«نگاه شما»: رسانه هنرمند

مریم دلسوز در مطلب ارسالی برای «نگاه شما» نوشته است:

مقوله آرامش‎بخشی اگر چه به عنوان یکی از کارکردهای فرعی رسانه تصویری به شمار میرود، اما از چندی پیش  با تاکیدات رهبری مبنی بر وظیفه اصلی  رسانه ملی در پرداختن به 4 محور اصلی  دین، اخلاق، امید و آگاهی، قطعا باید در نقش یک سیاست اصلی در دستور کاردست اندرکاران سازمان صدا و سیما قرار میگرفت.

در این رابطه  اعلام چندی پیش معاون سیما  مبنی بر تلاش رسانه در جلوگیری از ساخت سریال‌های تلخ ، و ممنوعیت تجمل‌گرایی در تلویزیون که با تبلیغ مادیگری باعث افزايش اضطراب میشود، امیدی را در دل مخاطبین ایجاد کرد که به خود وعده کم شدن صدای گریه بچه همسایه را میدادند ( اشاره ایست به توصیه های رهبری به اهالی رسانه در کاهش نمایش برنامه های تلخ و غمگينانه، تشنج‌آور، داراي دعواهاي خانوادگي و سوژه‌هاي تفرقه افكن و...که این برنامه ها را  در تلویزیون ، به «شنیدن صدای گریه ی بچه ی همسایه» تشبیه کردند. به این معنا که اگر چه ما میدانیم که این آسیبها در حوزه خانوادگی ما نمی باشد و یا به عبارتی این صدای گریه بچه ی خودمان نیست ولی ناخودآگاه این صدای گریه، که در مقابل آن کاری از دستمان برنمی آید نه تنها آرامش مان را بهم میریزید بلکه اظطراب و استرس نیز برایمان به همراه دارد. ) با این امید که رویکرد سیما با تغییر اساسی در پرداختن به موضوعات تلخ به سمت سوژه‌های شیرین و جذاب رفته است. البته با این توضیح که کسی منکر واقع‌گرایی و واقع‌بینی و طرح آسیبهای اجتماعی در رسانه نمی باشد  که این اصل و وظیفه ذاتی رسانه است، اما  با این نگاه که جامعه به شدت درگیر در مشکلات اقتصادی و روابط اجتماعی  که درگیریهای سیاسی مسئولین رده بالا نیز به آن افزوده شده و  خوراک ماهواره‌ها و القائات مختلف نومید کننده  آنان را تامین کرده ، نیازمند شادی و نشاط در رسانه ملی هستند و این حق مسلم آنهاست.

اما با وجود این امیدواری، عملا آنچه که به تصویر کشیده شده و در ماههای اخیر و خصوصا ماه مبارک رمضان به نمایش درآمد، روندی غیر از این را نشان می دهد. رديف کردن پشت سر هم فقدان‌ها، مرگ‌هاي سوزناک و مصيبت هاي دلخراش مختلف و نمایش رد و بدل شدن كلكسيوني از رذايل اخلاقي نظير كلاهبرداري، دروغگويي، استفاده ابزاري از اعضاي خانواده  تنها به قصد كسب منافع مادي، زنان بزهكار، فريبكار، منفعل و ظلم پذير، دختران فریب خورده، فراری و طلبکار از پدر و مادر و خانواده های ناکارآمد، منفعل و بی عرضه وبعضا متدین، همه حکایت از این دارد که رسانه همچنان در مسیر قبلی خود در حرکت است و تهیه کنندگان برنامه ها نه تنها  تذکرات رهبری که حتی معاون سیما را هم به هیچ می انگارند.

با مروری به حوادث تلخ  چند ماه گذشته در قتل‌ها، چاقوکشی‌ها، کلاهبرداریها، سرقت‌ها، اسیدپاشی‌ها و مانند آنها در صفحات روزنامه‌ها و حتی خبرهای تلویزیون ، به روشنی در خواهیم یاقت که هیچ نیازی به برجسته کردن زخم‌های اجتماعی و آسیبهای خانواده ایرانی بیش از آنچه که هستند در سیمای جمهوری اسلامی نیست. نه به آن معنا که نباید به آنها پرداخت بلکه به این مفهوم که پرداخت حساب نشده، انبوه، بدون راهکار کارشناسی و شتابزده  به این موضوعات در قالب‌های مختلف به ویژه نمایشی جز نیشتر زدن بر روح  خسته مخاطبان و گسیل موجي از افسردگي بسوي بينندگان چیز دیگری نیست.

آرامش بخشی به مخاطبان، با توجه به فشارهای روحی و روانی خاص زندگی در شهرهای بزرگ  از وظایف اصلی صدا و سیماست  و روانشناسان و محققين مدعي هستند كه تلويزيون نقش مؤثري تري را نسبت به  سایر نهادها در رفع تنشها و كاهش اضطراب‌هاي اجتماعي و آرام‌بخشي برعهده دارد. قطعا برنامه اگر شاد، اميدوار كننده، آموزنده  و اميد دهند باشند، هر چه قدر هم مخاطبشان بيمار باشد باز هم اثري مثبت بر روي آنها دارد و اگر برعكس برنامه‌ها مایوس کننده و همراه با تنش زایی و اضطراب آفرینی برای مخاطب باشد، تاثيرات منفي را به دنبال خواهد داشت.
  صدا و سيما بايد در زمينه بهداشت روان بيشتر دقت كند و بايد برنامه‌هاي شادي‌بخش و نشاط ‌آور پخش كند و تا مي‌تواند از پخش مراسم گريه‌زاري جلوگيري كند و به بهانه پخش برنامه های به اصطلاح درام با روان مردم بازی نکرده و سیلی از رفتارهای ناهنجار را به صورت غیر مستقیم به اموزش نگذارد.

متاسفانه مسئولین رسانه گویی چشم و گوش خود را بر روی مردم بسته اند و به مصداق " خود گویم و خود خندم عجب مرد هنرمندم" بدون توجه به نیازهای واقعی مردم و تذکرات دلسوزان نظام  و متخصصین از جمله رهبری، هر آنچه را که می سازند برایش سوت و کف زده و تقدیر و تشکر کرده وعوامل هر کدام  را هم در مراسمی مجزا مورد تفقد و قدردانی قرار می دهند که نکند سال بعد آقایان یادشان برود بابت تراوشات ذهنی شان، دستمزدهای دو برابر طلب کرده  و مردم را به فیض برسانند. نهایتا هم از طریق چند تن از مسئولین که به دلیل ذیق وقت محصولات رسانه را رصد نکرده اند ( با ترفندهای مختلف و به قول اقای قرائتی از طریق آمارهای غیر واقعی و آب بندی شده!) تائیدیه هایی را گرفته و خوشحال و خشنودند که:

همه چی آرومه    من خودم خوشحالم

و خلاصه اینکه همه اعتراضات صاجبنظران کشک بوده و ما خودمان می دانیم که چقدر رسانه بر روی مخاطبین تاثیرات مثبت داشته است!!! و.... البته نتایج اجتماعی آن هم که بر همه واضح و مبرهن بوده و آمارهای تخلفات و افزایش جرایم و بزهکاریها و .... هم به ما هیچ ربطی ندارد.
آخر ملت تا کی صبوری کرده و چشمشان را بر روی اینگونه اهمال کاریها ببندند و شما مسئولین رسانه تا کی می خواهید کبک گونه سر خود را زیر برف کرده و مردم را خدایی نکرده ..... فرض کنید؟

---