به مناسبت ششمین سالگرد وقوع جنایت کهریزک؛
پایبندی به قوانین، بیش از کسی که سال‌ها قضاوت کرده!
البته این نخستین بار نیست که قاضی سابق، هم اویی که در دانشگاه آزاد درس حقوق می‌دهد و مدرس به حساب می‌آید، مواردی را مدعی می‌شود که باورکردنشان به عنوان حقیقت دشوار است و بیشتر رنگ و بوی غیرواقعیاتی دارد که به کمک آن حقایق را پنهان می‌کنند ولی با این موارد چه باید کرد؟
شاید تیرماه یادآور هر حادثه خوب و شیرینی در ذهن خیلی هایمان باشد، برای بیشتر ما با یادآوری یک داغ گره خورده است؛ داغ رنج بی‌رحمانه‌ای که بعضی بر برخی جوانان وطن در کهریزک روا داشتند و موجبات بدرود حیات گفتن چند تن از ایشان را فراهم آوردند؛ داغ رنجی که اولیای دم آن شهدا امیدوارند داغ پیشانی مسببان این رویداد تلخ و امثالهم شود.
به گزارش «تابناک»، ششمین سالگرد جنایت رقم خورده در بازداشتگاه غیرقانونی کهریزک، در حالی گذشته که هنوز دادگاه برخی متهمان این پرونده، از جمله سعید مرتضوی، دادستان سابق تهران در جریان است و این متهم ـ که پیشتر بابت برخی اتهاماتش در این پرونده محکوم شده و محکومیتش قطعیت نیز یافته ـ منکر نقش مجرمانه خود در این پرونده هستند و از هر فرصتی برای فرافکنی و انحراف افکار عمومی از واقعیت بهره می‌برند.
نمونه این اتفاق، سخنان حاشیه‌ای مرتضوی در پایان آخرین نشست دادگاه برگزار شده درباره جنایت رقم خورده در کهریزک بود که سعی داشت واقعیات نشست غیر علنی دادگاه را به زعم خود تغییر دهد و سخنان روح الامینی، یکی از اولیای دم پرونده که دادگاه پیرامون شکایت وی در حال انجام است، مانع از آن شد.
جالب‌تر اینکه بعد از مدت ها از مطرح بودن پرونده و در حالی که برخی جزئیات آن در یکی از شعبات دادگاه کیفری استان تهران بررسی شده و بر اساس آنها به صدور رإی هم رسیده، باز درباره احضار برخی شهود پرونده اظهار نظر می‌شود و حتی شنیده می‌شود که سردار احمدی مقدم، فرمانده وقت ناجا نیز در جلسات آتی این دادگاه حاضر خواهد شد تا دانسته هایش درباره پرونده را برای قاضی پرونده بازگو کند.
این اتفاق از این روی جالب توجه است که به یاد آوریم این مقام ارشد سابق، در دوران حضور در کسوت فرماندهی ناجا، چند بار درباره این پرونده اظهار‌نظرهای شفافی بیان کرده و به گونه‌ای سخن گفته بود که ثابت می‌کرد، اعزام جان باختگان آن رویداد شوم به بازداشتگاه غیرقانونی کهریزک به اصرار شخص دادستان وقت تهران، یعنی سعید مرتضوی بوده است.
اکنون کافی است این سخنان سردار احمدی مقدم را کنار آن بخش هایی از لایحه دفاعیه سعید مرتضوی بگذارید که مدعی شده بود، در زمان اعزام محسن روح الامینی، محمد کامرانی، امیر جوادی فر و دیگر بازداشت شدگان آن روز تهران به کهریزکِ مخوف، وی در مرخصی جهت نوشتن رساله دکترایش بوده تا دریابید که سخنان قاضی مخلوع تا چه اندازه صحت دارد و این ادعای کذب باید چه عواقبی برایش داشته باشد.
البته این نخستین بار نیست که قاضی سابق، هم اویی که در دانشگاه آزاد درس حقوق می‌دهد و مدرس به حساب می‌آید، مواردی را مدعی می‌شود که باورکردنشان به عنوان حقیقت دشوار است و بیشتر رنگ و بوی غیرواقعیاتی دارد که به کمک آن حقایق را پنهان می‌کنند، ولی باید با این موارد چه کرد؟
پاسخ این پرسش، می‌تواند از دید خیلی هایمان شکایت قضایی باشد، پاسخ جنجالی یا مصاحبه مطبوعاتی باشد، افشاگری باشد یا... ولی از دید اولیای دمِ جان باختگان، راهی طولانی بوده که ماندن در آن صبوری زیادی می‌خواسته و می‌خواهد؛ راهی که اگر در آن گام بگذاری، ممکن است حتی مجبور باشی سخنان زیر و بالای متهمانی چون مرتضوی را بشنوی و به رغم اندوهگین شدن، سکوت کنی؛ راهی که خانواده های کامرانی، روح الامین و جوادی فر در آن رفتند و در آن ماندند.
این راه هنوز ادامه دارد و امید به فرجام خوش، خانواده های داغدار را تسکین می‌دهد و موجب می‌شود آزار کمتری از ضد و نقیض هایی که می‌شنوند، ببینند؛ هرچند آنها پیشتر ثابت کرده‌اند که به نسبت امثال مرتضوی، بیشتر پایبند به قوانین و سازوکارهای پیش بینی شده در آن هستند و بر این اساس راضی نشده‌اند که مانند دادستان سابق، متن لایحه دفاعیه خوانده شده در جلسه غیرعلنی را به رغم منع های قانونی منتشر کنند یا مقررات و قوانین دیگر را برای تإثیر گذاشتن بر روند رسیدگی قضایی به پرونده زیر پای بگذارند.
اینقدر که راضی نشده‌اند خطا و قصور مرتضوی و امثال مرتضوی در جنایت رقم خورده را به پای نظام بنویسند و صبوری پیشه کرده‌اند تا روند رسیدگی قضایی به این پرونده، حتی با گذشت شش سالِ طولانی، ادامه بیابد و همه امور از مجرای قانون صورت گیرد تا هم دادشان ستانده شود و هم لکه‌ای که مسئولانِ مسئولیت ناپذیر بر دامن نظام نشانده‌اند، با محاکمه خاطیان و مجرمان زدوده شود.
به گزارش «تابناک»، ششمین سالگرد جنایت رقم خورده در بازداشتگاه غیرقانونی کهریزک، در حالی گذشته که هنوز دادگاه برخی متهمان این پرونده، از جمله سعید مرتضوی، دادستان سابق تهران در جریان است و این متهم ـ که پیشتر بابت برخی اتهاماتش در این پرونده محکوم شده و محکومیتش قطعیت نیز یافته ـ منکر نقش مجرمانه خود در این پرونده هستند و از هر فرصتی برای فرافکنی و انحراف افکار عمومی از واقعیت بهره می‌برند.
نمونه این اتفاق، سخنان حاشیه‌ای مرتضوی در پایان آخرین نشست دادگاه برگزار شده درباره جنایت رقم خورده در کهریزک بود که سعی داشت واقعیات نشست غیر علنی دادگاه را به زعم خود تغییر دهد و سخنان روح الامینی، یکی از اولیای دم پرونده که دادگاه پیرامون شکایت وی در حال انجام است، مانع از آن شد.
جالب‌تر اینکه بعد از مدت ها از مطرح بودن پرونده و در حالی که برخی جزئیات آن در یکی از شعبات دادگاه کیفری استان تهران بررسی شده و بر اساس آنها به صدور رإی هم رسیده، باز درباره احضار برخی شهود پرونده اظهار نظر می‌شود و حتی شنیده می‌شود که سردار احمدی مقدم، فرمانده وقت ناجا نیز در جلسات آتی این دادگاه حاضر خواهد شد تا دانسته هایش درباره پرونده را برای قاضی پرونده بازگو کند.
این اتفاق از این روی جالب توجه است که به یاد آوریم این مقام ارشد سابق، در دوران حضور در کسوت فرماندهی ناجا، چند بار درباره این پرونده اظهار‌نظرهای شفافی بیان کرده و به گونه‌ای سخن گفته بود که ثابت می‌کرد، اعزام جان باختگان آن رویداد شوم به بازداشتگاه غیرقانونی کهریزک به اصرار شخص دادستان وقت تهران، یعنی سعید مرتضوی بوده است.
اکنون کافی است این سخنان سردار احمدی مقدم را کنار آن بخش هایی از لایحه دفاعیه سعید مرتضوی بگذارید که مدعی شده بود، در زمان اعزام محسن روح الامینی، محمد کامرانی، امیر جوادی فر و دیگر بازداشت شدگان آن روز تهران به کهریزکِ مخوف، وی در مرخصی جهت نوشتن رساله دکترایش بوده تا دریابید که سخنان قاضی مخلوع تا چه اندازه صحت دارد و این ادعای کذب باید چه عواقبی برایش داشته باشد.
البته این نخستین بار نیست که قاضی سابق، هم اویی که در دانشگاه آزاد درس حقوق می‌دهد و مدرس به حساب می‌آید، مواردی را مدعی می‌شود که باورکردنشان به عنوان حقیقت دشوار است و بیشتر رنگ و بوی غیرواقعیاتی دارد که به کمک آن حقایق را پنهان می‌کنند، ولی باید با این موارد چه کرد؟
پاسخ این پرسش، می‌تواند از دید خیلی هایمان شکایت قضایی باشد، پاسخ جنجالی یا مصاحبه مطبوعاتی باشد، افشاگری باشد یا... ولی از دید اولیای دمِ جان باختگان، راهی طولانی بوده که ماندن در آن صبوری زیادی می‌خواسته و می‌خواهد؛ راهی که اگر در آن گام بگذاری، ممکن است حتی مجبور باشی سخنان زیر و بالای متهمانی چون مرتضوی را بشنوی و به رغم اندوهگین شدن، سکوت کنی؛ راهی که خانواده های کامرانی، روح الامین و جوادی فر در آن رفتند و در آن ماندند.
این راه هنوز ادامه دارد و امید به فرجام خوش، خانواده های داغدار را تسکین می‌دهد و موجب می‌شود آزار کمتری از ضد و نقیض هایی که می‌شنوند، ببینند؛ هرچند آنها پیشتر ثابت کرده‌اند که به نسبت امثال مرتضوی، بیشتر پایبند به قوانین و سازوکارهای پیش بینی شده در آن هستند و بر این اساس راضی نشده‌اند که مانند دادستان سابق، متن لایحه دفاعیه خوانده شده در جلسه غیرعلنی را به رغم منع های قانونی منتشر کنند یا مقررات و قوانین دیگر را برای تإثیر گذاشتن بر روند رسیدگی قضایی به پرونده زیر پای بگذارند.
اینقدر که راضی نشده‌اند خطا و قصور مرتضوی و امثال مرتضوی در جنایت رقم خورده را به پای نظام بنویسند و صبوری پیشه کرده‌اند تا روند رسیدگی قضایی به این پرونده، حتی با گذشت شش سالِ طولانی، ادامه بیابد و همه امور از مجرای قانون صورت گیرد تا هم دادشان ستانده شود و هم لکه‌ای که مسئولانِ مسئولیت ناپذیر بر دامن نظام نشانده‌اند، با محاکمه خاطیان و مجرمان زدوده شود.
