«نگاه شما»: مهمان نوازی پس از شهادت

«حاج موسی» هنوز حرف‌های مادر را در ذهن خود مرور می‌کند.

نمی‌داند چه سرّی در این کلمات مادر نهفته است؟

صدای زنگ افکارش را به هم می‌ریزد. تپش‌های قلبش را حس می‌کند. آرام به سمت در می‌رود؛ با لبخندی بر لب و دلی که انگار می‌داند، چه کسی پشت در ایستاده است.

در باز می‌شود. یکی از بچه‌های سپاه پشت در ایستاده است. «حاج موسی» سلام می‌کند و خوشحال او را در آغوش می‌گیرد.

- «بفرمایید. خیر است، انشاءالله»

- هرهفته سپاه با خانواده یک شهید دیدار دارد. انشاءالله امشب...

هنوز کلام مهمان منعقد نشده است که صدای گریه «حاج موسی» فضا را پر می‌کند.

- امروز منتظرتان بودیم.

- چطور، ما که تازه به شما خبر داده‌ایم؟ از کجا می‌دانستید؟

و مسیری را که «حاج موسی» نشان می‌دهد، به گوشه ای از اتاق که مادرش نشسته است، ختم می‌شود.

و از اینجا به بعد مادر شهید «حبیب قصاب بلنده (وحیدنیا)» است که تعریف می‌کند.

دیشب خواب حبیب را دیدم. گفت: «مادر خانه را تمیز کن. گردگیری کن». گفتم:«حبیب! مادر! خانه تمیز است».

گفت: «تمیزتر کن».

گفتم: «مادر جان خیر است؛ چرا این حرف‌ها را می‌زنی؟»

و حبیب گفت: «مادر دوستان و همرزمانم می‌خواهند به دیدارتان بیایند.»


خوش آمدید. بفرمایید مادر. قدمتان به روی چشم.

حاج موسی، مهمان و شاید در و دیوار... اختیار بغضشان را ندارند.