پهپاد آمریکایی چگونه شکار شده است؟

به گزارش «تابناک»، پهپاد اسکن ایگل، ۱.‌۱۹ متر طول، ۳.‌۰۵ متر عرض (دو سر بال) و هجده کیلوگرم وزن دارد و برای پرواز، نیازمند باند نیست و در عوض با یک سامانه هوای فشرده به بالا پرتاب می‌شود و برای فرود هم یک جرثقیل با طناب و قلاب آن را در میان هوا می‌گیرد.

بنا بر این گزارش، این پهپاد کوچک و ارزان، بنا به راهی که از پیش در آن ذخیره شده و یا بر پایه فرامینی که از مرکز کنترل زمینی دریافت می‌‌دارد، پرواز می‌کند؛ بیشترین سرعت آن، نزدیک ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت و سقف پروازی آن نزدیک پنج هزار متر است و می‌تواند بیش از بیست ساعت استقامت پروازی داشته باشد.

اما آنچه باعث نگرانی آمریکایی‌ها خواهد بود، روشی است که طرف ایرانی، کنترل پهپاد آن‌ها را به دست گرفته است. در میان سخنان آمریکایی‌ها، این ادعا مطرح شده که شاید ایرانی‌ها یک پهپاد سقوط کرده در دریا را به دست آورده باشند؛ اما تجربه سابق سقوط هواپیما‌ها در دریا، ثابت می‌کند که پیدا کردن یک پهپاد در کف دریا، از پیدا کردن یک سوزن در کاهدان نیز به مراتب سخت‌تر است؛ برای نمونه، در رویداد سقوط یک هواپیمای مسافربری با جثه‌ای بسیار بزرگتر و با مسیر پرواز مشخص ـ که در مسیر برزیل به فرانسه سقوط کرد ـ جستجو برای یافتن جعبه سیاه هواپیما نزدیک دو سال طول کشید.

به زبان دیگر، پیدا کردن یک پهپاد در کف خلیج‌فارس تقریبا ناممکن است و اگر هم شدنی  باشد، به هزینه آن نمی‌ارزد. پس احتمالا آمریکایی‌ها مجبورند بپذیرند که نیروی دریایی سپاه با برنامه‌ای از پیش طراحی شده، پهپاد آن‌ها را شکار کرده است.

ویدئوی زیر روش معمول گرفتن پهپاد اسکن ایگل از هوا را نشان می‌دهد. استفاده از این روش به این دلیل است که این پهپاد به خاطر ملاحظات فنی، بدون سامانه فرود ساخته شده است.

نکته مهم برای انجام این کار آن است که هم پهپاد و هم سامانه زمینی، هر دو به سیستم جی‌پی‌اس دقیقی مجهزند که امکان کار ظریف فوق را عملی می‌سازد.

این گزارش می‌افزاید، با در نظر گرفتن ویدئوی فوق و سالم بودن پهپادی که در دست ایران است، می‌شود نتیجه گرفت که نخست، ایرانی‌ها از مسیر حرکت آن آگاه بوده‌اند، یا اینکه با نفوذ به پهپاد، کنترل مسیر حرکت آن را در دست گرفته‌اند. دوم آن که اگر شکار پهپاد روی زمین یا با یک شناور در دریا انجام شده، خود را برای دریافت آن به خوبی آماده کرده‌اند.

بنابراین یک ادعای جدی ایران ـ که پذیرش آن برای آمریکایی‌ها سخت است ـ این خواهد بود که تجهیزات راداری ایران، آن اندازه پیشرفت کرده که پهپادی به این کوچکی را به خوبی در هوا رهگیری کرده باشد.

ضربه دوم برای آمریکایی‌ها این خواهد بود که ایران برای انجام چنین کاری، مدتی برنامه‌ریزی کرده است و بنابراین، پهپادهای آمریکایی، مسیر پرواز آن‌ها و روش به زمین نشاندن آن‌ها را به خوبی می‌شناسد.

سومین و احتمالا تلخ‌ترین نکته این خواهد بود که باز هم فرضیه یک سال پیش، یعنی توانایی ایران برای نفوذ به سیستم جی‌پی‌اس پهپادهای آمریکایی مطرح می‌شود.
در این باره باید گفت، هنگام به زمین نشاندن پهپاد RQ-۱۷۰ در شرق کشور، یکی از فرضیه‌های مطرح، نفوذ ایران به سیستم کنترل مسیر پهپادهای آمریکایی بود. اگر فرضیه نفوذ ایران به سیستم‌های جی‌پی‌اس آمریکایی از راه دور باز هم تکرار شده باشد، آمریکایی‌ها با مشکلی پیچیده روبه‌رو خواهند بود.