ترک میز مذاکره در مسقط توسط «ظریف» بهترین کار ممکن بود

نخستین چاه نفت در عربستان به سال ١٩٣٧ میلادی حفر شد که چهره اقتصادی این کشور را تغییر داد. از سال ١٩۵٠ تا سال ٢٠٠۶ عربستان سعودی سلاح و تجهیزاتی به ارزش ٨/٧٩ میلیارد دلار از امریکا خریداری کرد. جالب است بدانیم اسراییل از سال ١٩۴٩ تا ٢٠٠٧ یعنی حدود ۶٠ سال، ۶/۵٣ میلیارد دلار کمک نظامی از امریکا دریافت کرده است.

به دیگر سخن، امریکا طی شصت سال گذشته، تنها به اسراییل و عربستان ۴٠٠/١٣٣ میلیارد دلار اسلحه و کمک نظامی فقط به این دو داده و این سلاح‌ها در منطقه انباشت شده‌اند. هم‌اکنون عربستان سعودی قراردادی به ارزش ۶٠ میلیارد دلار با امریکا منعقد کرده است.

هدف عربستان و اسراییل بر تقویت بنیه دفاعی خود با به‌کارگیری سلاح‌های جدید و بازنگری در برنامه دفاعی سنتی‌شان است. هفته‌نامه التحریه طی گزارش مبسوطی می‌نویسد... از نیمه قرن گذشته، سیاست تسلیحاتی در خاورمیانه اساسا تحت تأثیر منازعه عربی – اسراییلی و طبیعت نظام دو قطبی جهانی قرار داشته است، اما بعد از جنگ اول خلیج فارس در منطقه، تحولی در نوع سلاح‌های جنگی در منطقه پدید آمد. نقش و اهمیت سلاح‌های هوشمند، باعث شده که کشورهای منطقه دنبال این نوع سلاح‌ها باشند؛ موشک‌های کروز، جنگنده‌های شبح یا بدون سرنشین، موشک‌های هوا به زمین و هوشمند با لیزر و اشعه مادون قرمز.

غرب با بزرگ‌نمایی مسأله هسته‌ای ایران و ترساندن دیگر کشور‌ها و همچنین ضرورت حمایت از حوزه‌های نفتی منطقه ـ که شریان اقتصادی دنیای صنعتی هستند ـ از سال ٢٠٠٨ احتمال تعرض به ایران را گسترش داد؛ تعرض از ناحیه امریکا و اسراییل یا هر دو. با این تفاسیر‌ اوضاع ایران چه وضعی پیدا می‌کند؟ در سال ٢٠١١ میخاییل دمیتریوف، رئیس اداره فنی و همکاری نظامی روسیه اعلام کرد...‌

‌حجم قراردادهای تسلیحاتی این سال درمنطقه خاورمیانه ۴٨ میلیارد دلار است که در مقایسه با سال ٢٠١٠، ۵/٩ میلیارد دلار افزایش یافته است. در همین سال است که دولت روسیه قرارداد سپر موشکی اس٣٠٠ را که با ایران بسته بود، تحت فشار اسراییل و دیگر کشور‌ها غربی لغو کرد. سوریه هم که قرار بود موشک‌های کــروز (یا خونت) (yakhont) را از روسیه دریافت کند که برد آن ٣٠٠ کیلومتر بود به این بهانه که ممکن است چنین موشک‌هایی به دست حزب‌الله لبنان یا فلسطینی‌های غزه بیفتد لغو کرد؛ موشک‌هایی که مسیر آن مستقیم و ارتفاع آن کم و به سطح آبی می‌رسد که برفراز آن حرکت می‌کند و به همین اعتبار رصد کردن و کشف آن با رادار مشکل است.

علاوه بر امریکا دولت انگلیس نیز طی سال ٢٠٠٩ تا ٢٠١٠ حدود ٨/١ میلیارد پوند سلاح به خاورمیانه صادر کرده است. آخرین توافق امریکا و عربستان که به اطلاع کنگره رسیده است خرید سلاح به ارزش ۵/۶٠ میلیارد دلار است که شامل ۴٨ جنگنده اف‌١۵ و ١۵٠ بالگرد هجومی و دیگر سلاح‌هاست که انگار عربستان خود را آماده جنگی منطقه‌ای می‌کند.
 
علاوه بر آن، کنگره امریکا میزان کمک‌های نظامی خود به اسراییل را در سال جاری از ۵/٢ میلیارد دلار به ٣ میلیارد دلار افزایش داده است و چون قرارداد فروش ۴٨ جنگنده اف ١۵ را با عربستان منعقد کرده، موافقت کنگره را برای تجهیز ارتش اسراییل به جنگنده اف ٣۵ به جهت ضمانت امریکا از قدرتمند‌تر کردن ارتش اسراییل از همسایگانش جلب کرده است. رقابت تسلیحاتی در منطقه وارد حوزه‌های جدید مانند زیردریایی‌ها، موشک‌های کروز دوربرد و تقویت قدرت دفاعی در دریا‌ها هم شده است. در سال ٢٠٠٨ امارات مبادرت به خرید سیستم دفاعی موشکی به ارزش ١٧ میلیارد دلار کرد و خرید باتری‌های پاتریوت ضد موشکی و سیستم دوربرد تاد (thaad) و همچنین قرارداد خرید جنگنده اف ١۶ را امضا کرده است.

جالب است بدانیم دولت امریکا کشور کوچک امارات را به شرکت در رزمایش هوایی – پرچم سرخ (redflag) در صحرای نوادا دعوت کرد. از برنامه تسلیحاتی دیگر کشور‌ها مانند عراق و پاکستان در می‌گذریم. دیگر همسایه ما ترکیه اخیرا در شمار کشورهای صادر‌کننده سلاح در خاورمیانه قرار گرفته است. حجم صادرات ترکیه در سال ٢٠١١ به حدود ۵/١ میلیارد دلار رسید و طی سال‌های گذشته رونق روبه رشدی داشته است در حالی که ترکیه با همه کشورهای منطقه خصوصا ایران، عربستان، امارات و رژیم اسراییل روابط رو به گسترش دارد و با تکیه برمشی میانه‌روانه حزب اعتدال و توسعه توانسته در بازار پررونق اسلحه منطقه سهم مناسبی را به خود اختصاص دهد.

علاوه بر تسلیحات و تجهیزات دفاعی، امروزه سلاح‌های دومنظوره یعنی سلاحی که هم استفاده نظامی داشته باشد، هم استفاده درون شهری برای مقابله با خیزش‌های مردمی روبه رشد مورد استفاده کشورهایی است که داعیه حمایت از حقوق بشر را دارند. ترکیه، هلند، کانادا، علاوه بر روسیه و امریکا جزو کشورهایی هستند که انواع سلاح‌هایی را که برای اهداف داخلی و تقابل با جریان‌های مخالف داخلی است تولید کرده و به فروش می‌رسانند؛ سلاح‌هایی که بیشتر برای مبارزه با جریان‌های داخلی است تا اهداف نظامی خارجی، حال پرسش این است در چنین منطقه و با چنین برنامه و اهدافی که دیگران دارند، کشور ما چه باید بکند؟

وقتی در رسانه‌ها می‌خوانیم که دکتر ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان در نشست وزرای امور خارجه در مسقط وقتی که برنامه موشکی ایران را پیش کشیدند با ناراحتی جلسه را ترک کرد، وقتی دولت روسیه با وجود اینکه پول موشک‌های اس ٣٠٠، را از ایران دریافت داشته زیر فشار غرب و اسراییل از تحویل موشک‌ها به ایران خودداری می‌کند به عنوان بزرگ‌ترین شریک تجاری ما که بخشی اعظم تجارت خارجی کشورمان با این کشور است و در امضای قطعنامه‌های شورای امنیت علیه ایران در کنار دیگر کشورهاست و به عنوان شریکی غیرقابل اعتماد از سالیان دور شناخته می‌شود و همیشه با مهره ایران در بازی شطرنج جهانی شرکت داشته است، چرا دولت ایران با تکیه بر دانش و هوش فرزندان خود سلاح‌های مورد نیازش را تولید و تأمین نکند؟

در دنیایی که دانشمندان ما حتی در ‌کشور از تعرض و حمله دشمنان کشورمان در امان نیستند و امثال دکتر تهرانی‌مقدم‌ها، جان بر سر باور و ایمان خود می‌گذارند، آیا حمایت از برنامه موشکی کشورمان تا وقتی که مسابقه تسلیحاتی یا بهتر بگویم خرید تسلیحاتی در پناه دلارهای نفتی در میان کشورهای منطقه وجود دارد راه‌حل دیگری پیش پای کشورمان وجود دارد؟

این مطلب نخستین بار به قلم نعمت احمدی در روزنامه اعتماد منتشر شده است.