ستاد ملی مقابله با کرونا تشکیل جلسه نداد، آمارها سقوط کرد و دیگر هیچ!

در شبانه روز اخیر، کمتر از ۱۰ هزار دوز واکسن (دقیقا ۹ هزار و ۸۶۷ دوز) در کشورمان تزریق شده که کمترین میزان واکسن تزریق شده از ۲۷ خرداد ۱۴۰۰ تا به امروز است؛ عددی که مربوط به جمع واکسن‌های تزریقی برای دوز اول، دوم و سوم است و با تقسیم آن بر استان‌های کشور به این نتیجه می‌رسیم که در ۲۴ ساعت اخیر در هر استان کشورمان، تنها ۳۱۸ دوز واکسن تزریق شده که عددی بسیار کوچک است.

ناچیز بودن شمار واکسن‌های تزریق شده در شبانه روز اخیر، زمانی بهتر خودنمایی می‌کند که بدانیم در هر شهرستان، حدود ۲۰ تزریق انجام شده و سهم بسیاری از شهر‌ها ناچیز و حتی صفر بوده است، در حالی که می‌دانیم تنها ۶۴ میلیون تن از جامعه هدف ۷۰ میلیون نفری واکسن در ایران، دوز اول را تزریق کرده اند

با این حساب شاید ضرورتی نداشته باشد به آمار نگران کننده دوز سوم هم اشاره کنیم که هنوز به ۲۷ میلیون دوز هم نرسیده و اصلا اوضاع خوبی را ترسیم نمی‌کند، اما با وجود این، عمده آمار واکسیناسیون روزانه کشورمان را شامل می‌شود تا جایی که نزدیک به ۵ هزار تزریق (دقیقا ۴ هزار و ۹۸۱ دوز) از ۱۰ هزار تزریق در شبانه روز اخیر مربوط به تزریق دوز سوم یا بوستر است.

وضعیتی نگران کننده که ظاهرا از دید مسئولان عادی و طبیعی است، تا جایی که می‌بینیم ستاد ملی مقابله با کرونا امروز تشکیل جلسه نداد! تصمیمی که احتمالا بی ارتباط با شب قدر و تلاقی شنبه (ستاد ملی شنبه هر هفته تشکیل جلسه می‌دهد) با شهادت امیرالمومنین (ع) نیست، اما نه پیشتر اعلام شده و نه موعدی برای انجام آن در روز‌های آتی اعلام شده است.

این در حالی است که با توجه به در پیش بودن راهپیمایی روز قدس و تغییرات گسترده در آمار‌های کرونایی که به عادی انگاری شرایط گره خورده، انتظار می‌رفت ستاد ملی مصمم‌تر از همیشه پا به میدان بگذارد، نه اینکه فعالیت روتین و همیشگی اش را هم تعطیل کرده و حتی سخنگوی ستاد ضرورتی نبیند که این تعطیلی را اطلاع رسانی کند.

شرایطی عجیب که اصلا شبیه شرایط کرونایی نیست و از آنجایی که کرونا ثابت کرده که در پایان هر موج و بعد از مدتی، بار دیگر اوج می‌گیرد، تامل برانگیز به نظر می‌رسد، به ویژه در شرایطی که می‌دانیم واکسیناسیون نقش بسزایی در کاهس احتمال ابتلا به بیماری کووید ۱۹ و تاثیری چشمگیر و فوق العاده در آمار مرگ و میر این بیماری دارد و بی توجهی به آن، بی توجهی به خطری است که کمین کرده و در آینده بروز و نمود خواهد یافت.