شهرنشینی در ایران در چند دهه با سرعتی بسیار بالا و کمنظیر در سطح جهانی افزایش یافته است. جمعیت شهرنشین ایران از ۴۷ درصد در آستانه انقلاب اسلامی، اکنون به حدود ۷۰ درصد رسیده و پیشبینی میشود تا سال ۱۴۰۰ به حدود ۷۵ درصد برسد. این در حالی است که جمعیت روستایی ایران به دلیل مهاجرت نیروی جوانتر به شهرها به تدریج در حال پیر شدن است.
همچنین تغییر در بافت جمعیتی ایران، مشکلات خاص خود را به دنبال آورده است. پس از این که کرج در قالب استان البرز از استان تهران جدا شد، اکنون نمایندگان برخی شهرستانهای پیرامون تهران نیز به دنبال تجزیه استان تهران به سه استان کوچکتر هستند. در همین حال، تغییر در تقسیمات کشوری در دیگر مناطق و استانهای کشور، باعث بروز اختلافاتی مشابه شده است.
همه اینها در حالی است که شهرها و ایالات دیگر کشورها در مسیری متفاوت حرکت میکنند؛ برای نمونه، ایالت سائوپائولو در برزیل به تازگی با برخی کشورهای دیگر روابط دوجانبه برقرار کرده است. چنین اتفاق بزرگی در حالی روی داده که موضوع این که شهرها و استانهای ایران در آینده چه وضعیتی خواهند داشت، به ظاهر فراموش شده است.
خوانده میشوید امروز به این مسأله اختصاص دارد. به نظر شما
* بافت جمعیتی
شهرها و استانهای ایران در چه مسیری در حال تغییر است؟
* کدام زوایای
این تغییرات در برنامهریزیها لحاظ نمیشود؟
* برای مدیریت
بهتر مسائلی از این دست، چه راهکارهایی سراغ دارید؟