بياورد كه واقعا در بهارستان چه خبر است و مردان پارلمان ايران چه كاري مي‌توانند با ترخيص كار توپهاي آل‌اشپورت داشته باشند؟
3- نمايندگان مجلس شوراي اسلامي به واسطه جايگاه حساسي كه اين مجموعه در بحث قانونگذاري و نظارت دارد، طبيعتا بايد مراقب تك‌تك رفتارهاي‌شان باشند. عملكرد هر كدام از اهالي بهارستان نقش بسيار مهمي در نما و وجهه مجلس نزد افكار عمومي دارد. پارلمان هر كشور بايد مركز آمال و آرزوهاي مردم آن كشور باشد، جايي كه اگر همه اميدها قطع شد، مردم محقق شدن خواسته‌هاي‌شان را از طريق اين نهاد پيگيري كنند. در اين شرايط وقتي مثلا خبر مي‌رسد برخي از نمايندگان محترم به جاي رفع و رجوع مشكلات مردم به دنبال دريافت حقوق مادام‌العمر يا گرفتن مجوز حمل اسلحه كمري و آرم طرح‌ترافيك(!) هستند، طبيعتا نبايد منتظر خوشحالي ملت و رضايت و آرامش خاطر آنان بود. مجلس جاي آموزگاران بدهكاري است كه رسيدن به خط فقر، سقف آرزوهاي‌شان به شمار مي‌رود. به جاي دلال و مربي فوتبال و جنس ردكن آل‌اشپورت، گوش نمايندگان مجلس بايد شنواي درددل‌هاي كارگران بخت برگشته‌اي باشد كه يك به يك كارشان را از دست مي‌دهند؛ همان‌ها كه غيرواقعي بودن شعار «تحريم‌ها بي‌اثر است» را با گوشت و پوست و استخوان‌شان لمس كرده‌اند. بعيد است آنها كه در حوزه‌هاي انتخابيه راي دادند، اين آقايان را به مجلس فرستاده باشند كه با عوامل توليد توپ فوتبال تعامل كنند. اين دوستان آنجا هستند تا از حقوق پايمال شده روستاييانی سخن بگويند كه حتي يك پل ساده براي عبور و مرور ندارند، از راه‌هايي بپرسند كه با خون مسافران بي‌گناه آسفالت مي‌شوند و از پيرزنان و پيرمرداني حرف بزنند كه براي سير كردن شكم‌شان در مترو و اتوبوس ليف و صابون مي‌فروشند؛ همان‌هايي كه هم‌سن و سال‌هاي‌شان در اروپا، كوله‌پشتي سفرشان را به دوش انداخته‌اند و بعد از بازنشستگي، جهانگردي مي‌كنند. اگر هم قرار است پارلمانتاريست‌هاي گرامي به ماجراي توپ ورود كنند، وجدان و انصاف حكم مي‌كند به جاي آل‌اشپورت، نگران بچه‌هاي معصوم ابوموسي باشند كه در تهيدستي مردم اين منطقه، مجبورند خودشان نقش «توپ» را بازي كنند.
4- همين چند روز پيش بود كه خبر رسيد يك شهروند ايراني مقابل ساختمان مجلس خودسوزي كرده است. خبر البته خيلي زود از روي خبرگزاري‌هاي رسمي حذف شد، اما دردش روي سينه‌ها باقي ماند. راز «اذن دخول» مجلس محترم شوراي اسلامي چيست كه دلال و ترخيص‌كار كشفش مي‌كنند، اما براي معلم و كارگر بينوا ناشناخته باقي مي‌ماند؟
