بازدید 6612
وعده‌های دولت دهم سرانجامی ندارد
شب هنگام بعد از اينکه والیبالیست‌ها شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسيد برخلاف قول مسئولان هواپيمايي از ايران دنبال آن‌ها نيامده آب سردي به پيکر تيم ملي ريخته شد... بازيکنان تيم ملي واليبال ايران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خيلي ها پاداش خود را گدايي نکنند. آن ها خوب مي‌دانند که در کشور قلب هاي بسياري برايشان مي‌تپد...
ملي پوشان واليبال ايران دريکي دو سال اخير همواره گل کاشته اند. تقويم اخبار ورزشي ايران گواه اين است که ملي پوشان واليبال بارها دل مردم را شاد کرده و خلق شگفتي کرده‌اند.
پس از کسب نخستين قهرماني در آسيا، درخشش درجام جهاني و راه‌يابي به ليگ جهاني واليبال حالا بلندقامتان ايران لقب غول کش هاي ليگ جهاني را بدست آورده اند.
تيم ملي واليبال ايران بر خلاف انتظارها در نخستين سال حضورش موفق شد تا صربستان(قهرمان اروپا)، ايتاليا دومين تيم پرافتخار تاريخ واليبال جهان و کوبا کشور صاحب سبک اين رشته ورزشي را شکست دهد.
نمايش فوق العاده تيم ملي واليبال موجب برانگيخته شدن غرور ملي ايرانيان شد و موجب گشت تا همه جهانيان انگشت حيرت به دهان بگيرند؛ پيروزي هايي که اتفاقي بدست نيامد و حاصل تلاش شبانه روزي سربازان واليبال ايران بود.
ملي‌پوشان نشان دادند که ايراني نه تنها چيزي از ديگران کم ندارد بلکه مي تواند بر قله رفيع افتخارات نيز بايستد. اما کم لطفي مسئولان ورزش به آن‌ها و ناديده گرفتن موفقيت هاي تيم ملي درقياس فوتبال دل واليباليست‌ها را شکست.
شب هنگام بعد از اينکه شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسيد برخلاف قول مسئولان هواپيمايي از ايران دنبال آن‌ها نيامده آب سردي به پيکر تيم ملي ريخته شد. شنيده مي‌شد زير لب مي گفتند اگر فوتباليست بوديم فلان مسئول و فلان چهره سياسي هم با هواپيما به استقبالمان مي‌آمدند.
اما حالا هيچ کس ما را تحويل نمي گيرد. البته مسئولان عدم همکاري برخي از کشورها را توجيه اعزام نشدن هواپيماي ويژه براي برگرداندن تيم ملي از هاوانا به تهران عنوان کردند.
اما ورزشکاران که اين دلايل را نمي‌پذيرند و بازيکنان تيم ملي واليبال ايران بايد در کمتر از سه روز ديگر در تهران و مقابل هزاران هوادار خود مقابل آلماني‌هاي مقتدر به ميدان بروند. پروازهاي طولاني از هاوانا به مسکو و معطلي در فرودگاه مسکو و پرواز چند ساعته تا تهران قطعا تيم ملي را خسته و بر رنج بازيکنان مي‌افزايد.
واليباليست هايي که از جان و دل براي سرافرازي پرچم ايران جنگيده اند حالا با دلخوري به کشور باز مي‌گردند. آن‌ها حاضر نيستند در اين باره مصاحبه کنند و حرفي بزنند اما در فضاي دوستانه و صميمي گلايه‌هاي خود را تکرار مي کنند.
يکي از بازيکنان مي گفت: يادمان نمي رود که پاداش صعود به ليگ جهاني را پس از 9 ماه به ما دادند اما بلافاصله بعد ازهرموفقيت فوتبال دم فوتباليست ها رامي‌بينند.
هيچ کس شائبه اي در تقدير از قهرمانان فوتبال ندارد اما انصافا چرا مسئول اول ورزش کشور عنوان مي‌کند که موفقيت فوتبال دررسيدن به جام جهاني از همه افتخارات رشته هاي ورزشي ديگر مهمتر است.
آيا به راستي اين اظهار نظرها کام ساير قهرمانان ازجمله واليباليست ها را تلخ نمي کند؟
آيا معيار تشويق قهرمانان و نخبه هاي علمي ميزان تلاش آن‌هاست يا نوع و کلاس رشته ورزشي‌شان تعيين کننده است؟
سوالي که حالا براي کاروان ايران قبل از بازي با آلمان به دغدغه اي بزرگ تبديل شده است.
بازيکنان تيم ملي واليبال ايران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خيلي ها پاداش خود را گدايي نکنند. آن ها خوب مي‌دانند که در کشور قلب هاي بسياري برايشان مي‌تپد.
اما براستي مسئولان به فکر شاد کردن دل حماسه سازان هستند؟
پس ازهمه کم لطفي هايي که نسبت به افتخارآفرين‌هاي واليبال درسال هاي اخير شده است،انتظار مي رود حداقل به موفقيت هاي تيم ملي واليبال هم‌پاي صعود تيم ملي فوتبال پاداش اعطا شود.
انتظار مي رود تا مسئولان نه در حرف بلکه درعمل ثابت کنند که بين رشته هاي ورزشي مختلف تبعيض قائل نمي‌شوند.
واليباليست ها تا اينجا وظيفه خود راانجام داده اند حالا بايد ديد مسئولاني که خود را دراين موفقيت ها سهيم مي دانند چگونه به تلاش ملي پوشان ارج مي گزارند.
حالا زمان آن است که صاحب ورزش کشورودولت از واليباليست ها دلجويي کنند و روحيه و انگيزه بازيکنان را براي بازي با آلمان وهمچنين قهرماني درآسيا بالا ببرند.
پس از کسب نخستين قهرماني در آسيا، درخشش درجام جهاني و راه‌يابي به ليگ جهاني واليبال حالا بلندقامتان ايران لقب غول کش هاي ليگ جهاني را بدست آورده اند.
تيم ملي واليبال ايران بر خلاف انتظارها در نخستين سال حضورش موفق شد تا صربستان(قهرمان اروپا)، ايتاليا دومين تيم پرافتخار تاريخ واليبال جهان و کوبا کشور صاحب سبک اين رشته ورزشي را شکست دهد.
نمايش فوق العاده تيم ملي واليبال موجب برانگيخته شدن غرور ملي ايرانيان شد و موجب گشت تا همه جهانيان انگشت حيرت به دهان بگيرند؛ پيروزي هايي که اتفاقي بدست نيامد و حاصل تلاش شبانه روزي سربازان واليبال ايران بود.
ملي‌پوشان نشان دادند که ايراني نه تنها چيزي از ديگران کم ندارد بلکه مي تواند بر قله رفيع افتخارات نيز بايستد. اما کم لطفي مسئولان ورزش به آن‌ها و ناديده گرفتن موفقيت هاي تيم ملي درقياس فوتبال دل واليباليست‌ها را شکست.
شب هنگام بعد از اينکه شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسيد برخلاف قول مسئولان هواپيمايي از ايران دنبال آن‌ها نيامده آب سردي به پيکر تيم ملي ريخته شد. شنيده مي‌شد زير لب مي گفتند اگر فوتباليست بوديم فلان مسئول و فلان چهره سياسي هم با هواپيما به استقبالمان مي‌آمدند.
اما حالا هيچ کس ما را تحويل نمي گيرد. البته مسئولان عدم همکاري برخي از کشورها را توجيه اعزام نشدن هواپيماي ويژه براي برگرداندن تيم ملي از هاوانا به تهران عنوان کردند.
اما ورزشکاران که اين دلايل را نمي‌پذيرند و بازيکنان تيم ملي واليبال ايران بايد در کمتر از سه روز ديگر در تهران و مقابل هزاران هوادار خود مقابل آلماني‌هاي مقتدر به ميدان بروند. پروازهاي طولاني از هاوانا به مسکو و معطلي در فرودگاه مسکو و پرواز چند ساعته تا تهران قطعا تيم ملي را خسته و بر رنج بازيکنان مي‌افزايد.
واليباليست هايي که از جان و دل براي سرافرازي پرچم ايران جنگيده اند حالا با دلخوري به کشور باز مي‌گردند. آن‌ها حاضر نيستند در اين باره مصاحبه کنند و حرفي بزنند اما در فضاي دوستانه و صميمي گلايه‌هاي خود را تکرار مي کنند.
يکي از بازيکنان مي گفت: يادمان نمي رود که پاداش صعود به ليگ جهاني را پس از 9 ماه به ما دادند اما بلافاصله بعد ازهرموفقيت فوتبال دم فوتباليست ها رامي‌بينند.
هيچ کس شائبه اي در تقدير از قهرمانان فوتبال ندارد اما انصافا چرا مسئول اول ورزش کشور عنوان مي‌کند که موفقيت فوتبال دررسيدن به جام جهاني از همه افتخارات رشته هاي ورزشي ديگر مهمتر است.
آيا به راستي اين اظهار نظرها کام ساير قهرمانان ازجمله واليباليست ها را تلخ نمي کند؟
آيا معيار تشويق قهرمانان و نخبه هاي علمي ميزان تلاش آن‌هاست يا نوع و کلاس رشته ورزشي‌شان تعيين کننده است؟
سوالي که حالا براي کاروان ايران قبل از بازي با آلمان به دغدغه اي بزرگ تبديل شده است.
بازيکنان تيم ملي واليبال ايران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خيلي ها پاداش خود را گدايي نکنند. آن ها خوب مي‌دانند که در کشور قلب هاي بسياري برايشان مي‌تپد.
اما براستي مسئولان به فکر شاد کردن دل حماسه سازان هستند؟
پس ازهمه کم لطفي هايي که نسبت به افتخارآفرين‌هاي واليبال درسال هاي اخير شده است،انتظار مي رود حداقل به موفقيت هاي تيم ملي واليبال هم‌پاي صعود تيم ملي فوتبال پاداش اعطا شود.
انتظار مي رود تا مسئولان نه در حرف بلکه درعمل ثابت کنند که بين رشته هاي ورزشي مختلف تبعيض قائل نمي‌شوند.
واليباليست ها تا اينجا وظيفه خود راانجام داده اند حالا بايد ديد مسئولاني که خود را دراين موفقيت ها سهيم مي دانند چگونه به تلاش ملي پوشان ارج مي گزارند.
حالا زمان آن است که صاحب ورزش کشورودولت از واليباليست ها دلجويي کنند و روحيه و انگيزه بازيکنان را براي بازي با آلمان وهمچنين قهرماني درآسيا بالا ببرند.
