قهرمان جهان مسافرکشی میکند!
کلاج، ترمز، گاز، کلاج، گاز ....این یعنی با پاهای معلول هم می‌شود، رانندگی کرد و آدمها را مسیر به مسیر برد و با صد تومن و دویست تومن روزی زن و بچه در آورد، حتی اگر پاهای معلولش را نتوان از زیر فرمان دید.
از هشت صبح تا 12 ظهر مسافرکشی میکند، بعد نهار و استراحت و بعد نوبت تمرین است. دو ساعتی ورزش میکند و باز دغدغه نان و کار.
دو ساعت ورزش یعنی بالای سر بردن وزنه‌ها باز هم با همین پاهای معلول، آنقدر در این سال‌ها وزنه‌ها را بالا و پایین برد که مدال طلای مسابقات جهانی آمریکا را گردنش انداختند، که روی سکوی اول مسابقات جهانی لیبی ایستاد و حالا شش مدال برون مرزی طلا و نقره و برنز دارد.
صمد عباسی وزنه زدن را از 22 سالگی آغاز کرد، از زمانی که دکترش به او انگیزه داد و عصایش را کنار گذاشت.
از زمانی که دکتر یادش داد نداشتن پای سالم آخر زندگی نیست و حالا او در سن 28 سالگی هم قهرمان وزنه‌برداری معلولان جهان است و هم در خیابان‌های شهر آدم ها را جابجا میکند و پول می‌گیرد و نان می‌خورد و زن و بچه‌اش را سیر میکند.
ولی دلش بزرگ است، زندگی اش را سخت می‌گذراند، سخت روزی در می‌آورد، سخت ورزش میکند، سخت قهرمان شده، سخت این مدال‌های طلایی و نقره‌ای را به دست آورده، اما قدر سختی کشیدن‌هایش را نمی‌دانند.
حتما نمی‌دانند که امروز مثل خیلی از قهرمانان و ورزشکاران دیگر مجوز وارد کردن ماشین های خارجی ندارد، خانه‌های ویلایی ندارد، درآمد چند میلیونی در ماه ندارد و با مسافرکشی هم خرج خانه را می‌دهد و هم کرایه خانه را.
و وقتی با ما از سختی‌ها و افتخاراتش می‌گوید نه ذره ای زیاده خواهی در حرفهایش هست و نه خواسته‌های غیر‌منطقی دارد، فقط یک انتقاد دارد، اینکه به ورزشکاران و قهرمانان معلول آن‌طور که شایسته و در شأن آنهاست، رسیدگی نمی‌شود.
صمد عباسی به مناسبت روز جهانی معلولین با ایسنا حرف می‌زند و از درد و دل های یک قهرمان جهان می‌گوید، که اگرچه از پا معلول است، اما برای امرار معاش مسافر کشی میکند.
این ورزشکار معلول می‌گوید: ای کاش مسئولین همان اندازه که به قهرمانان سالم بها می‌دهند، به ورزشکاران معلول هم توجه کنند، زیرا معلولین با سختی بیشتری افتخار آفرینی می‌کنند.
وی از مسئولین خصوصا استاندار جدید می‌خواهد بیشتر به ورزشکاران و معلولین بهاء دهند و امکاناتی برای آنها فراهم کنند.
عباسی اشتغال را مهمترین دغدغه خود و سایر معلولین می‌داند و می‌گوید: اگر فکری برای شغلم بشود با فراغ خاطر می‌توانم به ورزش قهرمانی بپردازم.
این قهرمان جهان می‌گوید: به مسئولین قول می‌دهم اگر فکر به حال شغل و امرار معاشم شود، در بازی‌های پارالمپیک قهرمان شوم.
و یک حرف پایانی هم برای معلولین دیگر داشت، به آنها گوشزد کرد که معلولیت محدودیت نیست و اگر بخشی از جسم یک معلول پیش خدا مانده دلیل نمی‌شود، خانه نشین شود.
او می‌گوید: معلولیت نباید باعث شکست شود.
و یادمان باشد قول داده اگر شغل برایش دست و پا شود و دغدغه نان نداشته باشد، قهرمان می‌شود، با دست‌های خودمان قهرمانان را از ورزش کنار نگذاریم.
این که بر اساس قانون جامع معلولیت حق معلولان است که سه درصد سهم اشتغال کشور را داشته باشند، نادیده گرفته شده بماند، حداقل برای آنهایی که کمی متفاوت هستند، فکری کنیم.
آنهایی که بدون پا و دست و چشم و گوش مدال می‌آوردند، خیلی سالم تر از کسانی هستند که با همه توانایی‌ها از استعدادهاشان استفاده نمی‌کنند.
صمدها را خانه‌نشین نکنیم...
از هشت صبح تا 12 ظهر مسافرکشی میکند، بعد نهار و استراحت و بعد نوبت تمرین است. دو ساعتی ورزش میکند و باز دغدغه نان و کار.
دو ساعت ورزش یعنی بالای سر بردن وزنه‌ها باز هم با همین پاهای معلول، آنقدر در این سال‌ها وزنه‌ها را بالا و پایین برد که مدال طلای مسابقات جهانی آمریکا را گردنش انداختند، که روی سکوی اول مسابقات جهانی لیبی ایستاد و حالا شش مدال برون مرزی طلا و نقره و برنز دارد.
صمد عباسی وزنه زدن را از 22 سالگی آغاز کرد، از زمانی که دکترش به او انگیزه داد و عصایش را کنار گذاشت.
از زمانی که دکتر یادش داد نداشتن پای سالم آخر زندگی نیست و حالا او در سن 28 سالگی هم قهرمان وزنه‌برداری معلولان جهان است و هم در خیابان‌های شهر آدم ها را جابجا میکند و پول می‌گیرد و نان می‌خورد و زن و بچه‌اش را سیر میکند.
ولی دلش بزرگ است، زندگی اش را سخت می‌گذراند، سخت روزی در می‌آورد، سخت ورزش میکند، سخت قهرمان شده، سخت این مدال‌های طلایی و نقره‌ای را به دست آورده، اما قدر سختی کشیدن‌هایش را نمی‌دانند.
حتما نمی‌دانند که امروز مثل خیلی از قهرمانان و ورزشکاران دیگر مجوز وارد کردن ماشین های خارجی ندارد، خانه‌های ویلایی ندارد، درآمد چند میلیونی در ماه ندارد و با مسافرکشی هم خرج خانه را می‌دهد و هم کرایه خانه را.
و وقتی با ما از سختی‌ها و افتخاراتش می‌گوید نه ذره ای زیاده خواهی در حرفهایش هست و نه خواسته‌های غیر‌منطقی دارد، فقط یک انتقاد دارد، اینکه به ورزشکاران و قهرمانان معلول آن‌طور که شایسته و در شأن آنهاست، رسیدگی نمی‌شود.
صمد عباسی به مناسبت روز جهانی معلولین با ایسنا حرف می‌زند و از درد و دل های یک قهرمان جهان می‌گوید، که اگرچه از پا معلول است، اما برای امرار معاش مسافر کشی میکند.
این ورزشکار معلول می‌گوید: ای کاش مسئولین همان اندازه که به قهرمانان سالم بها می‌دهند، به ورزشکاران معلول هم توجه کنند، زیرا معلولین با سختی بیشتری افتخار آفرینی می‌کنند.
وی از مسئولین خصوصا استاندار جدید می‌خواهد بیشتر به ورزشکاران و معلولین بهاء دهند و امکاناتی برای آنها فراهم کنند.
عباسی اشتغال را مهمترین دغدغه خود و سایر معلولین می‌داند و می‌گوید: اگر فکری برای شغلم بشود با فراغ خاطر می‌توانم به ورزش قهرمانی بپردازم.
این قهرمان جهان می‌گوید: به مسئولین قول می‌دهم اگر فکر به حال شغل و امرار معاشم شود، در بازی‌های پارالمپیک قهرمان شوم.
و یک حرف پایانی هم برای معلولین دیگر داشت، به آنها گوشزد کرد که معلولیت محدودیت نیست و اگر بخشی از جسم یک معلول پیش خدا مانده دلیل نمی‌شود، خانه نشین شود.
او می‌گوید: معلولیت نباید باعث شکست شود.
و یادمان باشد قول داده اگر شغل برایش دست و پا شود و دغدغه نان نداشته باشد، قهرمان می‌شود، با دست‌های خودمان قهرمانان را از ورزش کنار نگذاریم.
این که بر اساس قانون جامع معلولیت حق معلولان است که سه درصد سهم اشتغال کشور را داشته باشند، نادیده گرفته شده بماند، حداقل برای آنهایی که کمی متفاوت هستند، فکری کنیم.
آنهایی که بدون پا و دست و چشم و گوش مدال می‌آوردند، خیلی سالم تر از کسانی هستند که با همه توانایی‌ها از استعدادهاشان استفاده نمی‌کنند.
صمدها را خانه‌نشین نکنیم...
غیر قابل انتشار: ۱
در انتظار بررسی: ۹۵
انتشار یافته: ۲۶
مرحبا به همت اين پهلوان،تاسف بر مسؤلان
آفرین !کاش افراد سالم هم قدر سلامت خودشونو بدونن هم به شکر نعمت سلامتی یاریگر افرادی مثل آقای عباسی باشند.
ایشون قابل تحسین هستند، بنده سلام و احترام خودم رو به ایشون تقدیم میکنم.
صمد جان داداش سخت كوشم خدا حفظت كنه ما شرمنده ايم اميدوارم مسؤولين قدر تورا بدانند وشان تورا حفظ كنند و حرف تورا بشنوند مگه مسافر کشی عیبه شعار دادن مسئولین ورزش ما در دنیا نظیر نداره . همیشه در شرایط سخت آدم های قوی تر قوی تر می شوند. درود بر همه سخت کوشانی که عذت نفس بالایی دارند. درود بر این انسان. فقط خوت می تونی به داد خودت برسی . تازه این ورزشکار است افرادی دیگری هستند که واقعا آدم خجالت میکشد از خودش! گزارش تكان دهنده اي بود. تابناك لطفاً گزارش هاي اجتماعي رو بيشتر كنيد. آگاهي از اين مسائل مي تونه گاهي به حل آنها منجر بشه dorod bar gheyrate in mard برادر بزرگوار. مشکل امثال شما اینکه غیرت دارین و با تمام مشکلات هم کار میکنین هم مدال برای این مملکت میارین. اگر مثل فوتبالیستا بودین، درسته مدال و افتخار نداشتین عوضش تا دلتون بخواد امکانات و پول داشتین. منم معلول هستم ولی هنوز قانون 3درصد سهم اشتغال در مورد ما اعمال نشده است و ما اعتراض داریم. آقا صمد عباسی همسايه ما هستش درود بر شرفت صمد
درود بر غيرتت
ايول داری پهلوان کرمانشاهی
افرین ، درود بر شرفت مرد ،نه تنها تو معلول نیستی برای انسان بودنت بلکه تو و امثال تو علتی هستید برای اثبات انسانیت و اشرف بودن انسان بر دیگر مخلوقات جهان و مکسونات گیتی . پاتو می بوسم صمد جان یکی از بچه های ایرانی برای دوره ی لیسانس در ایرلند آمده بود و از قضا کشتی محلی هم در ایران مدتی کار کرده بود. در حد کوچه و محل.توی چند تا مسابقه همینجوری شرکت کرد و چند بار تا فینال مسابقات استانی رفت و یکی دو تا مقام هم آورد!! بعد از چند ماه اومدن دنبالش، بهش پاسپورت ایرلندی دادن و از پرداخت شهریه ی دانشگاه معافش کردن و رفت برای تیم نوجوانان ایرلند دو سه تا مسابقه ی غرب اروپا و یکی دو بار هم دوم و سوم شد و دیگه هیچ کاری هم نکرد و هیچ مسابقه ای هم نداد
از اون به بعد الان داره کلی بابت اون از دولت حقوق میگیره به علاوه ی امکاناتی که بهش دادن و از همه مهمتر پاسپورت ایرلندی که از پاس آمریکایی و کانادایی و انگلیسی هم معتبرتره و به طور معمول 7 سال طول میکشه تا آدم بگیره این شخص توی یک سال گرفت... توی ایران در حد شهرستانی هم نمیتونست مدال بیاره از بس که کشتی گیر قوی و ورزیده در همه ی رده ها داریم ولی اینجا به دلیل کمبود نیروی انسانی، به راحتی کارش گرفت!
آدم یه قهرمان جهان را با این همه مدال طلا میبینه که به نان شب محتاجه، گریه اش میگیره. از خواندن این خبر به شدت متاثر شدم..
واقعا باید سیستم اداری ما یه پاکسازی اساسی بشه
از کم تحرکی در مقابل ادعا های ارضی کشورهای حاشیه ی خلیج فارس و دست اندازی های فرهنگی دولت باکو گرفته تا سکوت در مقابل تحریفات تاریخی شیخ نشین های جنوبی تازه به دوران رسیده، تا تحرکات ضد ایرانی در کشورهای همسایه . بی تفاوتی نسبت به سرمایه های داخلی و بین المللی ایران که در حال هرز رفتن و تلف شدن هستند.
همه ی انها نشان از این دارند که برای اینکه ما تحرک ایجاد کنیم باید سازمانهای دولتی و غیر دولتی افرادی با تخصص و دنیا دیده را به کار بگیرند
واقعا که! با این کارشون میخوان این درس رو نه فقط به ورزشکارا بلکه به همه جوونا بدن که احیانا امر برشون مشتبه نشه که فکر کنن با تلاش میتونن به جایی برسن!؟ اینجا ایران است باید تلوبزیون در یک مناافراد را روبروی ورزشکارانی قرار دهد که با وجود درآمدهای میلیاردی حرف از پایمال شدن حقوقشان می زنند من به این قهرمان افتخار میکنم. رسم تقدير از بزرگان ما هميشه همينطوره ... آدمها و خدماتشون زود فراموش مي شوند. و ادارات و شركتها كه مملو از افرادي هستند كه شخصي اونها رو سفارش كرده و فرصتها رو از كساني گرفته كه شايد ميتونستند به مراتب مفيد تر باشند براي يك شغل.... صمد خان خدا قوت این نوعی عدم اعتدال در رفتار مسئولین است که یک نفر را ارتقاء می دهند و یکی هم مانند این بنده خدا می شود.شاید وضعیت ایشان بیانگر منش واقعی پهلوانی او و برنتابیدن بعضی رفتارهای غیر اخلاقی است. فقط یک ایرانی است که می تواند اینقدر استوار باشد. خيلي از ما نيز وضعمان مثل ايشان هست زياد ناراحت نباشند اووووففففف انشاالله خدا هرچی میخواد بهش بده بغض کردمااااا من بجای مسئولان دستان این ورزشکاربامرام تلاش درعرصه افتخارآفرینی برای خود ومملکت خود که دردو بخش قهرمانی میکند میبوسم