به ياد و به بهانه تشييع شهداي گمنام
به خاک پاک ایران خوش آمديد اي فرزندان كوثر!
عطر غربتی که با نام و یاد شما و استخوانهای تکیده و پلاک‌های زیبایتان در شهر‌ها می‌پیچد، بوی آن غربتی را دارد که بر جان مدینه نشست. در روزی که هستی سوگوار کوثر نبوی است، ما را به دعایی بنوازید.
ایام فاطمیه امسال و سالروز شهادت کوثر نبوی حضرت فاطمه زهرا (س) رنگ و بوی دیگری دارد که با عطر شهدای گمنام و تشییع ده‌ها تن از این عزیزان، صفای ویژه‌ای به خود گرفته است. به همین بهانه، زمزمه با این مهمانان بزرگ که از غربت و گمنامی بازگشته‌اند، زیبا و شنیدنی است. با هم با این عزیزان نجوا می‌کنیم:
ای میهمانان مهمانی فاطمی
در روزهایی که غم مدینه جان‌ها را به آتش کشیده است، آمده‌اید تا دوباره ما را به خود بیاورید.
عطر غربتی که با نام و یاد شما و استخوانهای تکیده و پلاک‌های زیبایتان در شهر‌ها می‌پیچد، بوی آن غربتی را دارد که بر جان مدینه نشست.
غربتی که غربت حقیقت بود و تنهایی حق. بارش تیرهای طعنه و جهالت بر جان تنها دختر آخرین رسول آسمان را به سوگ می‌نشاند و مردم از سلامی بر او دریغ می‌کردند.
ای کاش شما آن روز بودید تا فاطمه مظلوم نشود و علی به سوگ کوثر ننشیند.
عزیزانم
... و امروز برگشتید تا به یاد مادرتان زهرا (س)، دلها را شعله‌ور کنید.
شما که روزی در کنار ما بودید، با ما هم لبخند می‌زدید و اشک می‌ریختید، در برابر دشمن متجاوز ایستادید و با پاهای برهنه به شکار تانک‌ها می‌رفتید، ستاره شده‌اید.
شما که روزگاری نه چندان دور، دل در گرو لبخند خدا سپردید و در بهاری جاودانه شکفتید، اسوه‌هایی شده‌اید تا در زندگی به راه نورانی‌تان اقتدا کنیم.
... و اینک چه تفاوت دارد که سرباز بودید یا سردار. بسیجی بودید یا پاسدار و جهادگر؟ چه توفیری دارد پیر بودید یا جوان؟ شهری بودید یا روستایی؟
تفاوت در این است که اکنون در افقی فرا‌تر از احساس و درک ما به جاودانگی رسیده‌اید و به آسمان سرافرازی پر کشیده‌اید.
برادرانم
نام کوچکتان عاشق بود و نام خانوادگی‌تان شقایق.
محل تولدتان کربلا بود و تاریخ تولدتان روز عاشورا. از این روی بود که به سنت «لبیک اللهم لبیک» به مظلومیت عشق پاسخ آری دادید و در اوج عطش به جامی از تماشا سیراب شدید.
در مروهٔ عاشقی به صفای باطنی دست یافتید و در میقات عشق، نفس خود را به قربانگاه عاشقی بردید و گلو به تیغ رضایت حق سپردید.
شما روزی برادران ما بودید و امروز آینه‌هایی که باید سعادت خویش را در آن به تماشا نشست.
شما تا دیروز همسنگر ما بودید و امروز ستاره‌هایی شده‌اید که راه عزت را به ما نشان می‌دهید.
نامتان شهید گمنام است و نشانتان اخلاص و ایمانی که شما را تا آن سوی این ابر‌ها و فرا‌تر از باورهای ما پرواز داد.
گل‌های خوشبوی وطنم
هر کس به نیتی به تشییع شما آمده است؛ کسی بیماری دارد و از شما شفایش را می‌طلبد؛ دیگری در سکوتی بهت‌انگیز، تنها به تابوت‌هایتان چشم دوخته، کودکی برای شما شاخ گلی آورده است؛ مادری پیر و شکسته با ویلچر با شما زمزمه می‌کند؛ دختری جوان با قرآن کوچکی برایتان سوره یاسین می‌خواند؛ پسر جوانی سر در گریبان فرو برده و... خلاصه هر کس مشغول ذکر و زمزمه‌ای است.
در این همه زرق و برق روزگار دوست داریم از شما بیاموزیم که چگونه دنیا را سه طلاقه کردید و از همه چیز خویش گذشتید. نگاه‌های مادر و امیدهای پدر را هیچ انگاشتید! چشم‌های خیس همسر و لبخندهای فرزند را نادیده گرفتید. از همه چیز گذشتید؛ حتی از نام و نشانی تا شما را بیابند و این گونه غریب و گمنام نباشید!
با کاروانی به راه افتادید که شعارش لبیک یا فاطمه بود تا بی وفایی مردم جاهل مدینه تکرار نشود؛ تا کسی درب خانه وحی را به آتش نکشد.
شما پس از چهارده قرن با غریو «هیهات مناالذله» از هستی گذشتید و به جاودانگی رسیدید.
بی‌بهانه پای در رکاب عاشقی گذاشتید و بها گرفتید. جان دادید و آسمانی شدید. سر دادید و به سامان رسیدید.
مستانه به سوی میخانه رفتید و سرمست شدید و جام شهادت سر کشیدید و ما چه می‌دانیم که در آن لحظات چه دیدید و چه شنیدید!
کبوترهای خونین بال
شما رها بودید؛ پرنده‌تر از مرغان هوایی.
شما مردانی از جنس پاکی و فرشتگی بودید. انسانهایی بودید که ملکوت را تجربه کردید. به بهشت پر گشودید. حاکم آسمان شدید و ما را به بهت و حیرت واداشتید.
امروز به تشییع شما می‌آییم تا از شما بیاموزیم که انسان باشیم. بنده خدا باشیم و آن گونه زندگی کنیم که به بهترین مرگ‌ها یعنی شهادت دست یابیم؛ مرگی که شیرین‌تر از عسل است.
دوستان باوفا
در روزی که هستی، سوگوار کوثر نبوی است، ما را به دعایی بنوازید.
دلها هوای شما کرده‌اند. هوای شما و هوای بقیع... .
ای کاش شما آن روز بودید تا فاطمه مظلوم نشود و علی به سوگ کوثر ننشیند.
عزیزانم
... و امروز برگشتید تا به یاد مادرتان زهرا (س)، دلها را شعله‌ور کنید.
شما که روزی در کنار ما بودید، با ما هم لبخند می‌زدید و اشک می‌ریختید، در برابر دشمن متجاوز ایستادید و با پاهای برهنه به شکار تانک‌ها می‌رفتید، ستاره شده‌اید.
... و اینک چه تفاوت دارد که سرباز بودید یا سردار. بسیجی بودید یا پاسدار و جهادگر؟ چه توفیری دارد پیر بودید یا جوان؟ شهری بودید یا روستایی؟
تفاوت در این است که اکنون در افقی فرا‌تر از احساس و درک ما به جاودانگی رسیده‌اید و به آسمان سرافرازی پر کشیده‌اید.
نام کوچکتان عاشق بود و نام خانوادگی‌تان شقایق.
محل تولدتان کربلا بود و تاریخ تولدتان روز عاشورا. از این روی بود که به سنت «لبیک اللهم لبیک» به مظلومیت عشق پاسخ آری دادید و در اوج عطش به جامی از تماشا سیراب شدید.
در مروهٔ عاشقی به صفای باطنی دست یافتید و در میقات عشق، نفس خود را به قربانگاه عاشقی بردید و گلو به تیغ رضایت حق سپردید.
شما روزی برادران ما بودید و امروز آینه‌هایی که باید سعادت خویش را در آن به تماشا نشست.
شما تا دیروز همسنگر ما بودید و امروز ستاره‌هایی شده‌اید که راه عزت را به ما نشان می‌دهید.
نامتان شهید گمنام است و نشانتان اخلاص و ایمانی که شما را تا آن سوی این ابر‌ها و فرا‌تر از باورهای ما پرواز داد.
گل‌های خوشبوی وطنم
هر کس به نیتی به تشییع شما آمده است؛ کسی بیماری دارد و از شما شفایش را می‌طلبد؛ دیگری در سکوتی بهت‌انگیز، تنها به تابوت‌هایتان چشم دوخته، کودکی برای شما شاخ گلی آورده است؛ مادری پیر و شکسته با ویلچر با شما زمزمه می‌کند؛ دختری جوان با قرآن کوچکی برایتان سوره یاسین می‌خواند؛ پسر جوانی سر در گریبان فرو برده و... خلاصه هر کس مشغول ذکر و زمزمه‌ای است.
با کاروانی به راه افتادید که شعارش لبیک یا فاطمه بود تا بی وفایی مردم جاهل مدینه تکرار نشود؛ تا کسی درب خانه وحی را به آتش نکشد.
شما پس از چهارده قرن با غریو «هیهات مناالذله» از هستی گذشتید و به جاودانگی رسیدید.
بی‌بهانه پای در رکاب عاشقی گذاشتید و بها گرفتید. جان دادید و آسمانی شدید. سر دادید و به سامان رسیدید.
مستانه به سوی میخانه رفتید و سرمست شدید و جام شهادت سر کشیدید و ما چه می‌دانیم که در آن لحظات چه دیدید و چه شنیدید!
کبوترهای خونین بال
شما رها بودید؛ پرنده‌تر از مرغان هوایی.
شما مردانی از جنس پاکی و فرشتگی بودید. انسانهایی بودید که ملکوت را تجربه کردید. به بهشت پر گشودید. حاکم آسمان شدید و ما را به بهت و حیرت واداشتید.
امروز به تشییع شما می‌آییم تا از شما بیاموزیم که انسان باشیم. بنده خدا باشیم و آن گونه زندگی کنیم که به بهترین مرگ‌ها یعنی شهادت دست یابیم؛ مرگی که شیرین‌تر از عسل است.
دوستان باوفا
در روزی که هستی، سوگوار کوثر نبوی است، ما را به دعایی بنوازید.
دلها هوای شما کرده‌اند. هوای شما و هوای بقیع... .
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱۵
انتشار یافته: ۱۴
انها آمده اند که بگویند استخوانهای ما که روی دوش شما هاست می تواند انقلابی در دلها ایجاد بکند،ششما که روی پای خود هستید چه می توانید بکند،شما که حرف می زنید ،می بینید،شما چه کرده اید کبوتران خونین بال خوش آمدید..... شهید گمنام سلام گلی گم کرده ام میجویم آن را،،،،،،،،،،،،،،،،به هر گل می رسم می بویم او را،،،،،-،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،شادی روحشان صلوات واقعاشهدا شرمند ه ایم
دستتون درد نكنه. واقعا نوشته ي قوي و تاثيرگذاري بود شهدا مااز شما شرمندایم هنيـــــا" لکــــــــــــــــــــــــم يا انصـــــــــــار دين اللهتو گمنــام نيستـــي !
ايــن مائيـــم کـــه در دنيــاي بي خبري مـــانده ايم ..
دنيــــاي شـــما پــر است از خوش نامي ..
ايثــار ، فداکــاري ، گذشـت ، شجــاعت ، شهــامت و ...... و ....
دنیـــــاي ما ، امــا ، دنياي غفلــت است و شرمســـاري ..
دنيـــاي مــا ، دنياي نامهــا و نانهــاست ..
ايــنجا دروغ سکــه ي رايج ِ بازار است ...
اينجـــا .. در دنيـــاي ما .. آنچــه که از شمـــا مانده ، تنها ناميست که بر
کوچه هاي سيمــاني ميدرخشــد ...
.
به خاک پاک ایران خوش آمديد اي فرزندان ایران روحشان شاد، راهشان پررهرو و یادشان گرامی باد خاکتان توتیای چشم ماشیران ایران
شادی روحشون صلوات ودر عمل بصیرت! شهداشمع محفل بشریتند حضرت حیدر به نام فاطمه حساس بود / خلقت از روز ازل مدیون عطر یاس بود / ای که ره بستی میان کوچه ها از فاطمه / گردنت را می شکست آنجا اگر عباس بود / السلام علیک یا بنت نبی اکرم (س)