لیزینگ فرآیندی است که شرکت از طریق آن میتواند در ازای پرداخت مجموعهای از قسطهای قراردادی، دورهای و و دارای قابلیت کسر مالیات، از حق استفاده از یک دارایی ثابت برخوردار شود.
در این نوع قراردادها یک متقاضی (اجارهکننده) و یک اجارهدهنده وجود دارد. متقاضی طرفی است که خدمات یا داراییها را براساس قراردادِ اجاره دریافت میکند، درحالی که اجارهدهنده مالک داراییهاست.
مزایای لیزینگ
لیزینگِ داراییها میتواند مزایای مالی قابلتوجهی برای کسبوکارها داشته باشد، که میتوان آن را اینگونه بیان کرد:
- لیزینگ نسبت به خرید نیازمند سرمایهی نقدی کمتری است، بنابراین اگر شرکتی درمورد سرمایهی نقدی خود محدودیتهایی دارد، میتواند با استفاده از قراردادهای لیزینگ، در مقایسه با خرید، با سرعت بیشتری رشد کند.
- ممکن است داراییهای سرمایهای دچار نوسان شوند. در قرارداد لیزینگ، ریسکهای مربوط به دارایی به طرف اجارهکننده منتقل میشود، اما اگر بازار دارایی درطول زمان رشد ثابتی را نشان داده باشد، تجارت و کسبوکاری که به دارایی تحت اجاره متکی باشد، درواقع در حال از دست دادن سود سرمایه است.
- استهلاک داراییهای سرمایهای، از نظر گزارشهای مالی و مالیات نسبت به هزینههای معمولی کسبوکار تفاوت دارد. مبالغ پرداختی در لیزینگ، به جای اینکه دارایی محسوب شوند، بهصورت خرج و مخارجی درنظر گرفته میشوند که میتوان آن را هنگام محاسبهی سود مالیاتپذیر در پایان دورهی حسابداری مالیاتی مربوطه، با سود مقایسه کرد.
- در برخی موارد ممکن است لیزینگ تنها گزینهی موجود باشد؛ برای مثال ممکن است کسبوکاری کوچک بخواهد تا با پارامترهای موقعیتی محدود، مکانی را در یک ساختمان اداری بزرگ در اختیار داشته باشد.
- لیزینگ میتواند در کسبوکاری که انتظار میرود در مدت نسبتا کوتاهی رشد داشته باشد، انعطافپذیری بیشتری ایجاد کند زیرا متقاضی معمولا موظف نیست که در انتهای مدت قرارداد آن را تمدید کند.
منبع: chetor.com