در پی دیجیتال کردن سینمای ایران باشیم + فیلم

سینمای ایران در حالی پیش از بسیاری از حوزه‌ها وارد سال ۹۲ ‌شده و با اکران نوروزی که چندی پیش از عید نوروز عملیاتی می‌شود که اقتصاد سینما وارد فصل تازه‌ای گشته و نگرانی‌های جدی درباره احتمال عدم امکان تأمین برخی از کلیدی‌ترین متریال‌های مورد نیاز برای فیلمبرداری آثار سینمایی پیش کشیده شده است.

به گزارش «تابناک»، سال ۱۳۹۱ برای صنعت سینمای ایران، یکی از بد‌ترین سال‌های اخیر بوده و شیب تند ریزش مخاطبان با سرعت بیشتری پیش رفت که طبیعتاً در تضعیف همه اجزای سینمای کشور، نقش آفرین بود و متأسفانه در هیچ نقطه‌ای از تقویم سال جاری، توقف افت فروش سینمای کشور تحقق نیافته که این اتفاق می‌تواند زنگ خطری برای استمرار این وضعیت در سال آتی باشد.

سال سینمایی ۱۳۹۲ هرچند همزمان با جشنواره فیلم فجر و رونمایی از فیلم‌های تازه آغاز شد، عملاً با آغاز اکران نوروزی گردش اقتصادی‌اش آغاز می‌شود که در واقع در واپسین روزهای اسفند ماه ۱۳۹۱ می‌توان شاهد تکمیل این چرخه و آغاز گردش اقتصادی سال آتی برای سینما بود و از این منظر سینما یکی از نخستین حوزه‌هایی است که به سرعت شرایط اقتصادی پیش رویش نمایان می‌شود.

هرچند شاید نتوان درباره فضای اقتصادی سینمای ایران، دورنمای آنچنان مثبتی را در نظر گرفت و احتمالاً شرایط اقتصاد سینمای کشور در سال پیش روی، چندان جالب نخواهد بود؛ اما قطعاً سینما به نابودی همراه نمی‌شود و تنها سالن‌های سینما با اقبال کمتر مخاطبان تا اندازه‌‌ای متضرر شده و پروژه‌های کمتری از مرحله تولید ‌می‌‌گذرند؛ مگر آن که فیلم‌های پشت خط مانده با رفع مشکل ممیزی همچون سیلی به سینما‌ها بیایند و شاهد وارد آمدن شوکی به بدنه سینمای کشور باشیم.

در کنار اوضاع اقتصادی حوزه سینما و فضای پیش رو برای بهبود یا تضعیف بیشتر این حوزه، تهدیدات جدی برای این حوزه متصور است که مهمترین آن‌ها، عدم تأمین مواد لازم برای فیلمبرداری آثار بلندسینمایی است.

در واقع بعید نیست متأثر از برخی فشار‌ها یا معذورات مالی، امکان تأمین حجم وسیعی از نگاتیو و پوزیتیو نباشد و نتوان فیلم‌ها را ثبت یا پس از تبدیل در سالن‌های سینما پخش کرد؛ اتفاقی که در سال جاری نیز در حال وقوع بود؛ اما سرانجام از راه‌های گوناگون، این متریال‌ها تأمین شد.

بر همین مبنا بود که بسیاری از سالن‌های سینما‌ها در یک حرکت منطقی با پخش کننده‌های دیجیتال فیلم سینمایی تجهیز شدند تا در آستانه جشنواره سی و یکم فیلم فجر، شاهد تغییر وضعیت بسیاری از سالن‌ها باشیم و البته متأسفانه برخی از این پخش‌های دیجیتال نتوانست توقعات را برآورده سازد و ‌کیفیت لازم را نداشت. با این حال هیچ تضمینی نیست که چنین اتفاقی در سال آتی رخ ندهد و نگاتیو و پوزیتو به قدر کفایت برای تمامی پروژه‌های سینمایی تأمین شود.

با این اوصاف، به نظر می‌رسد راهی جز دیجیتال کردن یکپارچه سالن‌های سینمای کشور نباشد، چرا که در فضای غیر از این، نمی‌توان تضمینی برای استمرار فعالیت‌های سالن‌های کشور از وی هر مقامی ارائه کرد.

این اتفاق هرچند هزینه‌هایی را به سینمای ایران تحمیل می‌سازد، برای یک بار دیگر هزینه‌های نگاتیو و پوزیتو جمع‌آوری می‌شود و از این محصول که ایران همواره برای تأمینش نیازمند واردات هستیم، عملاً بی‌نیاز می‌شویم.

این اتفاق در حالی اجتناب‌ناپذیر می‌نمایاند که سینمای جهان نیز به سرعت در حال حرکت در مسیر انقلاب دیجیتال است و برخی کمپانی‌های فیلمسازی ژاپن که جزو منابع اصلی تولید نگاتیو بوده‌اند، حتی تولید نگاتیو را به واسطه ‌سودآوری ناکافی متوقف کرده‌اند.

بنابراین، انتظار می‌رود، علاوه بر پخش‌های دیجیتال مورد اشاره، ورود دوربین‌های پیشرفته دیجیتال نیز یک امر ضروری باشد تا چرخه دیجیتال برای سال آتی در سینمای ایران تکمیل شود و در میانه سال آتی، با نایاب شدن نگاتیو و پوزیتو، در پی تکمیل دیرهنگام چرخه صنعت دیجیتال در سینمای کشور نبود.